USS Wasp (CV-7) był amerykańskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1936 r., wodowano w kwietniu 1939 r., a wcielono do służby w US Navy w kwietniu 1940 roku. Długość okrętu wynosiła 226 m, szerokość 24,6 m, a wyporność pełna w chwili wodowania – 19.200 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca USS Wasp oscylowała wokół 29-30 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiło 80 samolotów pokładowych.
USS Wasp był jedynym okrętem swego typu. Powstał jako pomniejszona jednostka klasy Yorktown, co wynikało z chęci dotrzymania zobowiązań traktatu waszyngtońskiego z 1922 roku. Lotniskowiec zatem był budowany w oparciu o doświadczenia wyniesione z eksploatacji okrętów typu Lexington. Co godne odnotowania, amerykańskim konstruktorom, pomimo wydatnie pomniejszonej wyporności udało się zachować możliwość bazowania niemal takiej samej liczby samolotów jak na okrętach typu Yorktown! USS Wasp w chwili wejścia do linii w US Navy został przydzielony do Floty Atlantyku, w ramach której dokonywał m.in..: transportów samolotów na Maltę na początku 1942 roku. Od połowy 1942 roku operował już jednak na Pacyfiku. Od sierpnia tego roku wspierał amerykańskie operacji w rejonie Guadalcanal oraz Wysp Salomona. USS Wasp został zatopiony w dniu 15 września 1942 roku w wynik ataku torpedowego japońskiego okrętu podwodnego I-19 w toku rejsu na Nową Kaledonię.
I-19 był japońskim okrętem podwodnym pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano we wrześniu 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w 1941 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 108,7 m, szerokość 9,3 m, a wyporność podwodna – 3.600 ton. Prędkość maksymalna I-19 dochodziła na powierzchni do 23,5 węzła. Główne uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torped kal. 533 mm, a uzbrojenie dodatkowe - pojedyncza armata kal. 140 mm oraz dwie armaty przeciwlotnicze Type 96 kal. 25 mm. Okręt zabierał też na pokład jeden wodnosamolot Yokosuka E14Y.
I-19 był oceanicznym okrętem podwodnym typu B1, który w wielu rozwiązaniach konstrukcyjnych bazował na typie Kaiden, a zwłaszcza podtypie KD6. Różnił się jednak od swych protoplastów rozmiarami, zwłaszcza wypornością podwodną i nawodną, jak również głębokością zanurzenia, która wzrosła do ok. 100 metrów. Okręty typu B1 były też zaopatrzone w wodnosamoloty, przez co posiadały większe możliwości gdy idzie o rozpoznanie morskie, cechowały się również znacznym zasięgiem oraz wysoką prędkością nawodną. Okręt I-19 rozpoczął swój udział w II wojnie światowej na Pacyfiku od rekonesansu morskiego bazy Pearl Harbor przeprowadzonego w lutym 1942 r. W tym samym roku okręt wziął udział w walkach w rejonie Wysp Salomona i w we wrześniu odniósł ogromny sukces topiąc w toku jeden akcji lotniskowiec USS Wasp oraz poważnie uszkadzając pancernik USS North Carolina. Od listopada 1942 r. do lutego roku następnego I-19 był wykorzystywany jako podwodny transportowiec w operacjach w rejonie Gudalcanal, ewakuując również żołnierzy japońskich z wyspy na początku 1943 r. Okręt I-19 został zatopiony w dniu 25 listopada 1943 roku w wyniku ataku bombami głębinowymi przeprowadzonego przez niszczyciel USS Radford.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat