Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych (ang. United States Armed Forces) to w chwili obecnej najpotężniejsze i najsilniejsze wojska na świecie, których aktywny personel wynosi ok.1,36 miliona ludzi oraz które w 2018 r. dysponowały budżetem na poziomie rzędu 686 miliardów dolarów. Jednym z ich najistotniejszych komponentów są siły powietrzne, czyli United States Air Force (w skrócie: USAF), który stały się samodzielnym rodzajem sił zbrojnych w 1947 roku. Obecnie są uznawane za najpotężniejsze i najnowocześniejsze siły powietrze na świecie. W chwili obecnej dysponują w sumie ponad 5300 samolotami, a służy w nich ok. 320 tys. żołnierzy zawodowych oraz ok. 142 tys. pracowników cywilnych. Do tego należy doliczyć ok. 69.000 członków rezerwy oraz ok. 106 tys. rezerwistów Gwardii Narodowej. Każdy członek USAF, w tym przyszły personel naziemny, przechodzi Basic Military Training (BMT), który trwa 8,5 tygodnia. Po nim następuje dalsze szkolenie specjalistyczne, które czyni z przyszłego żołnierza USAF specjalistę w danej dziedzinie. Warto dodać, że czas szkolenia specjalistycznego może się wahać od 4-5 tygodni do 52 tygodni. Jako ciekawostkę można podać, że mechanik lotniczy służący w USAF zarabia rocznie od 25 do aż 63 tys. dolarów, a serwisant/mechanik elektroniki pokładowej – od 27 do 62 tys. dolarów rocznie. Tak duże różnice wynikają z doświadczenia, odsłużonych lat, pracy w kraju lub w warunkach bojowych, itd.
Red Top był brytyjskim pociskiem krótkiego zasięgu typu powietrze-powietrze z okresu Zimnej Wojny. Pozostawał w słuzbie w RAF oraz w innych siłach powietrznych w latach 1964-1988. Liczył sobie ok. 3,3 m długości, przy średnicy 0,23 metra. Jego masa własna dochodziła do 154 kg, przy masie głowicy bojowej dochodzącej do 31 kilogramów. Jego skuteczność zasięg sięgał ok. 12 kilometrów, przy prędości rzędu 3,2 Ma. Był naprowadzany na podczerwień.
Red Top został zaprojektowany i był produkowany przez zakłady Hawker Siddeley (od 1977 r. – część państwowego koncernu British Aerospace) na potrzeby przede wszystkim brytyjskich sił powietrznych (RAF). Powstał, jak bardzo daleko idące rozwinięcie pocisku Firestreak, oferując w stosunku do swego protoplasty: niemal dwukrotnie większy zasięg rażenia, zdolność do przenoszenia większej głowicy bojowej, wyraźnie poprawioną celność i szansę trafienia celu „pierwszym strzałem”, jak również wyższą ogólną niezawodność. Mówiąc krótko – okazał się bronią wyraźnie lepsza na niemal każdy od polu od Firestreak’a! Jego głównym zadaniem miało być zwalczanie sowieckich bombowców strategicznych (czy generalnie – dużych statków powietrznych) na średnich i dużych wysokościach. Był przenoszony przez myśliwce: de Havilland Sea Vixen oraz English Electric Lightning. Jego jedynymi odbiorcami zagranicznym były Arabia Saudyjska oraz Kuwejt.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat