Bitwa o Tarawę (ang. Battle of Tarawa) została stoczona w toku walk o wyspy Gilberta, które to walki toczyły się w ramach operacji o kryptonimie Galvanic. Sama bitwa trwała od 20 do 23 listopada 1943 roku. W toku całej bitwy, po stronie amerykańskiej, było pośrednio lub bezpośrednio zaangażowanych 53.000 żołnierzy, marynarzy i lotników, z czego komponent lądowy wynosił 18.000 ludzi. Po stronie japońskiej walczyło ok. 4500 ludzi, z czego ok. 2000 to robotnicy budowlani. Głównym celem walk na Wyspach Gilberta, w tym bitwy o Tarawę, było dążenie do opanowania znacznie korzystniejszych baz przez Amerykanów przygotowujących się do kolejnych operacji desantowych w na środkowym i południowym Pacyfiku. Pomimo starannego planowania operacji przez stronę amerykańską, nie ustrzegał się ono kilku błędów, które doprowadziły do poniesienia przez nacierających stosunkowo wysokich, procentowych, strat wśród własnych wojsk. Wśród błędów można wskazać chyba przede wszystkim źle działającą łączność oraz niewystarczające rozpoznanie pozycji japońskich. Pomimo tego, że Amerykanie bitwę wygrali to jednak ponieśli straty szacowane na ok. 1700 zabitych i ok. 2100 rannych. Natomiast strona japońska utraciła cały garnizon liczący ok. 4500 ludzi. Warto dodać, że operację po stronie amerykańskiej wspierały znaczne siły morskie złożone m.in.: z 5 lotniskowców eskortowych, 3 pancerników czy 2 krążowników ciężkich.
Specjalne Siły Desantowe Marynarki (jap. Kaigun Tokubetsu Rikusentai), nazywane czasami nie do końca trafnie „japońskimi Marines” to japońska piechota morska podlegająca najczęściej japońskiej armii. Pierwsze, większe oddziały Specjalnych Sił Desantowych Marynarki w sile batalionów i pułków zaczęto formować pod koniec lat 20. XX wieku, a chrzest bojowy tych oddziałów miał miejsce w 1932 r. na terenie Chin. Z powodzeniem wykorzystywano te jednostki także w okresie wojny japońsko-chińskiej (1937-1945) oraz w początkowym okresie II wojny światowej na Pacyfiku, kiedy to Specjalne Siły Desantowe Marynarki realizowały bardzo wiele operacji morsko-desantowych na przełomie lat 1941 i 1942. Jeden z ich oddziałów zasłynął również bohaterską obroną wyspy Tarawa w 1943 roku. W toku II wojny światowej liczby jednostek tej formacji wzrosła z 16 do 21. Generalnie, przyjmuje się, że „japońscy Marines” byli bardzo dobrze wyszkoleni, cechowali się wysokim morale oraz reprezentowali wysoką wartość bojową. Początkowo jednostki te stosowały bardzo ofensywną taktykę, ale wraz z rozwojem sytuacji wojennej na Pacyfiku, jednostki te przede wszystkim służyły do obrony poszczególnych wysp.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat