RES/KIT 32-0430 AGM-12B Bullpup A Missiles (2 pcs) (A-4, A-5, A-6, A-7, F-4, F-8, F-100, F-105, P-3 Orion, Sea Vixen, Buccaneer)

AGM-12 Bullpup był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia i powietrze-woda z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy  pojawiły się w połowie lat 50. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna rozpoczęła się w 1959 i trwała do 1970 roku. AGM-12 był pociskiem o zasięgu od 5000 do 12.000 metrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 113 do 453 kg, a jego całkowita masa – zależnie od wersji - wynosiła od 259 do 810 kilogramów.

AGM-12 Bullpup powstał w związku z zapotrzebowaniem US Navy zgłaszanym po zakończeniu wojny w Korei (1950-1953) na pocisk rakietowy zdolny do niszczenia celów powierzchniowych z bezpiecznej dla samolotu-nosiciela odległości. AGM-12 został pierwotnie oparty o korpus bomby o wagomiarze 113 kg, ale dodano do niej silnik rakietowy oraz system naprowadzenia. Ten ostatni był system naprowadzania po linii obserwacji i wymagał stałego kontaktu wzrokowego operatora z celem (tzw. naprowadzanie MCLOS). W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji pocisku AGM-12. Pierwszą produkowaną na szeroką skalę był AGM-12A. Kolejna wersja to AGM-12B, która posiadała napęd na paliwo ciekłe, co pozwoliło na zwiększenie zasięgu i przenoszonej głowicy. Powstała także wersja AGM-12D, którą planowano uzbroić w głowicę jądrową W-45 o mocy do 15 kT. W oparciu o wersję tę stworzono model AGM-12C, która posiadał głowicę konwencjonalną. Ostatnią wersją pocisku AGM-12 był model E z głowicą przeciwpancerną. AGM-12 Bullpup były wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: A-4 Skyhawk, A-6 Intruder, A-7 Corsair II, F-8 Crusader czy F-4 Phantom II. Pociski tego typu były też wykorzystywane w Australii, Grecji, Danii, Norwegii, Turcji oraz Wielkiej Brytanii. Były stosowane na stosunkowo szeroką skalę czasie wojny wietnamskiej w latach 1964/1965-1975.