Zestaw zawiera farby, klej oraz pędzle.
Nakajima B5N to japoński samolot bombowo-torpedowy, o trzyosobowej załodze, w układzie dolnopłata z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu nastąpił w 1937 roku, a wprowadzenie do służby nastąpiło rok później. B5N stanowił odpowiedź na wymagania Cesarskiej Marynarki Wojennej wobec nowego pokładowego samolotu torpedowego. Prace nad konstrukcją, kierowane przez Katsuji Nakamura, trwały w latach 1935-1937. W chwili wybuchu wojny na Pacyfiku B5N był samolotem lepszym od konkurencyjnych, maszyn alianckich, zwłaszcza od TBD Devastator. Najszerzej produkowana seryjnie wersją samolotu był B5N2 Model 12, który powstał w grudniu 1939 roku i który wykorzystywał nowy silnik- Nakajima NK1A Sakae 11 o mocy 970KM. Samoloty B5N brały udział w wielu bitwach na Pacyfiku i spisały się bardzo dobrze w ataku na Pearl Harbor, w bitwie na Morzu Koralowym oraz pod Midway. Samolot te od około 1943/1944 były przenoszone do szkół lotniczych oraz pełniły funkcji samolotów kamikaze. Powstało ok.1150 egzemplarzy wszystkich wersji. Dane techniczne (wersja B5N2): długość: 10,3m, rozpiętość skrzydeł: 15,52m, wysokość: 3,7m, prędkość maksymalna: 378km/h, prędkość wznoszenia: 6,5m/s, zasięg maksymalny: 1992km, pułap maksymalny 8260m, uzbrojenie: stałe-1 karabin maszynowy Typ 92 kal.7,7mm, podwieszane-1 torpeda Typ 91 o wadze 800kg lub taki sam ładunek bomb.
Grumman F4F Wildcat był amerykańskim, pokładowym samolotem myśliwskim w układzie średniopłata z podwoziem chowanym w locie, w konfiguracji klasycznej z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Jego oblot miał miejsce we wrześniu 1937 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało ok. 7900 maszyn tego typu. Samolot, w wersji F4F-3, liczył sobie 8,76 m długości, przy rozpiętości skrzydeł rzędu 11,58 metra. Masa startowa sięgała ok. 3365 kilogramów. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Pratt and Whitney R-1830-76 Twin Wasp o mocy 1200 KM. Z kolei prędkość maksymalna dochodziła do 533 km/h. Uzbrojenie pokładowe składało się z 4 karabinów maszynowych Browning AN/M2 kal. 12,7 mm.
Grumman F4F Wildcat został opracowany na potrzeby US Navy, w celu zastąpienia w linii maszyny Grumman F3F. Co ciekawe, pierwotnie miał być samolotem dwupłatowym, ale wyraźne dążenie marynarki wojennej USA do pozyskania maszyny jednopłatowej doprowadziło do rewizji całego projektu. Finalnie, po serii prób i testów, powstał solidny myśliwiec o sporej odporności na uszkodzenia i dobrze chroniący pilota, jednocześnie jednak ustępował on swemu głównemu konkurentowi w wojnie na Pacyfiku, czyli Mitsubishi A6M Zeke pod względem: prędkości maksymalnej oraz wznoszenia, jak również wyraźnie na polu manewrowości. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji rozwojowych, w tym między innymi: F4F-3 (wersja z silnikiem Pratt and Whitney R-1830-76 Twin Wasp), F4F-4 (wersja ze skrzydłami składanymi na boki, lepszym opancerzeniem oraz silniejszym uzbrojeniem pokładowym) czy FM-1/FM-2 (zmodernizowane wersje produkowane w zakładach General Motors). Samoloty F4F Wildact były również dostarczane Wielkiej Brytanii, gdzie nosiły oznaczenie Martlet i nie rzadko były poddawane modernizacjom.
Myśliwce F4F wzięły udział w bitwie o Atlantyk czy w toku operacji Torch w listopadzie 1942 r., ale ich głównym rejonem działań był Pacyfik, gdzie wzięły udział między innymi: w obronie Midway w 1942 r. oraz w bitwie na Guadalcanal w okresie 1942-1943. Od 1943 roku były systematycznie zastępowane w linii przez F6F Hellcat, nadal jednak służyły na lotniskowcach eskortowych jako myśliwce i myśliwce bombardujące. W tej roli wzięły udział w bataliach na Filipinach w 1944 r. oraz o Okinawę w 1945 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat