W toku II wojny światowej British Army sformowało w sumie 43 dywizje piechoty (ang. Infantry division). W chwili rozpoczęcia wojny etat dywizji liczył ok. 13.800 oficerów i żołnierzy, natomiast w 1944 r. liczba ta wzrosła do ok. 18.300 ludzi. Ta znaczna zmiana w etacie wynikała przede wszystkim ze wzrostu różnego rodzaju pododdziałów wsparcia, a nie zwiększenia liczby samych piechurów. W 1944 r. brytyjska dywizja piechoty składała się z trzech brygad piechoty, z których każda posiadała własną kwaterę, pluton sztabowy, 3 bataliony piechoty, pododdziały inżynieryjne. Warto dodać, że pojedynczy batalion piechoty posiadał ok. 780 oficerów i żołnierzy oraz posiadał liczne jednostki wsparcia (np. pluton moździerzy czy pluton rozpoznawczy). W składzie dywizji znajdowała się również de facto brygada artylerii z pięcioma pułkami artylerii (w tym jednym ppanc i jednym plot), batalion karabinów maszynowych i moździerzy oraz pododdziały rozpoznania, łączności czy saperów. Istotnym elementem zwiększającym mobilność brytyjskiej dywizji piechoty było jej pełen zmotoryzowanie. Podstawową broń strzelecką brytyjskiego piechura był karabin Lee Enfield No.1 albo No.4. Jako broń maszynową wykorzystywano między innymi pistolety maszynowe Sten, ręczne karabiny maszynowe Bren czy Kariny maszynowe Vickers. Najczęściej stosowaną bronią przeciwpancerną był armaty 2- i 6-funtowe kal. 40 i 57 mm, a później także armaty 17-funtowe kal. 76 mm. Z kolei podstawowym uzbrojeniem artylerii polowej była bardzo udana haubica Ordnance QF 25-pounder.
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji pancernej. Od 1943 r., etatowo dywizja pancerna składała się z trzech batalionów pancernych, trzech batalionów piechoty zmechanizowanej, trzech batalionów artylerii oraz wielu pododdziałów wsparcia. Wyjątek stanowiły na 2 oraz 3 Dywizje Pancerne, które zachowały strukturę z dwoma pułkami pancernymi po trzy bataliony pancerne w każdym. Z tego tytułu były często nazywane ciężkimi dywizjami pancernymi. W skład batalionu pancernego, innych dywizji niż 2. i 3., wchodziły trzy kompanie pancerne – 3 złożone z czołgów średnich (M4 Sherman) oraz jedna złożona z czołgów lekkich (M3/M5 Stuart). Z kolei w skład batalionu piechoty zmechanizowanej wchodziły trzy kompanie piechoty, kompania obsługi oraz pododdział sztabowy. Amerykańska dywizja pancerna posiadała też, podobnie jak dywizja piechoty, bardzo silny komponent artyleryjski, złożony z artylerii samobieżnej – najczęściej z haubic M7 Priest, których etatowo było 54 w dywizji. W sumie, amerykańska dywizja pancerna liczyła m.in.: ok. 11.000 ludzi, ok. 250 czołgów i ok. 500 transporterów opancerzonych M2/M3.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat