AGM-65 Maverick jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia lub powietrze-woda. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 60. XX wieku, a pocisk był produkowany w latach 1972-1999. AGM-65 jest pociskiem napędzanym paliwem stałym, o zasięgu do 27 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 56 do 135 kg, a jego całkowita masa wynosi – zależnie od wersji - od 208 do 302 kilogramów.
AGM-65 Maverick został opracowany w celu zastąpienia pocisków AGM-12 Bullpup. Za jego opracowanie były odpowiedzialne firmy Hughes oraz Raytheon. Nowy pocisk cechował się lepszym zasięgiem niż poprzednik, był mniej zawodny, a późniejszych wersjach – posługiwał się również skuteczniejszym systemem naprowadzania. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji tego pocisku. Pierwszą produkowaną na duża skalę był model AGM-65A, który był jeszcze naprowadzany poprzez łącze telewizyjne, a jego faktyczny, skuteczny zasięg był mocno ograniczony. W 1975 roku weszła do służby wersja AGM-65B, która posiadała zmodyfikowany system naprowadzania. W kolejnej wersji - AGM-65D - zastsownao już naprowadzanie na podczerwień. Z kolei w pocisku AGM-65E zdecydowanie wzrosła masa głowicy bojowej (z 56 do 135 kilogramów). Pociski tego typu były lub są wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: A-4 Skyhawk, A-6 Intruder, A-7 Corsair II, F-4 Phantom, F-15 E Strike Eagle czy F/A-18 Hornet. Poza siłami zbrojnymi USA pociski AGM-65 były lub są wykorzystywane przez Wielką Brytanię, Koreę Południową, Niemcy oraz Szwecję.
AGM-45 Shrike był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 50. XX wieku, a pocisk znajdował się na wyposażeniu amerykańskich sił zbrojnych w latach 1963-1992. AGM-45 był pociskiem napędzanym paliwem stałym, o zasięgu do 40 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 68 kg, a jego całkowita masa wynosiła 177 kilogramów.
AGM-45 Shrike był pierwszym amerykańskim pociskiem, od podstaw projektowanym do niszczenia stacji radarowych nieprzyjaciela. Za jego opracowanie była odpowiedzialna firma Texas Instruments (obecnie część koncernu Raytheon). Faktycznie AGM-45 to daleko idąca modernizacja pocisku AIM-7 Sparrow, która dotyczyła przede wszystkim systemu naprowadzania pocisku na cel i zamontowania w związku z tym nowej głowicy. Powstały dwie podstawowe wersje tego pocisku: AGM-45A oraz AGM-45B, które różniły się przede wszystkim wykorzystywanym silnikiem rakietowym. Jego skuteczne użycie wymagało od pilota znalezienia się w wiązce j nieprzyjacielskiej stacji radarowej i wystrzeleniu pocisku AGM-45 pod odpowiednim kątem. Pociski tego typu były wykorzystywane m.in.: przez samoloty F-4 Phantom czy F-105 F/G Thunderchief. Zostały na szeroką skalę użyte w wojnie wietnamskiej (1964/1965-1975) gdzie jednak wykazały się skutecznością na poziomie jedynie 25%, co doprowadziło do ich uzupełnienia najpierw pociskami AGM-78, a później znacznie doskonalszymi pociskami AGM-88 HARM. Jedynym, oficjalnym zagranicznym użytkownikiem pocisków AGM-45 był Izrael.
AIM-9 Sidewinder jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 50. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1955/1956 roku, pozostając w niej nadal. AIM-9 Sidewinder jest pociskiem o zasięgu do 35 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 9,4 kg, przy całkowitej masie własnej 91 kilogramów.
AIM-9 Sidewinder okazał się pierwszym w historii amerykańskich sił zbrojnych skutecznym i zdatnym do walki naprowadzanym termicznie pociskiem powietrze-powietrze. Za jego opracowanie była odpowiedzialna przede wszystkim firma Raytheon, ale też Philco oraz General Electric. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wariantów tego pocisku. Jednym z istotniejszych był AIM-9L, który został wprowadzony do służby w 1977 roku. Mógł on namierzać nieprzyjacielski samolot bez względu na to z jakiego kierunku został wystrzelony w jego stronę (z boku, z dołu, itd.). Posiadał także znacznie doskonalsze systemy naprowadzenia, aniżeli poprzednie wersje. Najnowszą wersją jest AIM-9X, którego pierwsze próbne odpalenie miało miejsce w 1999 roku. AIM-9X może być wykorzystywany w każdych warunkach pogodowych, w dzień oraz w nocy, może być też odpalony bez uprzedniego „podświetlenia” celu. Cechuje się bardzo wysokim stopniem manewrowości oraz wysoką odpornością na zagłuszanie. W siłach zbrojnych USA pociski AIM-9 różnych wersji były lub są przenoszone przez takie samolot i helikoptery jak chociażby: F-4 Phantom, F-15 Eagle, F-16 C/D Fighting Falcon czy AH-64 Apache. Użytkownikami pocisków AIM-9 Sidewinder były lub są także liczne inne państwa, na przykład: Australia, Belgia, Egipt, Grecja, Izrael, Kuwejt, Turcja czy Wielka Brytania. Pociski tego typu użyto bojowo m.in.: w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), wojny na Falklandach w 1982 roku oraz w toku operacji Pustynna Burza (1990-1991).
AIM-4 Falcon był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się pod koniec lat 40. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1956 roku. AIM-4 Falcon był pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 9700 metrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 12 kg, przy całkowitej masie własnej 54,4 kilogramów.
Pocisk AIM-4 Falcon został opracowany przez firmę Hughes Aircraft, w związku z zapotrzebowaniem zgłaszanym przez US Air Force na kierowany pocisk rakietowy o prędkości naddźwiękowej. Producent zastosował w nim naprowadzanie półaktywne, radarowe. W celu obniżenia masy pocisku Hughes zastosował w AIM-4 Falcon elementy plastikowe wykonane z włókna szklanego, co jak na owe czasy (koniec lat 40. XX wieku) było rzadko spotykanym rozwiązaniem produkcyjnym. Pierwszą produkowaną seryjnie wersją tego pocisku był AIM-4, później wszedł do produkcji AIM-4B, naprowadzany przez własną głowicę termiczną. Obie wersje cechowały się jednak wyraźnie ograniczone manewrowością i ich użycie przeciwko zwrotnym, sowieckim myśliwcom mogło zakończyć się niepowodzeniem. Dlatego też opracowanie dwie kolejne wersje (AIM-4C oraz AIM-4A) w których wyraźnie poprawioną tę cechę pocisku. Pojawiły się również kolejne wersje pocisku (AIM-4 D, E oraz F), które cechowały się zmienionym napędem rakietowym oraz większą prędkością maksymalną. W siłach zbrojnych USA AIM-4 był przenoszony przez takie samoloty jak: F-89 Scorpion, F-102 Delta Dagger, F-101 Voodoo czy F-4 Phantom II. Użytkownikami pocisków AIM-4 były także inne państwa, na przykład: Szwecja czy Kanada.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
