Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym
Kawasaki Ki-61 Hien (jap. lecąca jaskółka) to japoński, jednosilnikowy samolot myśliwski w układzie dolnopłata o konstrukcji metalowej, z usterzeniem klasycznym z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu miłą miejsce w grudniu 1941 roku, a pierwsze samoloty dotarły do jednostek liniowych w lutym 1943 r. Sercem samolotu był silnik Kawasaki Ha-40 lub Ha-140, czyli budowany na licencji niemiecki Daimler-Benz DB 601A chłodzony cieczą. Ki-61 zaskoczył wojska alianckie podczas walk na Nowej Gwinei w czerwcu 1943r., gdzie brano go za kopię niemieckiego Messerschmitta Me-109, później podejrzewano ze to kopia włoskiego Macchi C202 lub innego włoskiego myśliwca. Z tego tez powodu nadano mu przydomek "Antonio" lub "Tony". Podczas walk w roku 1943 myśliwce Ki-61 zademonstrowały swoją sporą przewagę nad maszynami amerykańskimi np. F-4 Wildcat. Ki-61 walczył później nad niebem Nowej Brytanii i Nową Irlandią, a w 1944 roku wykorzystywano je w walkach na Filipinach. Później wykorzystywano je do obrony wysp japońskich. Pewna ich część stała się samolotami kamikaze. Ki-61 był niewątpliwie bardzo dobrym myśliwcem, ale jego pięta achillesowa była ograniczona produkcja seryjna, wynikająca z kłopotów z silnikami. Dane techniczne (wersja Ki-61-I): długość: 8,94m, rozpiętość skrzydeł: 12m, wysokość: 3,7m, prędkość maksymalna: 580km/h, prędkość wznoszenia: 15,2m/s, zasięg maksymalny: 580km, pułap maksymalny 11600m, uzbrojenie: stałe- 2 karabiny maszynowe Ho-103 kal.12,7mm oraz 2 działka Ho-5 kal.20mm, podwieszane-do 500 kg bomb. Rewolucyjna konstrukcja F4U Corsair powstała w 1938 roku w odpowiedzi na żądanie US Navy zaprojektowania szybkiego myśliwca stacjonującego na pokładach lotniskowców. Wyzwania podjął się Chance Vought stawiając sobie za cel zmieścić najmocniejszy z dostępnych silników (tj. silnik Pratt-Whitney Double Wasp) w możliwie najmniejszym płatowcu. Kluczowe okazało się umieszczenie niezgrabnego podwozia w odwróconych, skrzywionych skrzydłach, które stały się znakiem rozpoznawczym samolotu. Oblot prototypu miał miejsce 29 maja 1940 roku, a US Navy swego pierwszego seryjnego Corsaira otrzymała 31 lipca 1942 roku. Jednakże testy przeprowadzone przez US Navy na lotniskowcach ujawniły pewne mankamenty konstrukcji, co sprawiło, że pierwsze serie produkcyjne samolotu trafiały do dywizjonów Korpusu Piechoty Morskiej i operowały z baz lądowych. Pierwszą jednostką jaką otrzymała F-4 był VMF-124 walczący na Gudalcanal. Szybko okazało się, że nowa maszyna zdecydowanie przewyższa wszystkie maszyny przeciwnika oraz pod kilkoma względami także samolot F-6 Hellcat. Jednocześnie jednak, była bardzo trudna w pilotażu oraz wymagała ogromnej uwagi przy lądowaniu. Co ciekawe jedynie do ok.20% misji Corsair startowały z pokładów lotniskowców, przez niemal całą wojnę pozostając przede wszystkim maszyną Korpusu Piechoty Morskiej. Po zakończeniu II wojny światowe F-4 Corsair pozostał w linii i wziął udział w wojnie koreańskiej (1950-1953). Dane techniczne (wersja F4U-4): Prędkość maksymalna: 731 km/h, prędkość wznoszenia: 19,7 m/s, pułap maksymalny 12649 m, zasięg maksymalny: 1115 km, uzbrojenie: stałe-6 karabinów maszynowych M2 kal.12,7mm oraz 4 działka Browning kal.20mm, podwieszane-do 1800 kg bomb.
