Armia Czerwona w latach 20. i 30. XX wieku przechodziła intensywny rozwój tak gdy idzie o zwiększenie swych stanów etatowych, jak i nasycenie broniami technicznymi. Jednym z najdynamiczniej rozwijanych rodzajów broni była artyleria (tak lufowa, jak i rakietowa), w której upatrywano jeden z podstawowych, jeżeli nie kluczowy, rodzaj broni na polu walki. Wprowadzono wówczas (tj. w latach 30. XX wieku) na uzbrojenie Armii Czerwonej kilka udanych rodzajów dział, a na szczególną uwagę zasługuje chociażby armata dywizyjna F-22 kal. 76,2 mm, armata korpuśna M1931/37 kal. 122 mm czy armato-haubica M1937 (MŁ-20) kal. 152 mm. Były to bronie, które rozwijano i modernizowano w czasie II wojny światowej i które nie odstawały znacząco od swych odpowiedniczek w armii niemieckiej. Warto też wspomnieć, że Armia Czerwona rozwijała też artylerię bardzo ciężką, czego przykładem może być wprowadzenie do uzbrojenia haubicy Br-4 kal. 203 mm, której produkcja wystartowała w 1932 roku. Warto dodać, że w 1941 r. na etacie sowieckiej dywizji strzeleckiej znajdowało się w sumie 144 działa różnych kalibrów i różnego przeznaczenia, a w składzie dywizji znajdował się pułk artylerii złożony z pięciu dywizjonów armat i haubic. Natomiast w 1945 r. na etacie pomniejszonej w stosunku do 1941 r. dywizji piechoty znajdowało się 130 dział różnych kalibrów i różnego przeznaczenia oraz 12 dział samobieżnych (bardzo często SU-76). Do tego, dywizje piechoty radzieckiej były często wspierane w boju wydzielonymi pułkami artyleryjskimi.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
