Hiyo (jap. Lecący Jastrząb) był japońskim lekkim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1939 r., wodowano w czerwcu 1941 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w lipcu 1942 roku. Długość okrętu wynosiła 219,3 m, szerokość 26,7 m, a wyporność pełna – 26.950 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Hiyo oscylowała wokół 25 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiły 53 samoloty pokładowe.
Pierwotnie Hiyo był budowany jako luksusowy transatlantyk o nazwie Izumo Maru na potrzeby jednej z japońskich linii żeglugowych. Jednak wraz ze zbliżającym się wybuchem wojny na Pacyfiku oraz dążeniem dowództwa marynarki wojennej do rozbudowy własnych sił powietrznych niewykończony jeszcze Izumo Maru został odkupiony przez flotę i przebudowany na lotniskowiec. Podobnie zresztą jak bliźniaczy Junyo. Charakterystyczną cechą Hiyo była stosunkowa duża i wysoka nadbudówka po prawej burcie oraz komin odchylony od głównej osi okrętu w celu polepszenia warunków działania sił lotniczych. W toku II wojny światowej Hiyo wziął udział w ramach walk toczonych o Gudalcanal - zwłaszcza w bitwie koło Santa Cruz - a w czerwcu 1943 został poważnie uszkodzony przez amerykański okręt podwodny USS Trigger co spowodowało konieczność wielu napraw na Hiyo, które wyłączyły go z walki na wiele tygodni. W czerwcu 1944 roku wziął udział w bitwie na Morzu Filipińskim, gdzie został zatopiony przez amerykańskie samoloty pokładowe.
Ryuho był japońskim lekkim lotniskowcem pod którego stępkę położono w kwietniu 1933 r., wodowano w listopadzie tego samego roku, a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w marciu 1934 roku. Długość okrętu wynosiła 216 m, szerokość 19,5 m, a wyporność pełna – 16.700 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Ryuho wynosiła 26 węzły, a jego główne uzbrojenie stanowiło 31-36 samolotów pokładowych.
Ryuho pierwotnie wszedł do służby w japońskiej marynarce wojennej jako okręt-baza okrętów podwodnych o nazwie Taigei, jednak był tak projektowany aby w razie konieczności można go było szybko przebudować na lotniskowiec. Działania w tym kierunku podjęto w grudniu 1941 roku i już od listopada 1942 r. Ryuho wszedł do służby jako właśnie lotniskowiec. Swój chrzest bojowy, jeszcze jako okręt-baza okrętów podwodnych przeszedł w toku walk w Chinach w 1938 roku. Ważniejszą bitwą w okresie II wojny światowej w jakiej wziął udział Ryuho była bitwa na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku, którą jednak przetrwał z lekkimi tylko uszkodzeniami. Poważnie uszkodzony w marcu 1945 r., do końca wojny nie został wyremontowany, a do 1947 r. został całkowicie zezłomowany.
Unryu (jap. Smok z Chmur) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1942 r., wodowano we wrześniu 1943 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w 1944 roku. Długość okrętu wynosiła 226 m, szerokość 22 m, a wyporność pełna – 20.400 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Unryu oscylowała wokół 34 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiło 65 samolotów pokładowych.
Unryu był pierwszym z 16 planowanych lotniskowców typu, któremu nadał nazwę – tj. Unryu. W rzeczywistości do służby weszły jedynie trzy okręty tej klasy. Unryu, podobnie jak jego bliźniacze jednostki, opierał się na zmodyfikowanym lotniskowcu Hiryu. Różnice pomiędzy obydwoma typami okrętów były niewielkie i dotyczyły przede wszystkim rozplanowania pokładu startowego. Udział lotniskowca Unryu w II wojnie światowej był symboliczny i ograniczył się do pojedynczego rejsu w grudniu 1944 roku, kiedy to wypłynął z bazy w Kure i w towarzystwie trzech niszczycieli skierował się w stronę Manili. Na Morzu Wschodniochińskim został storpedowany przez okręt podwodny USS Redfish i w wyniku trafienia dwoma torpedami zatonął 19 grudnia 1944 roku. Jedynym dowódcą okrętu był Kanale Konishi, który poszedł na dno wraz ze swym okrętem.
Aoba był japońskim ciężkim krążownikiem pod którego stępkę położono w 1924 r., wodowano we wrześniu 1926 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej we wrześniu 1927 roku. Długość okrętu wynosiła 185 m, szerokość 15,8 m, a wyporność pełna – 10.900 ton. Prędkość maksymalna krążownika Aoba wynosiła aż 36 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 6 dział 203 mm w trzech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 4 armaty 120 mm oraz 12 wyrzutni torpedowych kal. 610 mm.
Aoba był pierwszym krążownikiem typu o tej samej nazwie – tj. Aoba. Krążowniki tego typu były początkowo projektowane jako kolejne jednostki typu Furutaka, ale w toku budowy plany zmodyfikowano poprzez dodanie podwójnych wież artyleryjskich oraz możliwości operowania wodnosamolotów. Doprowadziło to do pewnej niestateczności okrętów przy wysokiej fali. Krążownik Aoba w latach 1938-1940 został poddany modernizacji, które polegała przede wszystkim na dodaniu nowego systemu kierowania ogniem oraz wzmocnieniu uzbrojenia przeciwlotniczego. Kariera bojowa krążownika Aoba w II wojnie światowej rozpoczęła się w grudniu 1941 roku od wspierania japońskiego desantu na wyspę Guam oraz – nieco później – na wyspę Wake. Krążownik wziął udział w bitwie na Morzu Koralowym (maj 1942 r.), w toku której został poważnie uszkodzony. Został jednak szybko wyremontowany i już w sierpniu 1942 r. walczył w zwycięskiej bitwie koło wyspy Savo. O sierpnia do października 1942 roku osłaniał konwoje płynące na Gudalcanal - w toku tych działań został poważnie uszkodzony i odesłany do Japonii. W październiku 1943 roku, krótko po zakończeniu napraw, został ponownie uszkodzony i został wówczas uznany za jednostkę niezdatną do remontu. Aż do końca wojny nie brał udział w działaniach bojowych. Krążownik Aoba został zatopiony w lipcu 1945 roku w wyniku ataku amerykańskich samolotów pokładowych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
