W chwili objęcia tronu przez Fryderyka II Wielkiego z rodu Hohenzollernów w 1740 roku, odziedziczył on po swym ojcu (Fryderyku Wilhelmie I, zwanym Królem-Sierżantem) świetnie wyszkoloną i o bardzo wysokiej wartości bojowej piechotę. Warto dodać, że za bardzo wysoki (wręcz drakoński) poziom jej dyscypliny odpowiadał przed 1740 r. feldmarszałek Leopold von Anhalt-Dessau (zwany Starym Dessaurem) i już wówczas stosowała ona karabiny z zamkiem skałkowym i stemplem żelaznym. Na polu bitwy stosowała taktykę linearną oraz szyk trójszeregowy, w przeciwieństwie do armii austriackiej, która stosowała szyk czteroszeregowy. Przyjmuje się również, że była najszybciej strzelającą piechotą ówczesnej Europy, a niektóre opracowania historyczne wskazują, że pojedynczy żołnierz pruskiej piechoty zużywał od 300 do 350 ładunków karabinowych rocznie w czasie ćwiczeń, co było wówczas sumą niesłychanie wysoką. Stanowiła też liczebnie podstawę armii pruskiej stanowiąc ok.80-85% jej stanu osobowego. Na początku wojny siedmioletniej (1756-1763) regimenty piechoty pruskiej były na trzech normatywach etatowych: „starym”, „średnim” i „nowym”. Starych regimentów piechoty było 48 – wśród nich 33 były muszkieterskie, a 15 fizylierskich. Regimenty dzieliły się z kolei na bataliony i kompanie. W przypadku regimentów na starej stopie, dzieliły się one na dwa bataliony (z wyjątkiem Gwardii oraz regimentu Anhalt-Dessau), a każdy z nich po mobilizacji liczył 700 żołnierzy, ze 122 żołnierzami w kompanii. Ogromnej wartości bojowej piechota pruska dowiodła w czasie obu wojen śląskich (1740-1742 i 1744-1745) oraz wojny siedmioletniej (1756-1763), a na swe największe sukcesy odnosiła pod Strzegomiem-Dobromierzem (1745), Lutynią (1757) czy Rossbach (1757).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat