AA-2 Atoll (inne nazwy: R-3 oraz R-13/K-13 ) to pocisk kierowany klasy powietrze-powietrze produkcji radzieckiej z okresu Zimnej Wojny. Pierwsze prototypy pocisku powstały zapewne w 1957 r., a jego produkcja seryjna wystartowała na początku lat 60. XX wieku. Długość pocisku w wersji R-13M wynosiła 283 cm, przy średnicy 12,7 centymetrów. Masa pocisku gotowego do strzału wynosiła ok. 90 kg, przy czym masa głowicy bojowej wynosiła 11,3 kilogramów. Natomiast zasięg skutecznego strzału nie przekraczał 15 kilometrów. Dość powszechnie przyjmuje się, że pocisk AA-2 Atoll został opracowany w oparciu o przechwycony przez Sowietów pocisk AIM-9 Sidewinder, a prace miały doprowadzić do stworzenia radzieckiego odpowiednika AIM-9. Finalnie, powstał całkiem udany pocisk powietrze-powietrze przeznaczony do walki na krótkim dystansie, który – w zależności od wersji – był naprowadzony na podczerwień albo półaktywnie radarowo. W toku produkcji powstało kilka wariantów pocisku AA-2 Atoll, wśród których można wskazać chociażby: R-3, R-3S, R-3R czy R-13M. Pociski tego typu zostały użyte bojowe m.in.: w końcowej fazie wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), w toku wojny Indii z Pakistanem (1971) czy w toku wojny Yom-Kippur (1973). Pocisk był na szeroką skalę eksportowany do krajów Układu Warszawskiego oraz państw Trzeciego Świata.
AIM-9 Sidewinder jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 50. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1955/1956 roku, pozostając w niej nadal. AIM-9 Sidewinder jest pociskiem o zasięgu do 35 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 9,4 kg, przy całkowitej masie własnej 91 kilogramów.
AIM-9 Sidewinder okazał się pierwszym w historii amerykańskich sił zbrojnych skutecznym i zdatnym do walki naprowadzanym termicznie pociskiem powietrze-powietrze. Za jego opracowanie była odpowiedzialna przede wszystkim firma Raytheon, ale też Philco oraz General Electric. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wariantów tego pocisku. Jednym z istotniejszych był AIM-9L, który został wprowadzony do służby w 1977 roku. Mógł on namierzać nieprzyjacielski samolot bez względu na to z jakiego kierunku został wystrzelony w jego stronę (z boku, z dołu, itd.). Posiadał także znacznie doskonalsze systemy naprowadzenia, aniżeli poprzednie wersje. Najnowszą wersją jest AIM-9X, którego pierwsze próbne odpalenie miało miejsce w 1999 roku. AIM-9X może być wykorzystywany w każdych warunkach pogodowych, w dzień oraz w nocy, może być też odpalony bez uprzedniego „podświetlenia” celu. Cechuje się bardzo wysokim stopniem manewrowości oraz wysoką odpornością na zagłuszanie. W siłach zbrojnych USA pociski AIM-9 różnych wersji były lub są przenoszone przez takie samolot i helikoptery jak chociażby: F-4 Phantom, F-15 Eagle, F-16 C/D Fighting Falcon czy AH-64 Apache. Użytkownikami pocisków AIM-9 Sidewinder były lub są także liczne inne państwa, na przykład: Australia, Belgia, Egipt, Grecja, Izrael, Kuwejt, Turcja czy Wielka Brytania. Pociski tego typu użyto bojowo m.in.: w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), wojny na Falklandach w 1982 roku oraz w toku operacji Pustynna Burza (1990-1991).