AIM-7 Sparrow jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze średniego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 50. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1956 roku, pozostając w niej nadal. AIM-7 Sparrow jest pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 70 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 40 kg, przy całkowitej masie własnej 213 kilogramów.
Pocisk AIM-7 Sparrow został opracowany przez firmę Raytheon, cechuje się - wersjach współczesnych – półaktywnym systemem naprowadzania. Geneza tego typu pocisku sięga aż połowy lat 40. XX wieku, kiedy to na zlecenie US Navy rozpoczęto prace nad kierowanymi pociskami powietrze-powietrze. Od 1956 roku wprowadzano na wyposażenie kolejne wersje rakiety Sparrow o oznaczeniach Sparrow I, II oraz III miały one jednak wiele „chorób wieku dziecięcego”, zwłaszcza problemy z naprowadzeniem w najwcześniejszych wersjach. W 1963 roku wprowadzono jednak na uzbrojenie zmodernizowany pocisk AIM-7E, który jednak ustępował produkowanym równolegle pociskom AIM-9 Sidewinder. Wielką zmianą jakościowo okazał się dopiero pocisk AIM-7F Sparrow, który cechował się zasięgiem skutecznym do 45 kilometrów, posiadał skuteczny i niezawodny system naprowadzania, jak również cechował się wydatnie ulepszonym napędem. W latach 80. XX wieku wprowadzono kolejną wersję pociski: AIM-7M, która posiadała zmodernizowana system naprowadzania znacznie mniej podatny na zakłócenia. Szacuje się, że w toku długiej historii pocisku Sparrow powstało ponad 70.000 jego egzemplarzy. W siłach zbrojnych USA był lub jest przenoszony przez takie samolot jak chociażby: F-4 Phantom II, F-15 Eagle, F-16 C/D Fighting Falcon czy F-14 Tomcat. Użytkownikami pocisków AIM-7 Sparrow były lub są także liczne inne państwa, na przykład: Australia, Egipt, Grecja, Jordania, Kuwejt, Turcja czy Wielka Brytania.
