LCVP (pełna angielska nazwa: Landing Craft, Vehicle, Personel) to amerykańska barka desantowa z okresu II wojny światowej oraz okresu powojennego. Barki tego typu były budowane na masową skalę w latach 1942-1945. Szacuje się, że powstało wówczas ponad 23.000 barek tego typu. Całkowita długość LCVP wynosiła 11,5 m, przy szerokości 3,3 metra. Pusta barka ważyła ok. 8,2 tony, a prędkość maksymalna nie przekraczała 11-12 węzłów. Najczęściej na uzbrojenie pokładowe składały się dwa karabiny maszynowe Browning kal. 7,62 mm. LCVP została zaprojektowana przez amerykańskiego przedsiębiorcę i konstruktora Andrew Higgins’a w oparciu o jednostki przeznaczone do działania na terenach podmokłych, bagnach i moczarach. Bardzo często, od nazwiska konstruktora, jest nazywana „łodzią Higginsa”. Pierwsze egzemplarze tej łodzi, testowane pod koniec lat 30. XX wieku przez US Marine Corps, nie posiadały rampy wyładowczej w części dziobowej. Jednak stosunkowo szybko tę wadę usunięto, a finalnie wspomniana rampa było szerokości całej barki. Warto dodać, że LCVP były tanie i przystosowane do produkcji masowej – dość powiedzieć, że spora część ich elementów została wykonana ze sklejki! Posiadały również niewielkie zanurzenie, co pozwalało im przybić bezpośrednio do brzegu. Pojedyncza barka LCVP mogła wziąć na pokład do 36 żołnierzy z pełnym ekwipunkiem Barki tego typu były używane na szeroką skalę przez aliantów w toku takich operacji jak lądowanie w Afryce Północnej (1942 r.), na Sycylii (1943 r.) czy na plażach Normandii (1944 r.). Zostały też z powodzeniem użyte na Dalekim Wschodzie w toku walk o Guadalcanal (1942-1943) czy w czasie desantów na wyspy Iwo-Jima oraz Okinawa (1945 r.).
Barki typu LCVP (Landing Craft Vehicle Personnel) zostały zaprojektowane na potrzeby operacji Overlord przez amerykańskiego konstruktora Andrew Higginsa. Były wykonane całkowicie ze sklejki drewnianej i mogły pomieścić 36 żołnierzy lub lekki pojazd np. Jeep. Prędkość tych transporterów dochodziła do 17 km/h, posiadały załogę złożoną z 3 marynarzy, uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe kalibru 12,7mm a desant wykonywano po opuszczeniu przedniej rampy. Wyprodukowano ok. 20000 barek tego typu.
M4 Sherman był amerykańskim czołgiem średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1942-1945. W sumie powstało ok. 49000 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji, co czyni go jednym z najliczniej wyprodukowanych czołgów II wojny światowej oraz najważniejszym czołgiem na wyposażeniu armii alianckich toku tego konfliktu. M4 Sherman był napędzany w wersji M4A1 pojedynczym silnikiem Continental R 975 C4 o mocy 400 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła – zależnie od wersji - pojedyncza armata M3 kal. 75 mm lub armata M1 kal. 76 mm lub haubica M4 kal. 105 mm oraz 2 dwa karabiny maszynowe Browning1919A kal.7,62 mm.
