Niemcy (najpierw jako Republika Weimarska, a później już jako III Rzesza) chociaż stanowiły jedną z największych gospodarek Europy międzywojennej nie cechowały się oszałamiającym stopniem motoryzacji swego społeczeństwa. Osławiony projekt samochodu dla ludu (niem. Volkswagen) wystartował krótko przed wybuchem II wojny światowej i tak naprawdę – dla celów cywilnych – zaczął funkcjonować dopiero po 1945 roku. Także niemiecki przemysł niemiecki jako całość wyraźnie ustępował jeżeli chodzi o wydajność czy stosowane techniki produkcyjne swemu amerykańskiemu konkurentowi. Należy też pamiętać o konieczności importowania znacznych ilości ropy naftowej przez ówczesne Niemcy. Wszystko to wpływało rzecz jasna na stopień motoryzacji Wehrmachtu. Z jednej strony posiadał on w pełni zmechanizowane i zmotoryzowane dywizje pancerne oraz lekkie. Także kilka rodzajów pododdziałów wsparcia w dywizjach piechoty (zwłaszcza artyleria oraz łączność) było w pełni lub w większości zmotoryzowanych, ale nadal głównym środkiem transportu zaopatrzenia w Wehrmachcie była trakcja konna. Co więcej, pomimo prób unifikacji niemieckiego parku samochodowego i wprowadzenia udanych ciężarówek (np. Opel Blitz) oraz wozów terenowych (np. Schiwamwagen czy Kübelwagen), liczba typów samochodów używanych w Wehrmachcie była znaczna. Wpływało to rzecz jasna na tempo napraw, transportu, itd. Wbrew zatem utartym poglądom, trudno nazywać cały Wehrmacht w czasie II wojny światowej armią w pełni zmotoryzowaną czy zmechanizowaną. Na tym polu wyraźnie ustępował on British Army oraz US Army.
Mercedes-Benz L 3000 to niemiecki, ciężka ciężarówka/ciągnik siodłowy z okresu II wojny światowej, który został po raz pierwszy zaprezentowany szerokiej publiczności w 1938 roku. Produkcja seryjna miała miejsce w latach 1938-1944. Jako napęd służył pojedynczy silnik wysokoprężny (Diesla) OM65/4 o mocy 75 KM.
Mercedes-Benz L 3000 był teoretycznie projektowany pierwotnie jako ciężki ciągnik siodłowy i posiadał zdolność do holowania naczepy, ale bardzo często tył wozu był zabudowany nadwoziem, które cechowało się stosunkowo nisko ulokowaną podłogą, ułatwiającą do niej dostęp. Mercedes-Benz L 3000 był jedną z podstawowych dwu-osiowych ciężarówek niemieckich sił zbrojnych w czasie II wojny światowej i pod wieloma względami był pojazdem zbliżonym do słynnego Opla Blitz, przy czym nieznacznie lepiej radził sobie w terenie. W toku produkcji seryjnej pojawiły się trzy wersje tego samochodu: L 3000, L 3000 A oraz L 3000 S. Ciężarówek tego typu używano na wszystkich frontach II wojny światowej, przy czym szczególnie intensywnie przez jednostki Afrika Korps walczące w Afryce Północnej w okresie 1941-1943. Szacuje się, że w toku wojny powstało ok. 30-33 tys. ciężarówek tego typu.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Kfz.1 to niemiecki, lekki, wojskowy samochód terenowy z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Produkcja wozu trwała w latach 1936-1942. Długość wozu sięgała ok. 3,9 m, przy szerokości rzędu ok. 1,7 m oraz wysokości dochodzącej do 1,9 metra. Ładowność wozu dochodziła do 500 kilogramów. Napęd – najczęściej - zapewniał pojedynczy silnik Stöewer o mocy 49 KM. Przyjmuje się, że zasięg działania wozu dochodził do ok. 400 kilometrów. Kfz.1 został zaprojektowany na potrzeby niemieckiej armii lądowej (Heer), jako jeden z wozów należących do rodziny uniwersalnych, osobowych pojazdów wojskowych posiadających zdolność do jazdy w terenie. Zbiorczo określano je mianem Einheits-PKW, a pierwsze ich egzemplarze pojawiły się w latach 1936-1937. Za opracowanie i produkcję wozu Kfz.1 były odpowiedzialne przede wszystkim zakłady Stöewer, ale produkcja była też realizowana w zakładach BMW oraz Hanomag. Warto dodać, że pojazdy wyprodukowane w poszczególnych zakładach różniły się od siebie przede wszystkim jednostką napędową, której jednak moc maksymalna oscylowała wokół 44-49 KM. Pojazdy Kfz.1 były wykorzystywane przede wszystkim jako lekkie samochody transportowe oraz do transportu piechoty.
