SMS Viribus Unitis był austrowęgierskim pancernikiem (tzw. drednotem) z kresu I wojny światowej. Stępka pod tę jednostkę została położona w 1910 r., wodowanie nastąpiło w czerwcu 1911 r., a wejście do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine – w 1912 roku. Długość okrętu wynosiła 152,2 m, przy szerokości 27,3 metrów. Wyporność pełna dochodziła do ok. 21.600 ton, a prędkość maksymalna – do ok. 20 węzłów. Uzbrojenie pokładowe, w chwili wodowania, składało się między innymi z: 12 dział kal. 305 mm umieszczonych w czterech wieżach po trzy działa, 12 dział kal. 150 mm czy 18 dział kal. 70 mm.
SMS Viribus Unitis był jednym z czterech pancerników należących do klasy Tegethoff. Jednostki tego typu były pierwszymi, i zarazem ostatnimi, drednotami, które służyły w marynarce Austro-Węgier. Jednostki tego typu posiadały nowoczesne jak na owe czasy wieże trójdziałowe, z wysokiej jakości armatami produkcji Skody. Również ich opancerzenie czy ogólne właściwości bojowe były zbliżone do potencjalnego przeciwnika, czyli włoskiego pancernika typu Dante Allighieri. Natomiast wyraźnie ustępowały prędkością włoskim drednotom typu Conte di Cavour. Jednym z pancerników tego właśnie typu był SMS Viribus Unitis, który został zbudowany w stoczni w Stabilimento Tecnico Triestino w Trieście. Jednostka, tuż przed wybuchem I wojny światowej, osłaniała ucieczkę niemieckich jednostek SMS Goebben oraz SMS Breslau do Turcji. W 1915 roku jednostka wzięła udział w bombardowaniu Ankony, by później – aż do czerwca 1918 r. – pozostawać w porcie w Puli. W czerwcu 1918 r. jednostka podjęła próbę przerwania blokady na cieśninie Otranto – była to jego ostatnia operacja bojowa w toku wojny. Jednostka została zatopiono w nocy z 31 października na 1 listopada 1918 roku, przez włoskich płetwonurków, gdy okręt był już formalnie przekazany państwu Serbów, Chorwatów i Słoweńców.
Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym