Wojskowe Siły Powietrzne (w alfabecie łacińskim ros. Wojenno-Wozdusznyje Siły, w skrócie VVS albo WWS) to jeden z rodzajów radzieckich sił zbrojnych, który powstał krótko po rewolucji październikowej z 1917 roku. Intensywny rozwój radzieckiego lotnictwa wojskowego miał miejsce od początku lat 30. XX wieku, kiedy to powiększano ten rodzaj sił zbrojnych, ale też wprowadzono nowe rodzaje samolotów, jak chociażby myśliwce I-15 czy I-16 albo takie bombowce jak SB-2 czy DB-3. Warto dodać, że owe niektóre typu tych samolotów, użyte w toku wojny domowej w Hiszpanii (1936-1939) nie ustępowały w znaczący sposób swym włoskim czy niemieckim odpowiednikom w początkowym jej okresie. Jednak pojawienie się maszyn pokroju Me-109 czy He-111 zmieniło ten stan rzeczy. Można przypuszczać, że pośrednio przyspieszyło również w okresie 1939-1941 wprowadzanie do VVS nowych samolotów – zwłaszcza maszyn myśliwskich, takich jak Jak-1 czy ŁaGG-3. Jednak w początkowym okresie wojny z Niemcami (lata 1941-1945) lotnictwo radzieckie ponosiło olbrzymie straty. Można je tłumaczyć chociażby brakami w dobrze wyszkolonej kadrze oficerskiej (pokłosie stalinowskich czystek z lat 30. XX wieku), gorszym wyszkoleniu indywidualnym radzieckich pilotów w porównaniu z ich niemieckimi przeciwnikami czy gorszej taktyce stosowanej przez pilotów radzieckich. Jednak w toku II wojny światowej w mniejszym lub większym stopniu braki te nadrobiono, a radzieckie lotnictwo było zasilane nowymi (dobrymi lub bardzo dobrymi) typami samolotów, by wymienić całą rodzinę samolotów Jakowlewa: Jak-3, Jak-7 czy Jak-9. Nie od parady były też osiągnięcia radzieckiego przemysłu lotniczego, który od czerwca 1941 do maja 1945 roku wyprodukował ok. 157 tys. maszyn! Warto dodać, że WWS jako jedyne siły powietrzne w II wojnie światowej wprowadziły program mający szkolić kobiety do liniowej służby lotniczej w charakterze pilotek myśliwców i bombowców. Efektem tego programu były chociażby osiągnięcia Lidii Litwiak czy Jekateriny Butanowej.
W toku wojny z III Rzeszą radzieckie siły powietrzne, czyli Wojskowe Siły Powietrzne (w alfabecie łacińskim ros. Wojenno-Wozdusznyje Siły, w skrócie VVS albo WWS), przeszły długą drogę od ponoszenia ogromnych strat w starciu z Luftwaffe w 1941 r. po loty szturmowe nad Berlinem w 1945 roku. Bez wątpienia walnie przyczyniły się do niego osiągnięcia radzieckiego przemysłu lotniczego, który od czerwca 1941 do maja 1945 roku wyprodukował ok. 157 tys. maszyn! Podobnie jak wprowadzanie do linii w okresie 1941-1945 nowych (dobrych lub bardzo dobrych) typów samolotów, by wymienić całą rodzinę samolotów Jakowlewa: Jak-3, Jak-7 czy Jak-9. Jednak obsługa naziemna tych maszyn ora szeroko rozumiana obsługa naziemna, w porównaniu z lotnictwem niemieckim czy zwłaszcza amerykańskim, była nierzadko wręcz prymitywna. Przede wszystkim na znacznie mniejszą skalę stosowano wszelkiego typu zaawansowane narzędzia nawigacyjne, zwłaszcza radary, co przekładało się na komunikację oraz wykrywanie nieprzyjacielskich formacji powietrznych. Nawiasem można dodać, że te radary który były w WWS często było dostarczone w ramach programu Lend-and-Lease z USA albo Wielkiej Brytanii. Po wtóre, na stosunkowo niewielką skalę stosowano wszelkiego typu techniczne urządzenia przyspieszające oraz ułatwiające pracę obsługi naziemnej. W latach 1941-1942, w związku z wielkimi stratami z początkowego okresu wojny, brakowało też specjalistycznych pojazdów (np. mobilnych cystern) co też utrudniało obsługę naziemną.
