28 Dywizja Piechoty (niem. 28 Infanterie-Division) została sformowana w 1935 roku, z Wrocławiem jako miejscem stacjonowania sztabu. W 1941 r. została przeformowana w 28. Dywizję Piechoty Lekkiej, a w 1942 r. w 28 Dywizję Strzelców (niem. 28 Jäger-Division). Dywizja swój szlak bojowy rozpoczęła w toku kampanii wrześniowej w 1939 r. walcząc w rejonie Dunajca i Nidy, a później w rejonie Tomasza Lubelskiego. W okresie tzw. dziwnej wojny obsadzała niemiecki Wał Zachodni. Wzięła udział w kampanii zachodniej walcząc w południowej Belgii oraz we Francji. Stoczyła między innymi ciężkie walki o twierdzę Maubeuge. Do początku czerwca 1941 r. pełniła zadania okupacyjne na terenie Francji. W toku operacji Barbarossa walczyła w rejonie Grodna i nad Dźwiną, a stoczyła szczególnie ciężkie walki pod Wiaźmią. Na początku listopada, w wyniku poniesionych strat, została przeniesiona do Francji i przeformowana w 28. Dywizję Piechoty Lekkiej. W lutym 1942 r. wraca na front i walczy pod Sewastopolem. W lipcu 1942 r. jednostka ponownie zmienia swą nazwę i zostaje 28 Dywizję Strzelców i zostaje przeniesiona do Grupy Armii „Północ” gdzie walczy między innymi pod Wołchowem. Walczy na północnym odcinku frontu wschodniego do początku 1944 roku. W lecie 1944 r. dywizja stacjonowała w Prusach Wschodnich. Jednostka zostaje rozbita na przełomie marca i kwietnia 1945 roku w toku walk w dzisiejszym rejonie kaliningradzkim.
Piechota stanowiła najliczniejszą i jedną z najważniejszych formacji w polskich siłach zbrojnych w okresie międzywojennym i w toku kampanii wrześniowej. W czasie kampanii wrześniowej z 1939 roku, podstawową, operacyjną jednostką polskiej piechoty – podobnie jak w niemal każdej ówczesnej armii europejskiej – była dywizja, która po mobilizacji miała sięgać ok. 16.500 żołnierzy. Jej podstawową siłą uderzeniową były trzy pułki piechoty, wspierane przez artylerię przeciwlotniczą, przeciwpancerną (etatowo 27 armat kal. 37 mm) oraz artylerię lekką i ciężką (etatowo 24 lub 12 armat kal. 75 mm, 12 lub 24 armaty kal. 100 mm, 3 armaty kal. 105 mm i 3 haubice kal. 155 mm). Warto dodać, że polska dywizja piechota w porównaniu z dywizją niemiecką wykazywała wiele braków. Przede wszystkim posiadała etatowo mniej broni maszynowej oraz przede wszystkim artylerii lekkiej i ciężkiej. Co więcej, te ostatnie były w przypadku Wehrmachtu znaczenie lepiej wyposażone w pojazdy mechaniczne, co poprawiało ich mobilność oraz posiadały zdecydowanie lepsze środki łączności i komunikacji. Przykładowo: niemiecka dywizja piechoty miała etatowo 938 samochody, podczas gdy polska – jedynie 76 pojazdów mechanicznych! Przekładało się to na skuteczność obu formacji na polu walki oraz ich siłę ognia i mobilność.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat