Triarii (l. pojedyncza: Triarius) to rzymska piechota ciężkozbrojna z okresu Republiki (509 r. pne – 31 r. pne), która formalnie funkcjonowała aż do reform konsula Mariusza przeprowadzonych ok. 100 r. pne. W tym rodzaju rzymskiej piechoty służyli żołnierze o największym doświadczeniu bojowym, którzy brali udział w niejednej bitwie, mówiąc najkrócej – prawdziwi weterani. Przyjmuje się również, że Triarii byli też starsi od żołnierzy Velites czy Hastati (ich wiek wynosił najczęściej od 30 do 46 lat) oraz wywodzili się ze znacznie lepiej sytuowanych kręgów społecznych. Triarii stanowili w legionie doby Republiki ostatnią rezerwą, która była wprowadzana do walki, gdy bitwa zaczynała przybierać dla Rzymian niepomyślny obrót. Z tego względu w języku łacińskim funkcjonowało powiedzenie res ad triarios venit co znaczyło tyle, że sytuacja stała się bardzo dobra, wręcz beznadziejna. Pojedynczy żołnierz tej formacji jako uzbrojenie defensywne posiadał przede wszystkim ciężką, ale solidną kolczugę, nadto okrągłą tarczę albo – znacznie częściej - sporą, drewnianą tarczą (łac. scutum), która pośrodku posiadała wzmocnienie z żelaza (łac. umbo). Przyjmuje się, że taka tarcza weszła na uzbrojenie armii rzymskiej najpewniej w toku wojen samnickich (343-290 r. pne). Do tego dochodził hełm – często typu Montefortino – oraz nagolenice. Jako broń boczną posiadał krótki, miecz jednoręczny o nazwie gladius oraz włócznię. Tak uzbrojeni Triarii walczyli między innymi w toku wojen punickich (264-146 pne) czy w czasie wojen Rzymu z Macedonią i Państwem Seleukidów na początku II w. pne.
Kawaleria rzymska (łac. Equites) spełniała w rzymskiej sztuce wojennej doby Republiki i wczesnego Cesarstwa rolę przede wszystkim pomocniczą. Rzymianie, jako główny rodzaj swych sił zbrojnych postrzegali przede wszystkim legionową piechotą, przeznaczając dla swej kawalerii zadania drugorzędne, takie jak rozpoznanie, ubezpieczanie przemarszów armii czy ochrona skrzydeł piechoty w toku bitwy. Rola zatem rzymskiej jazdy na polu walki była całkowicie inna, aniżeli w armii kartagińskiej pod wodzą Hannibala czy w armii macedońskiej czasów Filipa II czy Aleksandra Wielkiego. Warto dodać, że przeciętnie legion rzymski w okresie wojen punickich (264-146 r. pne) liczył ok. 4500-5000 żołnierzy, z czego jedynie 300 służyło w kawalerii! Owych 300 kawalerzystów dzieliło się na 10 turm, każda po 30 ludzi, a każda turma dzieliła się na 3 decuriae po 10 żołnierzy. Warto też do tego dodać, że rzymska jazda okresu Republiki nie prezentowała sobą wielkiej wartości bojowej, co dobitnie pokazała chociażby bitwa pod Kannami (216 r. pne), chociaż z czasem ten negatywny stan rzeczy uległ poprawie.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