Supermarine Spitfire to chyba najsłynniejszy brytyjski myśliwiec z okresu II wojny Światowej. Była to maszyna o konstrukcji całkowicie metalowej, w układzie dolnopłata, z charakterystycznymi, eliptycznymi skrzydłami, z usterzeniem klasycznym i podwoziem chowanym w czasie lotu. Oblot prototypu nastšpił 5 marca 1936 roku. Spitfire okazał się podstawową maszyną RAF podczas wojny, która radziła sobie z powodzeniem także po niej, pozostając w produkcji przez 10 lat. Historia Spitfire zaczęła się na biurku kreślarskim R.J. Mitchella, głównego projektanta firmy Supermarine. Pierwsze maszyny trafiły do jednostek RAF w 1938 roku ale kiedy zaczynała się Bitwa o Anglię w lecie 1940, na lotniskach znajdowało się juz 19 dywizjonów nowoczesnych myśliwców - razem z nieco starszymi Hurricane Wysp broniło 600 samolotów. Wraz z rozwojem działań wojennych Spitfire pełnił służbę wszędzie tam, gdzie działał RAF-na Dalekim Wschodzie, w Afryce Północnej i we Włoszech, w czasie lądowania w Normandii i walk we Francji, wreszcie w toku operacji w Niemczech w 1945 roku. Dla wielu Brytyjczyków stał się symbolem zwycięstwa w II wojnie Światowej. Ta wspaniała maszyna doczekała się co najmniej kilkunastu wersji produkcyjnych. Najważniejsze z nich to min. pierwszy produkowany na masowš skalę Spitfire Mk.I napędzany silnikiem Rolls-Royce Merlin II o mocy 1030 KM. To przede wszystkim ta maszyna tak wspaniale zapisała się w Bitwie o Anglię. Opracowano wiele podwersji tego modelu min. PR Mk IA (wersja rozpoznawcza) czy PR.IG (uzbrojona wersja rozpoznawcza). Kolejną ciekawą wersją był Spitfire Mk.V z silnikiem Rolls-Royce Merlin 45 o mocy 1440KM. Później montowano również silniki Merlin 50. Produkcja seryjna tej wersji ruszyła w 1941 roku i stanowiła odpowiedź RAF na pojawienie się Messerschmitta Bf-109F. Kolejna, bardzo udana z resztą, wersja to Spitfire Mk.IX, napędzany silnikiem Merlin 61 z 4-łopatowym śmigłem. Powstał on jako przeciwnik dla Focke-Wulfa Fw-190 i został wprowadzony do produkcji pod koniec 1941 roku. Wersja ta była wielokrotnie modyfikowana i np. w 1944 roku doczekała się nowego celownika żyroskopowego, powiększonego steru kierunku czy innego układu skrzydła. Inna ważna wersja to Spitfire Mk.XIV z silnikiem Rolls-Royce Griffon 61, ze śmigłem pięciołopatowym. Produkcja seryjna ruszyła od października 1943 roku. Jedną z ostatnich produkowanych seryjnie była wersja Mk.21. Wersja ta posiadała silnik Griffon 61, zdecydowanie wzmocnioną konstrukcję oraz poszycie, wydłużono skrzydła, zwiększając ich powierzchnię lotną. Produkcja seryjna ruszyła w marcu 1945 roku. Dane techniczne (wersja Mk.XIV) : długość: 9,14m, rozpiętość skrzydeł: 11,23m, wysokość: 3,05m, prędkość maksymalna: 717km/h, prędkość wznoszenia: 18,5m/s, pułap praktyczny: 13200m, zasięg maksymalny: 1815km, uzbrojenie: stałe- 4 karabiny maszynowe kal.7,7mm oraz 2 działka Hispano Mk II kal.20mm, podwieszane-do 225 kg bomb.
Produkty firmy ICM są objęte dożywotnią gwarancją i bezpośrednim serwisem producenta.
Nawet jeśli samemu uszkodzisz element możesz zgłosić prośbę o otrzymanie nowego!
Wystarczy wypełnić formularz dostępny pod poniższym adresem:
https://icm.com.ua/contacts/
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
