Afrika Korps (pełna nazwa niemiecka: Deutsches Afrikakorps, w skrócie DAK) to w potocznym rozumieniu zbiorcza nazwa niemieckich jednostek lądowych walczących w Afryce Północnej w latach 1941-1943. Afrika Korps został sformowany w lutym 1941 r., w wyniku bolesnych porażek poniesionych przez armię włoską w toku walk z Brytyjczykami w Afryce na przełomie lat 1940/1941. Jego głównym zadaniem było przyjść z pomocą włoskiemu sojusznikowi i zatrzymać postępy wojsk brytyjskich w Libii. Dowódcą jednostki został generał, a później feldmarszałek, Erwin Rommel. Początkowo w skład DAK wchodziła jedynie 5 Dywizja Lekka (później przekształcona w 21 Dywizję Pancerną), w maju 1941 r. dołączyła do niej 15 Dywizja Pancerna, a pod koniec 1941 r. – 90 Dywizja Lekka. Warto dodać, że już w połowie 1941 r. powstała Panzergruppe Afrika, na której czele stanął Erwin Rommel, a w jej skład wszedł właśnie Afrika Korps. Pomimo defensywnych zadań, DAK (czy szerzej Panzergruppe Afrika) bardzo szybko po wylądowaniu przeszedł – z inicjatywy swego dowódcy – przeszedł do działań stricte ofensywnych, zadając Brytyjczykom w okresie 1941-1942 szereg porażek na pustyni. Natomiast to wówczas jego dowódca zyskał przydomek Lisa Pustyni. Jednocześnie jednak od samego początku DAK był trapiony problemami z zaopatrzeniem, co wpływało negatywnie na jego możliwości prowadzenia akcji ofensywnych. Odniósł znaczącą porażkę w toku II bitwy pod El Alamein (październik-listopada 1942 r.), co zmusiło DAK do odwrotu aż to Tunezji, w której walczył do maja 1943 roku.
Bitwa pod El Alamein, a właściwie II bitwa pod El Alamein została przeprowadzona w okresie od 23 października do 4 listopada 1943 roku. Bitwa została stoczona pomiędzy wojskami niemiecko-włoskimi, a jednostkami przede wszystkim brytyjskimi wspieranymi jednak w znaczący sposób przez oddziały australijskie, nowozelandzkie czy południowoafrykańskie. Przyjmuje się, że po stronie państw Osi walczyło ok. 116 tys. ludzi wspieranych przez ok. 550 czołgów oraz ok. 800-900 samolotów. Po stronie brytyjskiej walczyło natomiast ok. 195 tys. ludzi, wspieranych przez ok. 1100 czołgów i ok. 750 samolotów. Druga bitwa pod El Alamein była swoistą kontynuacją batalii, zwanej I bitwą pod El Alamein z lipca 1942 roku. W wyniku tej drugiej bitwy ofensywa państw Osi w kierunku Kanału Sueskiego została wyhamowana, a finalnie zatrzymana. Natomiast zmagania z października-listopada 1942 roku to już brytyjska ofensywa w kierunku zachodnim, mająca całkowicie wypchnąć przeciwnika z Egiptu. Można przyjąć, że dowodzący w tej bitwie po stronie brytyjskiej – marszałek polny Bernard Law Montgomery – wygrał przede wszystkim dzięki przewadze materiałowej oraz znacznie lepszej logistyce. Niewątpliwie jednak, dowódca brytyjski mający świadomość swych przewag zdecydowanie je wykorzystał i doprowadził do zdecydowanego zwycięstwa swych wojsk, odnosząc największe zwycięstwo w swej karierze. Wojska Osi straciły minimum 30 tys. ludzi (zabitych, rannych i wziętych do niewoli) oraz ok. 500 czołgów. Brytyjczycy stracili ok. 13-14 tys. ludzi oraz ok. 330 czołgów.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
