AIM-120 AMRAAM jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 80. XX wieku, a pocisk wszedł do służby w 1991 roku i jest nadal eksploatowany. AIM-120 AMRAAM jest pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu - w wersji C-5 - do 120 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 18 do 23 kg, o całkowitej masie własnej 152 kilogramów.
Prace nad pociskiem AIM-120 AMRAAM rozpoczęły się ok. 1975 roku i miały na celu stworzenie zupełnie nowego pocisku zdolnego do zwalczania nieprzyjacielskich samolotów na średnim dystansie. Za opracowanie i produkcję finalnej wersji odpowiadały/odpowiadają firmy Hughes i Raytheon. Zastosowano w nim aktywne naprowadzanie radiolokacyjne, z ewentualnymi korektami z systemu INS. Pocisk może osiągnąć oficjalnie prędkość rzędu 4 Ma. Do chwili obecnej, pojawiło się kilka wersji rozwojowych pocisku, jak na przykład: AIM-120B (podstawowa w tej chwili wersja produkcyjna), AIM-120C (wersja skrócona przeznaczona dla myśliwców F-22 Raptor), AIM-120C-7 (pocisk o wydłużonym zasięgu, mający zastąpić pociski AIM-54). Pocisk AIM-120 AMRAAM jest w chwili obecnej użytkowany przez bardzo wielu operatorów zagranicznych, m.in.: Arabię Saudyjską, Australię, Belgię, Szwajcarię, Tajlandię, Wielką Brytanię czy Węgry.
AAM-4 to współczesny, japoński pocisk typu powietrze-powietrze średniego zasięgu, który wszedł do służby w 1999 roku. W wersji podstawowej liczy sobie 3,67 m długości, przy średnicy ok. 0,2 m oraz rozpiętości stateczników rzędu 0,8 mtera. Jego całkowita masa wynosi ok. 220-230 kilogramy. Skuteczny zasięg sięga (w wersji podstawowej) 100 kilometrów, a prędkość maksymalna dochodzi do 4 Ma.
AAM-4 został opracowany na potrzeby Japońskich Powietrznych Sił Samoobrony przede wszystkim przez koncern Mitsubishi, w celu zastąpienia w linii pocisku AIM-7 Sparrow. W stosunku do swego poprzednika AAM-4 otrzymał nowy system naprowadzenia, jak również jest od niego wyraźnie większy, co jednak pozwoliło na zwiększenie zasięgu broni. W 2010 roku do służby weszła zmodernizowana jego wersja oznaczona jako AAM-4B. Był to pierwszy pocisk klasy powietrze-powietrze w pełni zintegrowany z radarem pokładowym samolotu-nosiciela typu AESA. Przyjmuje się, że AAM-4, a zwłaszcza jego zmodernizowana wersja, to broń wysoce precyzyjna i niezawodna. Jest wykorzystywany jako broń podwieszana w japońskich F-15 J oraz Mitsubishi F-2. Pocisk nie jest eksportowany.
