Piechota w armii rzymskiej od zawsze odgrywała wielką, wręcz decydującą rolę i tak naprawdę decydowała o wyniku bitew. W okresie wczesnej Republiki (VI-V w. pne), piechota rzymska zapewne stosowała szyk falangi i była w pewien sposób podobna do jednostek tego typu w greckich polis. Jednak w toku wojen samnickich (IV-III w. pne) przeszła ona gruntowne zmiany, które doprowadziły zapewne do wykształcenia się trzech podstawowych rodzajów rzymskiej piechoty: triari (piechoty ciężkozbrojnej, walczącej włócznią i najbardziej doświadczonej) hastati lub principes (główna masa piechoty rzymskiej, uzbrojona w dwa pila, ciężką tarczą i mieć) oraz velites (piechota lekkozbrojna). Piechota ta stosowała wówczas szyk manipularny. Tak ukształtowana piechota rzymska walczyła też w toku wojen punickich z Kartaginą (264-146 r. pne) czy w toku walk we wschodniej części Mare Nostrum. Na przełomie II i I w. pne piechota rzymska za sprawą konsula Mariusza przeszła kolejną reformę. Jej uzbrojenie i ekwipunek zostały ujednolicone, wprowadzono też krótko później podział na kohorty, a sama armia rzymska – w tym rzecz jasna również piechota – została uzawodowiona. W toku wojen domowych armia rzymska rozbudowała się ilościowo, ale nie przechodziła fundamentalnych zmian organizacyjnych. Warto jednak dodać, że zapewne pod koniec I w. pne pojawiła się na wyposażeniu legionistów lorica segmentata, czyli najbardziej znana i rozpoznawalna rzymska zbroja. W okresie Pryncypatu (lata od ok. 30 pne do ok. 235 ne) regularna armia liczyła najczęściej od 28 do 32 legionów, z których każdy liczył ok. 5.000 żołnierzy. W okresie kryzysu III wieku (235-284 r. ne) i w dobie Dominatu armia rzymska uległa rozbudowie do zapewne ok. 400-500 tys. ludzi, a jej uzbrojenie również uległo zmianie. Uproszczono produkcję hełmów, tarcz czy pancerzy, a żołnierze zaczęli wykorzystywać nowe rodzaje broni jak np. plumbata. Przyjmuje się umownie, że armia rzymska aż do bitwy pod Adrianopolem w 378 r. ne była w stanie względnie skutecznie stawiać czoła kolejnym przeciwnikom. Dopiero po tej bitwie rozpoczyna się jej zmierzch w zachodniej części Imperium Romanum.
Centurion (łac. centurio) to stanowisko dowódcze (dzisiaj można by rzec, stopień oficerski) w strukturze legionu rzymskiego doby Republiki i Cesarstwa, znajdujące się w strukturze dowodzenia poniżej trybuna wojskowego i legata. W okresie Republiki centurionowie legionu byli wybierani przede wszystkim przez żołnierzy. W okresie cesarstwa, centurion niemal zawsze był mianowany przez legata legionu. Centurion, jak sama nazwa wskazuje, w okresie Republiki, dowodził centurią, czyli jednostką taktyczną złożoną z ok. 80-100 ludzi. Dwóch centurionów dowodziło z kolei manipułem. W okresie Cesarstwa centurionowie dowodzili także kohortami, czyli jednostką taktyczną w sile od 500 do 800 ludzi. W czasach wczesnego Cesarstwa w legionie służyło 59 centurionów, a najważniejszym z nich był Primus Pilus – centurion najczęściej o najdłuższym stażu służby w legionie i największym doświadczeniu bojowym. Pełnił tę funkcję przez rok i po tym czasie albo był zwalniany ze stanowiska albo awansowany. Przyjmuje się często, że tak w okresie Republiki, jak i Cesarstwa, centurionowie stanowili kościec legionu.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
