W latach 60. Japończycy posiadali kilka wysokiej klasy samolotów myśliwskich, w tym także takie jak F-104J Starfighter i F-4EJ Phantom II. Szkolenie podstawowe zapewniały poddźwiękowe odrzutowce szkolne Fuji T-1, które były niczym innym jak przeprojektowaną przez Japończyków dwumiejscową wersją samolotu F-86 Sabre. Po ukończeniu szkolenia podstawowego młodzi piloci musieli przesiąść się na samolot naddźwiękowy i sprostać wyzwaniu, jakim niewątpliwie były dla nich dwumiejscowe wersje naddźwiękowych myśliwców Starfighter i Phantom. Aby zniwelować lukę pomiędzy T-1 a samolotem naddźwiękowym, Japońskie Obronne Siły Powietrzne (JASDF: Japan Air Self-Defence Force) potrzebowały bardziej zaawansowanego samolotu wprowadzającego pilotów w fazę szkolenia na samolotach myśliwskich (fighter-in-lead trainer). Pod koniec lat 60. Japończycy rozważali zakup angielsko-francuskiego myśliwsko-bombowego Jaguara, ale z powodu zbyt dużych kosztów zrezygnowali z tego zamiaru. Dlatego nie było niespodzianką, gdy finalny projekt samolotu naddźwiękowego, który zaprezentowała firma Mitsubishi, bardzo przypominał samolot Sepecat Jaguar. W 1970 roku rozpoczęto prace nad pierwszym z czterech prototypów tego samolotu oznaczonego jako XT-2. 20 lipca 1971 roku prototyp XT-2 wykonał swój pierwszy lot. Po zakończonych sukcesem testach w powietrzu w 1973 roku zamówiono pierwszą, liczącą 20 egzemplarzy, transzę tych maszyn. Dostawy rozpoczęły się w 1975 roku, a po kilku kolejnych zamówieniach, ostatni z 96 zamówionych samolotów dostarczono w 1988 roku. Już podczas rozwoju T-2 zdecydowano się na zastosowanie tego jednomiejscowego samolotu do zadań szturmowych na lądzie i morzu. Szósty i siódmy z kolei T-2 zostały zmodyfikowane w celu wykorzystania ich jako prototypy Mitsubishi F-1. W tyle kabiny umieszczono dodatkowe wyposażenie elektroniczne, które zakryto metalową osłoną. Pierwszy lot na FS-T-2, bo tak właśnie oznaczono dwa pierwsze samoloty Mitsubishi, wykonano 3 czerwca 1975 roku. W okresie od 1977 do 1984 roku zamówiono 77 egzemplarzy F-1, ostatni opuścił fabrykę w Nagoya-Komaki w 1987 roku. W ciągu lat eksploatacji tego samolotu w wypadkach lotniczych utracono zaledwie pięć maszyn. T-2 wszedł do służby w dwóch wersjach: były to 34 nieuzbrojone maszyny T-2Z i 62 uzbrojone T-2K. Zarówno T-2K, jak i F-1 mają zamontowane w dolnej części przedniej części kadłuba 20-mm działka JM61. F-1 ma pod skrzydłami cztery zaczepy do mocowania zbiorników paliwa, swobodnie spadających bomb czy też zasobników z niekierowanymi pociskami rakietowymi. Dla samoobrony pilot F-1 może wykorzystać jego cztery punkty podwieszeń na pociski rakietowe AIM-9 Sidewinder. Mimo że samolot ten został zaprojektowany jako szturmowy, to JASDF posiadają samoloty F-1 mogące przenosić komplet czterech pocisków typu Sidewinder (status QRA). Jednym z głównych zastosowań F-1 jest możliwość wykorzystania go do atakowania w warunkach morskich. Z powodu ograniczeń wynikających z obronnej doktryny obowiązującej JSADF, zadanie to stawiane samolotom F-1 polega na zwalczaniu floty okrętów dokonujących wrogiego lądowania. Samoloty T-2 latały w dwóch dywizjonach szkolnych bazy lotniczej Matshushima. W 1982 roku Blue Impulse- akrobacyjny zespół pokazowy Japońskich Obronnych Sił Powietrznych, również bazujący w Matshushima, otrzymał siedem tych samolotów, które zastąpiły wysłużone F-86 Sabre. Niestety, jeden z pomalowanych na niebiesko T-2 (nr 19-5174) rozbił się 14 listopada 1982 roku podczas pokazów w bazie Hamamatsu. Loty zespołu natychmiast zawieszono, lecz wkrótce wznowiono je w 1983 roku. W 1995 roku T-2 zespołu Blue Impulse zastąpiły samoloty szkolne T-4. Jesienią 1987 roku podjęto decyzję o wycofaniu samolotów F-1. Jako następcę wybrano FS-X samolot bardzo podobny do F-16 Fighting Falcon.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
