Shokaku (jap. Lecący Żuraw) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1937 r., wodowano w czerwcu 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w sierpniu 1941 roku. Długość okrętu wynosiła 257,5 m, szerokość 26 m, a wyporność pełna – 32.100 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Shokaku oscylowała wokół 34 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiły 84 samoloty pokładowe.
Shokaku – wraz ze swoim bliźniaczym okrętem Zuikaku – został zatwierdzony do budowy w ramach planu rozbudowy floty "Zero 3" i "Zero 4, które zakładał znaczne wzmocnienie potencjału ofensywnego japońskiej marynarki wojennej. Oba lotniskowce były też pierwszymi po 1918 roku, który powstawały bez jakichkolwiek ograniczeń wynikających z traktatu waszyngtońskiego. Przy projektowaniu Shokaku wykorzystano dotychczasowe doświadczenia z eksploatacji innych lotniskowców – przede wszystkim okrętów Hiryu i Soryu. Wstępnie planowano, aby nowy lotniskowiec osiągał prędkość aż 37 węzłów oraz zabierał na pokład 96 samolotów, ale w toku prac wymagania te nieznacznie obniżono. Dopracowano też kadłub pod względem hydrodynamicznym, dodając na dziobie tzw. gruszkę Taylora. Podobnie jednak, jak na innych lotniskowcach japońskich tego czasu drugorzędnie potraktowano opancerzenie – zwłaszcza pokładu lotniczego. W toku II wojny światowej Shokaku brał udział w ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 roku. Na początku 1942 r. wziął udział w rajdzie japońskiej marynarki wojennej na Ocean Indyjski, a kilka miesięcy później walczył w bitwie na Morzu Koralowym. W związku z poniesionymi tam uszkodzeniami został wycofany do stoczni remontowej, co uniemożliwiło mu wzięcie udziału w bitwie o Midway (czerwiec 1942 r.). W II połowie 1942 roku Shokaku walczył także w bitwie koło wysp Santa Cruz oraz koło Wysp Salomona. Shokaku został zatopiony przez amerykański okręt podwodny USS Cavalla w czasie bitwy na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku.
Zuikaku (jap. Żuraw Przynoszący Szczęście) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano w listopadzie 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej we wrześniu 1941 roku. Długość okrętu wynosiła 257 m, szerokość 26 m, a wyporność pełna – 32.000 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Zuikaku oscylowała wokół 34 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiły 84 samoloty pokładowe.
Zuikaku – wraz ze swoim bliźniaczym okrętem Shokaku – został zatwierdzony do budowy w ramach planu rozbudowy floty "Zero 3" i "Zero 4, które zakładał znaczne wzmocnienie potencjału ofensywnego japońskiej marynarki wojennej. Przy projektowaniu Zuikaku rzecz jasna wykorzystano dotychczasowe doświadczenia z eksploatacji innych lotniskowców – przede wszystkim okrętu Hosho. Jednocześnie skoncentrowano się przede wszystkim na prędkości maksymalnej nowego lotniskowca oraz jego sile uderzeniowej. Drugorzędnie natomiast potraktowano opancerzenie – zwłaszcza pokładu lotniczego – co negatywnie zresztą odróżniało wszystkie japońskie lotniskowce początkowego okresu II wojny światowej od swoich odpowiedników we flocie brytyjskiej. W toku II wojny światowej Zuikaku brał udział w ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 roku. W styczniu 1942 roku samoloty pokładowe z tego krętu brały udział w ataku na Rabaul, a kilka miesięcy później walczył w bitwie na Morzu Koralowym. W związku z poniesionymi tam uszkodzeniami został wycofany do stoczni remontowej, co uniemożliwiło mu wzięcie udziału w bitwie o Midway (czerwiec 1942 r.). W 1942 roku Zuikaku walczył także w bitwie koło wysp Santa Cruz gdzie walnie przyczynił się do zatopienia amerykańskiego lotniskowca USS Hornet. Zuikaku został zatopiony przez amerykańskie samoloty pokładowe w październiku 1944 roku w toku bitwy pod Leyte.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
