Armata 25-funtowa (Royal Ordnance QF 25-pounder, w skrócie 25-pdr) to haubicoarmata brytyjska opracowana po I wojnie światowej, która weszła na wyposażenie armii brytyjskiej pod koniec lat 30. Miała zastąpić armaty 84mm (18-funtowe) oraz haubice 114mm (4,5 cala), wykorzystywane na frontach I Wojny Światowej Uznawana jest za jedno z najlepszych dział kiedykolwiek zbudowanych - w służbie brytyjskiej pozostała do końca lat 50, a jej niewielkie ilości były używane w celach szkoleniowych aż do 1967 roku. Haubicoarmata QF-25 jako jedna z pierwszych w armii brytyjskiej wykorzystywała pocisk półscalony. Tego rodzaju amunicja łączy plusy amunicji zespolonej (duża szybkostrzelność) oraz amunicji składanej (możliwość zmiany masy ładunku miotającego). Dodatkowo opracowano specjalny ładunek zwiększający maksymalną donośność działa do ponad 12 km, co jednak wymusiło dodanie hamulca wylotowego. QF-25 strzelała całym spektrum amunicji: od pocisków odłamkowo-burzących, dymnych, przeciwpancernych po oświetlające i zapalające. QF-25 była wykorzystywana na wszystkich frontach II Wojny Światowej, a każda brytyjska dywizja piechoty miała etatowo na stanie 3 regimenty artylerii wyposażone w 72 działa tego typu. Bardzo często do transportu wykorzystywano ciągnik artyleryjski Morris C8. Powstało kilka wariantów działa, z których najważniejsze to: Mark I, Mark II oraz Mark III ORAZ Short, Mark I budowana na licencji w Australii, przeznaczona specjalnie do działań w dżungli. Dane techniczne: donośność: 12250m, kaliber: 87,2mm, masa bojowa: 1288kg, szybkostrzelność: 4 strz./min.
W armii brytyjskiej na początku II światowej właściwie cała artyleria wchodziła w skład Royal Artillery i jedynie stosunkowo niewielkie oddziały należały do Royal Horse Artillery, ale ich wyposażenie oraz struktura były bardzo podobne do tych w Royal Artillery. W chwili wybuchu II wojny światowej na wyposażenie artylerii brytyjskiej wchodziła bardzo udana haubica Ordnance QF 25-pounder, ale we wrześniu 1939 r. było jej stosunkowo niewiele i nadal opierano się jeszcze na armacie 18-funtowej pamiętającej lata I wojny światowej. Należy jednak dodać, że stan rzeczy szybko ulegał zmianie. W 1941 r. wprowadzono też do uzbrojenia średnią armatę BL 4.5 inch Medium Gun kal. 114 mm, a w 1942 r. bardzo udaną armatę BL 5.5 inch Gun kal. 140 mm. Natomiast kośćcem artylerii ciężkiej była zmodyfikowana haubica BL 7.2-inch howitzer kal. 183 mm. Warto dodać, że brytyjska artyleria już od początku II wojny światowej była w pełni zmotoryzowana co pozytywnie odróżniało ją od artylerii niemieckiej, która nadal w dużym stopniu opierała się na trakcji konnej. Warto dodać, że od 1940 r. podstawową jednostką brytyjskiej artylerii polowej była bateria złożona z 6, a późnej 8 dział. Sporą zaletą było również wprowadzenie wysuniętych obserwatorów artyleryjskich (angielski skrót FOO), którzy mogli żądać wsparcia artyleryjskiego nie tylko z własnej baterii, ale też od artylerii pułkowej czy dywizyjnej. Ten element, jak również wiele innych (np. wysoka mobilność, dobre wyszkolenie, dobra łączność, niezły sprzęt) sprawiało, że brytyjska artyleria polowa w czasie II wojny światowej (zwłaszcza w okresie 1943-1945) cechowała się wysoką elastycznością działania i była w stanie skutecznie wspierać własne jednostki piechoty czy zmechanizowane.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
