AMMO of Mig Jimenez A.MIG 7139 Afghanistan War 1979-89 COLORS Set

Wojna radziecko-afgańska (1979-1989) była dziewięcioletnią wojną partyzancką toczoną przez grupy powstańcze znane pod wspólną nazwą mudżahedinów, przeciwko wojskowej okupacji Afganistanu przez Związek Radziecki i jego państwo satelickie, Demokratyczną Republikę Afganistanu (DRA). Konflikt trwał przez całe lata osiemdziesiąte, a walki toczyły się głównie na afgańskiej wsi. Mudżahedini byli w różnym stopniu wspierani przede wszystkim przez Stany Zjednoczone, Pakistan, Iran, Arabię Saudyjską, Chiny i Wielką Brytanię; konflikt miał charakter zimnowojennej wojny zastępczej. Ok. 2 000 000 Afgańczyków zostało zabitych, a kolejne miliony uciekły z kraju jako uchodźcy, głównie do Pakistanu i Iranu. Szacuje się, że w konflikcie zginęło od 6,5%-11,5% populacji Afganistanu z 1979 roku, liczącej 13,5 mln osób. Wojna spowodowała poważne zniszczenia w Afganistanie, jest też wymieniana przez uczonych jako czynnik przyczyniający się do rozpadu Związku Radzieckiego i zakończenia zimnej wojny.

W styczniu 1980 roku ministrowie spraw zagranicznych 34 państw Organizacji Współpracy Islamskiej przyjęli rezolucję, w której domagali się "natychmiastowego, pilnego i bezwarunkowego wycofania wojsk radzieckich" z Afganistanu. ONZ przyjęło rezolucję protestującą przeciwko interwencji radzieckiej stosunkiem głosów 104 do 18, interwencję poparli jedynie radzieccy sojusznicy: Angola, NRD i Wietnam oraz Indie.

Afgańscy powstańcy zaczęli otrzymywać ogromne wsparcie poprzez pomoc, finanse i szkolenia wojskowe w sąsiednim Pakistanie, przy znaczącej pomocy Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Byli również mocno finansowani przez Chiny i arabskie monarchie w Zatoce Perskiej. CIA odegrała znaczącą rolę w utwierdzaniu wpływów USA w Afganistanie poprzez finansowanie operacji wojskowych mających na celu udaremnienie sowieckiej inwazji na ten kraj.

Wojska sowieckie zajmowały miasta i główne arterie komunikacyjne, podczas gdy mudżahedini prowadzili wojnę partyzancką w małych grupach działających na prawie 80 procentach kraju, które znajdowały się poza kontrolą rządową i sowiecką, prawie wyłącznie stanowiąc nierówne, górskie tereny wiejskie.  Sowieci wykorzystywali swoje siły powietrzne do surowego traktowania zarówno rebeliantów, jak i ludności cywilnej, równając z ziemią wioski, aby pozbawić mudżahedinów bezpiecznego schronienia, niszcząc ważne rowy irygacyjne i kładąc miliony min lądowych.

Głównym kolorem pojazdów Armii Czerwonej do lat 80-tych była farba ЗИС (ZIS)-508 (zieleń khaki) i XB-518 (khaki). Oba te kolory były używane równolegle i były stosowane na pojazdów pancernych. Następnie zostają zastąpione m.in. emalią XC (KHS)-5146. Wizualnie farba KHS-5146 (khaki -zielony) i XB-518 mają różne odcienie: KHS-5146 (khaki green) była jaśniejsza niż XB-518. Farba XB-518 była używana w Armii Czerwonej  jest obecnie używana w rosyjskich

armii pojazdów pancernych.