Mitsubishi A6M Reisen (inne nazwy: Zero lub Zeke) to japoński, jednosilnikowy samolot myśliwski o konstrukcji w pełni metalowej w układzie dolnopłata z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce 1 kwietnia 1939 roku, a wprowadzenie do służby w lecie 1940. Pierwsze prototypy były napędzane silnikiem Mitsubishi Zuisei 13, ale od modelu A6M2 model 11 wykorzystywano silnik Nakajima NK1B Sakae 12 o mocy 950KM, co uczyniło z samolotu jeden z najlepszych myśliwców wczesnego okresu wojny. Tuż przed wojną i w jej toku powstawały kolejne wersje. Jedną z najsłynniejszych był A6M2 model 21, przygotowany na początku wojny na Pacyfiku jego specjalna wersja ze skrzydłami składanymi przeznaczona dla lotniskowców, która stała się podstawowym japońskim myśliwcem pokładowym. Kolejne wersje to A6M3 oraz A6M5, z których każda miała kilka podwersji. W pierwszej z nich wykorzystano silnik Nakajima Sakae 21 o mocy 1130 KM ze sprężarką, co jednak oznaczało wzrost masy oraz spadek zasięgu i zwrotności. Problem ten starano się rozwiązać w wersji A6M5, poprzez zmianę układu wydechowego, zmianę kształtu skrzydła oraz zrezygnowano z ich składania, co sprawiło, że wzrosła prędkość maksymalna. Oblot tej wersji nastąpił w 1943 roku i był produkowany, aż do końca wojny. Warto odnotować, iż jedną z najszerzej produkowanych wersji A6M5 był samolot A6M5C Model 52C ŤHeiť, którego wyprodukowano blisko 5000 sztuk. Samoloty "Zero" brały udział w toku całej wojny na Pacyfiku służąc przede wszystkim jako myśliwce pokładowe, ale również w niemałym stopniu jako myśliwce Armii. "Ojcem" tego słynnego samolotu był inżynier Jiro Horikoshi, który opierał się na doświadczeniach wyniesionych z prac nad samolotem M5A. Udało mu się opracować samolot bardzo zwrotny, o świetnych właściwościach aerodynamicznych, nadający się idealnie do walki kołowej oraz o sporym zasięgu. Jednak osiągnięto to kosztem opancerzenia oraz brakiem samouszczelniających się zbiorników paliwa. Co więcej, w wyniku braku silników lotniczych o mocy porównywalnej z maszynami amerykańskimi z każdym rokiem wojny "Zero" z "supersamolotu", od 1943 roku, ewoluowało w stronę coraz słabszego rywala P-51, P-47 czy F-4 lub F-6. Okazało się też maszyną wrażliwą na uszkodzenia i bardzo podatną na ostrzał. Nie zmienia to jednak faktu, iż Alianci, aż do 1943 roku, nie posiadali samolotu, który byłby w stanie konkurować z A6M Zero. Dane techniczne (wersja A6M2 model 21): długość: 9,06m, rozpiętość skrzydeł: 12m, wysokość: 3,05m, prędkość maksymalna: 533km/h, prędkość wznoszenia: 15,7m/s, zasięg maksymalny: 3105km, pułap maksymalny 10000m, uzbrojenie: stałe-2 działka Typ 99-1 kal.20mm oraz 2 karabiny maszynowe Typ 97 kal.7,7mm, podwieszane-do 250 kg bomb. Nakajima B5N to japoński samolot bombowo-torpedowy, o trzyosobowej załodze, w układzie dolnopłata z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu nastąpił w 1937 roku, a wprowadzenie do służby nastąpiło rok później. B5N stanowił odpowiedź na wymagania Cesarskiej Marynarki Wojennej wobec nowego pokładowego samolotu torpedowego. Prace nad konstrukcją, kierowane przez Katsuji Nakamura, trwały w latach 1935-1937. W chwili wybuchu wojny na Pacyfiku B5N był samolotem lepszym od konkurencyjnych, maszyn alianckich, zwłaszcza od TBD Devastator. Najszerzej produkowana seryjnie wersją samolotu był B5N2 Model 12, który powstał w grudniu 1939 roku i który wykorzystywał nowy silnik- Nakajima NK1A Sakae 11 o mocy 970KM. Samoloty B5N brały udział w wielu bitwach na Pacyfiku i spisały się bardzo dobrze w ataku na Pearl Harbor, w bitwie na Morzu Koralowym oraz pod Midway. Samolot te od około 1943/1944 były przenoszone do szkół lotniczych oraz pełniły funkcji samolotów kamikaze. Powstało ok.1150 egzemplarzy wszystkich wersji. Dane techniczne (wersja B5N2): długość: 10,3m, rozpiętość skrzydeł: 15,52m, wysokość: 3,7m, prędkość maksymalna: 378km/h, prędkość wznoszenia: 6,5m/s, zasięg maksymalny: 1992km, pułap maksymalny 8260m, uzbrojenie: stałe-1 karabin maszynowy Typ 92 kal.7,7mm, podwieszane-1 torpeda Typ 91 o wadze 800kg lub taki sam ładunek bomb.
Bardzo często za datę narodzin awiacji morskiej w Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) przyjmuje się dzień 16 marca 1923 r., kiedy to podporucznik Sunishi Kira wylądował swym samolotem na pokładzie lotniskowca Hosho, który zresztą wszedł do służby rok wcześniej (1922 r.). Godzi się jednak dodać, że w toku lat 20. XX wieku wielu oficerów japońskiej marynarki postrzegało lotniskowce, jako siły pomocnicze wobec pancerników i okrętów liniowych, mając w pamięci wielki sukces admirała Heihachiro Togo pod Cuszimą w 1905 roku. Także i poziom techniczny ówczesnych japońskich samolotów pokładowych nie był najwyższy. Ten stan rzeczy zaczął jednak ulegać zmianie już w altach 30. XX wieku między innymi za sprawą późniejszego admirała Isoroku Yamamoto, który właśnie w lotniskowcach postrzegał główny oręż w wojnie morskiej. Był zdecydowanym zwolennikiem rozwoju japońskiego lotnictwa pokładowego, co przełożyło się na budowę lub modernizację takich okrętów jak Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu czy Zuikaku. Także japońskie konstrukcje lotnicze nie tylko doszlusowały do światowej czołówki, ale zaczęły wyznaczać w niej standardy, by wskazać słynny myśliwiec Mitsubishi A6M Zeke czy samolot torpedowy Nakajima B5N Kate. Ten intensywny rozwój doprowadził do tego, że w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku IJN dysponowała 10 lotniskowcami, na których bazowała ponad 500 maszyn pokładowych, ze świetnie wyszkolonymi załogami. Jak groźny był to oręż pokazały pierwsze miesiące zmagań na Pacyfiku. Należy jednak pamiętać, że już w toku owej wojny IJN miała spore problemy, aby na przykład zastąpić w linii na masową skalę samolot A6M Zeke czy wprowadzić do linii udanego następcę B5N, czyli samolot torpedowy B6N Tenzen. Także proces szkolenia pilotów morskich okazał się wadliwy i został zdystansowany przez rozwiązania stosowane w US Navy.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
