Bismarck był niemieckim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1936 r., a wodowano w lutym 1939 roku. Pancernik wszedł do służby linowej w niemieckiej marynarce wojennej (niem. Kriegsmarine) w sierpniu 1940 roku. Długość okrętu wynosiła 251 m, szerokość 36 m, a wyporność pełna – 53.000 ton. Prędkość maksymalna Bismarcka oscylowała wokół 29-30 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 8 dział kal. 380 mm w czterech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 12 dział kal. 150 mm czy 16 dział kal. 105 mm.
Bismarck był pierwszym okrętem typu o tej samej nazwie – tj. Bismarck. Został zamówiony w celu zastąpienia w linii całkowicie przestarzałego w latach 30. XX wieku starego pancernika Hannover. W chwili wodowania Bismarck był największym niemieckim okrętem oraz największym europejskim pancernikiem. Cechował się dobrym opancerzeniem, a jego uzbrojenie główne czy dodatkowe nie ustępowało swoim odpowiednikom na okrętach brytyjskich. Swój dziewiczy rejs odbył we wrześniu 1940 roku, kiedy to został przebazowany do Gdyni, która miała być jego portem macierzystym. Szlak bojowy Bismarcka w czasie II wojny światowej był bardzo krótki. W swój pierwszy rejs bojowy Bismarck wypłynął 19 maja 1941 roku – miał on pełnić na Atlantyku działania krążownicze i atakować przede wszystkim alianckie konwoje. Realizując ten plan Bismarck, wraz z towarzyszącym krążownikiem ciężkim Prinz Eugen, kilka dni później przepływał już Cieśninę Duńską. W dniu 24 maja doszło w tej cieśninie do bitwy, pomiędzy zespołem niemieckim, a okrętami brytyjskimi, w wyniku której został zatopiony krążownik liniowy HMS Hood, a sam Bismarck został poważnie uszkodzony. Po tej bitwie przeciwko Bismarckowi skierowano znaczne siły Royal Navy – w tym polski niszczyciel ORP Piorun – które niemiecki okręt wyśledziły i posłały na dno 27 maja 1941 roku. Warto dodać, że istnieje prawdopodobna hipoteza zakładająca, iż pancernik Bismarck został samozatopiony przez załogę w związku z odniesionymi uszkodzeniami, odniesionymi w walce w dniu 27 maja, a unieżmoliwiającymi samodzielny powrót do bazy.
Fairey Swordfish to brytyjski jednosilnikowy, dwupłatowy, pokładowy samolot torpedowy i rozpoznawczy o stałym podwoziu i konstrukcji mieszanej z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu nastąpił 31 marca 1933 roku, a produkcja trwała w latach 1936-1944. Pierwszą seryjnie produkowaną wersją był Swordfish Mk.I napędzany silnikiem Bristol Pegasus III M3 o mocy 690KM. Co ciekawe, wersja ta była produkowana zarówno z tradycyjnym podwoziem jak i w wersji hydroplanu. W 1943 roku powstała wersja ZOP (Mk.II), z mocniejszym silnikiem oraz wyposażona w pociski niekierowane. Pod koniec tego samego roku pojawił się również Mk.III, z radarem pokładowym ASV Mk.X, przeznaczony do zwalczania okrętów podwodnych. Z kolei najmniej liczna wersja (Mk.IV) była wytwarzana w Kanadzie i służyła do szkolenia pilotów tamtejszych sił powietrznych. W sumie powstało ok.2400 samolotów Swordfish wszystkich wersji. W czasie II wojny światowej, pomimo przestarzałej konstrukcji, Fairey Swordfish okazał się bardzo udanym samolotem. To te samoloty wykonały min.: nalot na włoską flotę w Tarencie w listopadzie 1940 roku oraz spełniły się dobrze w roli samolotów ZOP. Dane techniczne (wersja Mk.I): długość: 10,87m, rozpiętość skrzydeł: 13,87m, wysokość: 3,76m, prędkość maksymalna: 224km/h, prędkość wznoszenia: 2,5m/s, pułap praktyczny: 5850m, zasięg maksymalny: 880km, uzbrojenie: stałe- 3 karabiny maszynowe kal.7,7mm, podwieszane-torpeda o wadze 760 kg.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat