Bitwa o Remagen (ang. Battle of Remagen), a właściwie zmagania o utrzymanie mostu Ludendorffa na Renie zostały stoczone pomiędzy 7, a 25 marca 1945 roku. Walki o wspomniany most znajdujący się na terenie dzisiejszego kraju związkowego Nadrenia-Palatynat w zachodnich Niemczech, zostały stoczone pomiędzy 1 Armią amerykańską pod dowództwem gen. Hodgesa, a 7 Armią niemiecką pod dowództwem gen. Brandenbergera. Po stronie amerykańskiej najważniejszą jednostką w toku tej bitwy okazała się 9 Dywizja Pancerna, której udało się przechwycić w dniu 7 marca 1945 r. przechwycić niezniszczony przez Niemców most Ludendorffa. Most ten miał ogromne, strategiczne znaczenie, bowiem ze względu na swoje rozmiary pozwalał stosunkowo szybko przerzucić na drugi brzeg Renu znaczne siły alianckie. Rzecz jasna strona niemiecka podejmowała różnorakie próby zniszczenia tej konstrukcji – poczynając od ostrzału bardzo ciężkimi moździerzami kal. 600 mm, przez ostrzał rakietami V-2 i bombardowania lotnicze, aż po wykorzystanie specjalnych jednostek płetwonurków. Jednak dopiero w dniu 17 marca most zawalił się. Nie miało to jednak wówczas większego znaczenia, bowiem strona amerykańska przerzuciła na wschodni brzeg Renu wystarczającą ilość sił i środków, które pozwalały jej odeprzeć niemieckie kontrataki lądowe, a później przejść do kontynuowania ofensywy w głąb Niemiec.
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
