Nieuport 24 był francuskim samolotem myśliwskim o konstrukcji mieszanej w układzie dwupłata. Napęd zapewniał pojedynczy silnik rotacyjny Le-Rhone 9Jb o mocy 120 KM. Oblot prototypu miał miejsce w l917 roku, a produckaj seryjna rozpoczęła się w tym samym roku i trwała do 1920 r. Nieuport 24 powstał pod kierownictwem francuskiego konstruktora lotniczego Gustave’a Delage’a i stanowił rozwinięcie samolotu Nieuport 17 bis. W stosunku do pierwowzoru zmieniono przede wszystkim: usterzenie poziome i pionowe, konstrukcję płata oraz zastosowano nowy silnik co jednak nie podniosło w znaczący sposób osiągów maszyny. Samoloty Nieuport 24 stosowano w lotnictwie francuskim pod oznaczeniem Nieuport 24C1 od połowy 1917 roku, jednak maszyna dość wyraźnie ustępowała innemu francuskiemu myśliwcu – SPAD S.VII w związku z czym bardzo szybko została przekwalifikowana na samolot szkolny. Pomimo nienajlepszych osiągów Nieuport 24 trafił na uzbrojenie brytyjskich i rosyjskich sił powietrznych. Służył także w lotnictwie radzieckim i wziął udział w wojnie domowej w Rosji oraz w wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1921). Kilka egzemplarzy na Armii Czerwonej zdobyło Wojsko Polskie i wykorzystywało je przede wszystkim do celów rozpoznawczych.
Samolot SPAD VII to francuski, jednosilnikowy samolot myśliwski w układzie dwupłata o konstrukcji drewnianej krytej płótnem. Oblot prototypu miał miejsce w maju 1916 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1916-1917. Twórcą maszyny był inż. Louis Bechereau. Maszyna była napędzana silnikiem widlastym Hispano-Suiza 8Ba o dużej sprawności i małej masie własnej. Ostatecznie po wielu udoskonaleniach silnik uzyskał mc 180KM. Maszyna okazałą się szybka, miała bardzo dobre właściwości lotne, była wytrzymała i jedynym jej mankamentem byłą nie najlepsza manewrowość, zwłaszcza w porównaniu z Niueportem 17. Maszyna była eksportowana min. do Rosji, Wielkiej Brytanii, Włoch czy Belgii. Dane techniczne: długość: 6,08m, rozpiętość skrzydeł: 7,81m, wysokość: 2,2m, prędkość maksymalna: 192km/h, pułap praktyczny: 5330m, zasięg maksymalny: 360km, uzbrojenie: stałe- 1 karabin maszynowy kal.7,7mm.Albatros D.III był jednomiejscowym samolotem, dwupłatem o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej, kabinie odkrytej i podwoziu klasycznym-stałym. Zaprojektowany w 1916r. i zbudowany w niemieckiej wytwórni Albatros-Werke w Berlinie. W pierwszej połowie 1916 roku inż. Robert Thelen korzystając z doświadczeń lotników używających samolotów myśliwskich Albatros D.I i D.II rozpoczął opracowywanie nowego samolotu myśliwskiego dla lotnictwa niemieckiego. Zgodnie z wymaganiami miał to być samolot o dobrej zwrotności, zdolności do szybkiego manewru w pionie, dużej prędkości wznoszenia oraz wytrzymałości na przeciążenia. Prototyp samolotu Albatros D.III oblatano we wrześniu 1916 roku. Okazał się samolotem łatwym w pilotażu, zwrotnym, wytrzymałym i o dobrych osiągach. Po wprowadzeniu drobnych poprawek uruchomiono w 1917 r. produkcję seryjną . Wyprodukowano łącznie 1340 samolotów Albatros D.III, głównie w zakładach Ostdeutsche Albatros-Werke w Pile. Samoloty od 1917 r. kierowane były do niemieckich jednostek lotniczych na front, głównie zachodni. Miały one większą prędkość wznoszenia od samolotów alianckich, lecz ustępowały im zwrotnością. Na samolocie Albatros D.III walczyli słynni lotnicy niemieccy z I Wojny Światowej Manfred von Richthofen i Ernst Udet. Dane techniczne: Prędkość maksymalna: 175 km/h; prędkość wznoszenia 4,5 m/s, pułap maksymalny 5500 m, uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe LMG08/15 kal. 7,92 mm.
Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym
Ansaldo A.1 Balilla był włoskim samolotem myśliwskim o konstrukcji mieszanej, w układzie dwupłata, z podwoziem stałym. Napęd zapewniał pojedynczy silnik SPA-6A o mocy 220 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1917 roku, a w 1918 roku rozpoczęła się we Włoszech produkcja seryjna, którą zakończyła się wyprodukowaniem ok. 250 egzemplarzy tego samolotu. Uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm.
A.1 Balilla został stworzony jako prywatna inicjatywa zakładów Ansaldo. Nowa konstrukcja opierała się na rozwiązaniach zastosowanych w samolocie Ansaldo SVA-5. Posiadała jednak inny system usztywnienia płatów, inne rozmiary oraz nieco inny kształt kadłuba. Była też wykonana w większym stopniu z elementów drewnianych. Od marca 1918 roku samoloty tego typu trafiały do włoskich jednostek lotniczych, gdzie były oceniane pozytywnie. Jednak problemy z produkcją seryjną uniemożliwiły większe dostawy przed końcem wojny. Po 1918 roku 35 gotowych egzemplarzy zakupiła Polska, a w latach 1920-1924 w zakładach w Lublinie trwała produkcja licencyjna tej maszyny. Ostatnie samoloty tego typu wycofano z polskich jednostek do 1927 roku.