M4 Sherman został opracowany jako następca czołgów M2 i M3, chociaż wykorzystywał wiele podzespołów tego ostatniego. Przede wszystkim wykorzystywał nieznacznie tylko zmienione podwozie wozu M3 Lee. Projektując czołg M4 Sherman położno w nim nacisk przed wszystkim na pełnienie roli wozu wsparcia piechoty, a nie zwalczania czołgów przeciwnika – taką rolę miały spełniać amerykańskie niszczyciele czołgów. Zakładano jedynie ewentualnie starcia z wozami Pz.Kpfw III oraz Pz.Kpfw IV. Sporą rolę przyłożono też do masowej produkcji nowego czołgu i możliwie niskich kosztów jego produkcji. W efekcie powstał czołg o niezłym uzbrojeniu jak na rok 1942 i początek 1943 r., przeciętnym opancerzeniu, posiadający jednak przednią płytą pancerza pochyloną, ale też o słabych właściwościach manewrowych i – zwłaszcza w pierwszych wersjach – bardzo podatny na pożar w wyniku trafienia w przedział silnikowy. Jednocześnie jednak – powstał czołg możliwy do naprawdę wielkoskalowej produkcji i posiadający znaczny potencjał modernizacyjny. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wersji rozwojowych M4 Sherman. Chronologicznie pierwszą byłą wersja M4A1, która posiadała już odlewany pancerz. Kolejna – M4A2 – posiadała pancerz spawany oraz nowy silnik General Motors 6460 o mocy 375-410 KM, ale znacznie mniej podatny na pożar. Pojawiła się również wersja M4A3 uzbrojona w haubicę 105 mm oraz napędzana silnikiem Ford GAA o mocy 450 KM. W oparciu o wersję M4A3 powstały dwie podwersje: M4A3E2 Jumbo ze wzmocnionym pancerzem oraz M4A3E8 o zawierzeniu HVSS i armacie kal. 76 mm. Ciekawą wersją rozwojową był tez pojazd T34 Calliope z zamontowanymi pociskami niekierowanymi na wieży. M4 Sherman był też w ogromnych ilościach dostarczany armii brytyjskiej i Armii Czerwonej. Ta pierwsza opracowała na jego podstawie wersję Firefly, ze świetną 17-funtową armatą przeciwpancerną. W toku II wojny światowej czołgi M4 Sherman walczyły w Afryce Północnej (1942-1943), we Włoszech (1943-1945), w toku walk w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945), ale też na Pacyfiku czy w szeregach Armii Czerwonej na froncie wschodnim. Po II wojnie światowej M4 Sherman wszedł na użycie bardzo wielu krajów m.in.: w Argentynie, Belgii, Indii, Izraelu, Japonii, Pakistanu czy Turcji. Wziął także udział w wielu konfliktach po 1945 roku, m.in.: wojnie indyjsko-pakistańskiej z 1965 roku czy wojnie sześciodniowej z 1967 roku.
North American P-51 Mustang to amerykański, jednosilnikowy, samolot myśliwski dalekiego zasięgu oraz samolot szturmowy o usterzeniu klasycznym i konstrukcji w pełni metalowej. Oblot prototypu miał miejsce 26 października 1940 roku. P-51 Mustang zyskał reputację jednego z najlepszych, jeśli nie najlepszego, myśliwca z okresu II wojny światowej. Wymiana silnika Allison V-1710-39 pochodzącego jeszcze z pierwszego projektu na motor Rolls-Royce Merlin (wersja P-51 Mustang Mk.Ia) sprawiła, że o Mustangu jak nigdy wcześniej można było mówić iż sięgnął doskonałości. Jednomiejscowy myśliwiec zachwycał swoją prędkością maksymalną, zasięgiem, zwrotnością, potęgą uzbrojenia. Kombinacja tych wszystkich najważniejszych dla oceny samolotu parametrów sprawiła, że Mustang sprawdzał się w praktycznie każdej powierzonej mu roli: zdobywał przewagę w powietrzu, eskortował, przeprowadzał misje zwiadowcze, atakował cele naziemne. O klasie konstrukcji świadczy fakt, że Mustang pozostawał w czynnej służbie aż do lat 70-tych! Jedną z najważniejszych wersji był P-51D, stworzony na podstawie P-51B. Otrzymał on kroplową owiewkę kabiny, zapewniającą świetną widoczność, otrzymał też nowy silnik- Packard V-1650-7, co wydatnie poprawiło osiągi. Dane techniczne (wersja P-51D): długość: 9,83m, rozpiętość skrzydeł: 11,28m, wysokość: 4,08m, prędkość maksymalna: 703km/h, prędkość wznoszenia: 16,3m/s, zasięg maksymalny: 2755km, pułap praktyczny: 12800m, uzbrojenie: stałe- 6 karabinów maszynowych M2 kal.12,7mm , podwieszane-do 908 kg bomb lub 10 wyrzutni rakiet H.V.A.R kal.127mm.
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
