Szacuje się, że armia niemiecka w okresie II wojny światowej (1939-1945) straciła w rannych i zabitych od ok. 3,7 miliona do ok. 5,3 miliona żołnierzy. Podobnie liczba niemieckich jeńców wojennych także może być szacowana w milionach ludzi. Żołnierz niemiecki trafiający do niewoli sowieckiej nie mógł być zbytnio pewny swego losu. Szacuje się, że w okresie 1941-1945 do sowieckiej niewoli trafiło ok. 3,5 miliona żołnierzy państw Osi (ok. 2,7 mln stanowili prawdopodobnie Niemcy), z czego ok. 1 milion zmarł w niewoli. Warto też wspomnieć o tym, że w 1943 r. w wyniku bitwy stalingradzkiej do radzieckiej niewoli trafiło 91.000 Niemców, z czego do domu powróciło jedynie 5000 ludzi w połowie lat 50. XX wieku. Warto dodać, że symbolicznie za ostatniego niemieckiego jeńca pozostającego w radzieckiej niewoli uważa się asa myśliwskiego Ericha Hartmanna, który wrócił do Niemiec w 1955 roku. Z drugiej jednak strony należy pamiętać, że wojska niemieckie w latach 1941-1945 wzięły do niewoli ok. 5,7 miliona żołnierzy Armii Czerwonej, z czego w niewoli zmarło ok. 3,3 miliona ludzi. Odmiennie przedstawiały się losy niemieckich jeńców trafiających do niewoli alianckiej, gdzie najczęściej byli traktowani humanitarnie i zgodnie z konwencjami międzynarodowymi, a śmiertelność wśród nich była znacznie niższa, aniżeli w sowieckich obozach jenieckich. Niemniej także zdarzały się egzekucje niemieckich jeńców dokonywane np. przez żołnierzy francuskich czy amerykańskich. Były to jednak – w porównaniu ze standardami radzieckimi – przypadki incydentalne.
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
