Wojna w Afganistanie, nazywana też radziecką interwencją w Afganistanie toczyła się w latach 1979-1989. Stronami w konflikcie były afgański rząd komunistyczny, wspierany na szeroką skalę przez ZSRR oraz odziały partyzantów (mudżahedinów), którzy nie godzili się na radziecką interwencję oraz daleko idącą laicyzację i ateizację państwa. Mudżahedini stosunkowo szybko otrzymali szeroką, choć nieoficjalną pomoc, Stanów Zjednoczonych. Przyjmuje się, że strona radziecka jednorazowo maksymalnie zaangażował w konflikt ok. 100-120 tys. ludzi, natomiast ustalenie liczby mudżahedinów jest bardzo trudne – najczęściej jednak przyjmuje się, żę dysponowali oni przewagą liczebną nad wojskami radzieckimi. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było dążenie ZSRR do zwiększenia swej roli w Azji Środkowej, a przede wszystkim zwiększenie swych wpływów w Afganistanie. Wojska sowieckie walczące w tej wojnie wchodziły w skład tzw. Ograniczonego Kontyngentu Wojsk Radzieckich w Afganistanie, który tworzyły przede wszystkim siły 40 Armii. Warto dodać, że na samym początku wojny armia sowiecka zaangażowało w konflikt ok. 81 tys. ludzi, ok. 2400 pojazdów pancernych (w tym czołgów) oraz ok. 500 samolotów. Z czasem siły te znacząco wzrosły. Wojna afgańska była, podobnie jak wojna wietnamska, klasycznym przykładem wojny partyzanckiej, która w dodatku była prowadzona w terenie zdecydowanie nie sprzyjającym wojskom radzieckim. Co więcej, żołnierze sowieccy byli niewłaściwie wyszkoleni do prowadzenia takiego asymetrycznego konfliktu. Także sprzęt i doktryna radziecka, opracowywane pod kątem konfliktu pełnoskalowego w środkowej i zachodniej Europie, nie zawsze zdawały egzamin. Finalnie, wojna zakończyła się klęską Związku Radzieckiego, który poniósł ogromną prestiżową porażkę. Przyjmuje się również, że wojna przyspieszyła upadek Kraju Rad. Wojska radzieckie utraciły zapewne także ok. 65.000-70.000 rannych i zabitych.
Wojna w Afganistanie, nazywana też radziecką interwencją w Afganistanie toczyła się w latach 1979-1989. Stronami w konflikcie były afgański rząd komunistyczny, wspierany na szeroką skalę przez ZSRR oraz odziały partyzantów (mudżahedinów), którzy nie godzili się na radziecką interwencję oraz daleko idącą laicyzację i ateizację państwa. Mudżahedini stosunkowo szybko otrzymali szeroką, choć nieoficjalną pomoc, Stanów Zjednoczonych. Przyjmuje się, że strona radziecka jednorazowo maksymalnie zaangażował w konflikt ok. 100-120 tys. ludzi, natomiast ustalenie liczby mudżahedinów jest bardzo trudne – najczęściej jednak przyjmuje się, żę dysponowali oni przewagą liczebną nad wojskami radzieckimi. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było dążenie ZSRR do zwiększenia swej roli w Azji Środkowej, a przede wszystkim zwiększenie swych wpływów w Afganistanie. Wojska sowieckie walczące w tej wojnie wchodziły w skład tzw. Ograniczonego Kontyngentu Wojsk Radzieckich w Afganistanie, który tworzyły przede wszystkim siły 40 Armii. Warto dodać, że na samym początku wojny armia sowiecka zaangażowało w konflikt ok. 81 tys. ludzi, ok. 2400 pojazdów pancernych (w tym czołgów) oraz ok. 500 samolotów. Z czasem siły te znacząco wzrosły. Wojna afgańska była, podobnie jak wojna wietnamska, klasycznym przykładem wojny partyzanckiej, która w dodatku była prowadzona w terenie zdecydowanie nie sprzyjającym wojskom radzieckim. Co więcej, żołnierze sowieccy byli niewłaściwie wyszkoleni do prowadzenia takiego asymetrycznego konfliktu. Także sprzęt i doktryna radziecka, opracowywane pod kątem konfliktu pełnoskalowego w środkowej i zachodniej Europie, nie zawsze zdawały egzamin. Finalnie, wojna zakończyła się klęską Związku Radzieckiego, który poniósł ogromną prestiżową porażkę. Przyjmuje się również, że wojna przyspieszyła upadek Kraju Rad. Wojska radzieckie utraciły zapewne także ok. 65.000-70.000 rannych i zabitych.
W chwili zakończenie II wojny światowej Armia Czerwona, która niebawem (w 1946 r.) zostanie przemianowana na Armię Radziecką, posiadała ok. 9,8 miliona ludzi sformowanych w ok. 500 dywizji różnego typu. Liczba ta została stosunkowo szybko zredukowana, jednak w okresie Zimnej Wojny (1945-1991) liczebność całości radzieckich sił zbrojnych wahała się od ok. 2,8 do ok. 5,3 miliona ludzi. W połowie lat 80. XX wieku, a zatem w toku wojny w Afganistanie, radzieckie wojska lądowe liczyły ok. 210 dywizji, z czego aż ok. 160 dywizji stanowiły dywizje piechoty zmotoryzowanej, złożone z żołnierzy poborowych. Dywizja strzelców zmotoryzowanych liczyła trzy pułki piechoty, jeden pułk pancerny, pułk artylerii samobieżnej oraz liczne jednostki wsparcia, przede wszystkim cechowały się stosunkową silną obroną przeciwlotniczą złożoną z zestawów artyleryjskich oraz rakietowych. Podstawowym uzbrojeniem strzeleckim sowieckiego piechura był w owym czasie bardzo udany karabinek maszynowy AK-47, później zmodernizowany do standardu AK-74. Broń wsparcia stanowiły lekkie i ciężkie karabiny maszynowe. Istotnym środkiem transportu były kołowe transportery opancerzone (KTO), z początku były to BTR-152, ale z czasem BTR-60, BTR-70 oraz BTR-80. Przyjmuje się, że ok. 1990 r. w Armii Radzieckiej znajdowało się ok. 70.000 różnego typu transporterów opancerzonych w różnym stanie technicznym. Warto dodać, że jednostki sowieckie w toku Zimnej Wojny były szkolone przede wszystkim do pełnoskalowego konfliktu z NATO, a za najbardziej prawdopodobny rejon działań uznawano Europę Zachodnią. W takim konflikcie zakładano, że postępy dywizji piechoty zmotoryzowanej będą wynosić od 80 do 100 kilometrów w ciągu pierwszych 3-4 dni operacji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat