W armii brytyjskiej na początku II światowej właściwie cała artyleria wchodziła w skład Royal Artillery i jedynie stosunkowo niewielkie oddziały należały do Royal Horse Artillery, ale ich wyposażenie oraz struktura były bardzo podobne do tych w Royal Artillery. W chwili wybuchu II wojny światowej na wyposażenie artylerii brytyjskiej wchodziła bardzo udana haubica Ordnance QF 25-pounder, ale we wrześniu 1939 r. było jej stosunkowo niewiele i nadal opierano się jeszcze na armacie 18-funtowej pamiętającej lata I wojny światowej. Należy jednak dodać, że stan rzeczy szybko ulegał zmianie. W 1941 r. wprowadzono też do uzbrojenia średnią armatę BL 4.5 inch Medium Gun kal. 114 mm, a w 1942 r. bardzo udaną armatę BL 5.5 inch Gun kal. 140 mm. Natomiast kośćcem artylerii ciężkiej była zmodyfikowana haubica BL 7.2-inch howitzer kal. 183 mm. Warto dodać, że brytyjska artyleria już od początku II wojny światowej była w pełni zmotoryzowana co pozytywnie odróżniało ją od artylerii niemieckiej, która nadal w dużym stopniu opierała się na trakcji konnej. Warto dodać, że od 1940 r. podstawową jednostką brytyjskiej artylerii polowej była bateria złożona z 6, a późnej 8 dział. Sporą zaletą było również wprowadzenie wysuniętych obserwatorów artyleryjskich (angielski skrót FOO), którzy mogli żądać wsparcia artyleryjskiego nie tylko z własnej baterii, ale też od artylerii pułkowej czy dywizyjnej. Ten element, jak również wiele innych (np. wysoka mobilność, dobre wyszkolenie, dobra łączność, niezły sprzęt) sprawiało, że brytyjska artyleria polowa w czasie II wojny światowej (zwłaszcza w okresie 1943-1945) cechowała się wysoką elastycznością działania i była w stanie skutecznie wspierać własne jednostki piechoty czy zmechanizowane.
Armata Ordnance Quick-Firing (QF) 17-pounder kal. 76,2 mm weszła do służby w British Army w 1943 roku. Była to klasyczna, holowana armata przeciwpancerna projektowana od samego początku do zwalczania nawet najciężej opancerzonych ówczesnych (1943 r.) pojazdów niemieckich. W toku służby okazała się prawdopodobnie najlepszą, aliancką, armatą ppanc. na wyposażeniu wojsk alianckich. Armata 17-funtowa była też montowana na kilku pojazdach alianckich – np. czołgu Sherman Firefly. Armata ta wykorzystywała kilka rodzajów pocisków. Jednym z takich pocisków był APC (ang. Armour Piercing Capped), który był jednak używany tylko przez załogi czołgów Sherman Firefly. Innym rodzajem pocisku był APCBC – konstrukcyjnie podobny do amerykańskiego M62A1 dla armaty czołgowej M1 - który był w stanie przebić pancerz o grubości 150 mm z dystansu 1000 metrów. Sporą zmianą jakościową było zastosowanie pocisku APDS, czyli pocisku przeciwpancernego z sabotem, który teoretycznie mógł przebić aż 233 mm pancerza z dystansu 1000 metrów, ale w praktyce wartość ta była nieznacznie niższa. Pocisk ten zaczął wchodzić na wyposażenie od początku lipca 1944 roku. Warto wspomnieć o pocisku typu HE, który jednak był stosowany rzadziej niż w/w rodzaje pocisków, zważywszy zadania armaty 17-funtowej.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
