Toro Model 35D62 Artyleria rakietowa w Wojsku Polskim cz.1

Polskie siły powietrzne zaczęły stosować biało-czerwoną szachownicę jako swój znak rozpoznawczy już od końca 1918 roku. W pierwszych dniach odzyskiwania niepodległości jako znaki rozpoznawcze stosowano np. tarczę herbową w barwach biało-czerwonych czy też skierowany ku dołowi (z czerwonym polem po prawej) sztandar polski. Warto dodać, że biało-czerwona szachownica była początkowo osobistym godłem pilota Stefana Steca, które to godło na jego samolocie zauważył ppłk. Hipolit Łossowski i rekomendował Sztabowi Generalnemu jako znak przynależności państwowej. Od 1 grudnia 1918 r. owa szachowania stała się oficjalnym znakiem rozpoznawczym polskiego lotnictwa. W latach 1918-1921 stosowano stosunkowo prostą szachownicę o dwóch polach białych i dwóch czerwonych bez obwoluty. W 1921 r. do pól białych dodano czerwone obwoluty, a do czerwonych pól – obwoluty białe. Co ciekawe ten znak rozpoznawczy przetrwał aż do 1993 roku, kiedy to zmieniono jedynie kolejność pól w szachownicy zachowując ogólny układ znaku. Warto dodać, że po klęsce kampanii wrześniowej polscy lotnicy nadal stosowali biało-czerwoną szachownicę dla podkreślenia przynależności państwowej swych samolotów. W przypadku maszyn wykorzystywanych we Francji w latach 1939-1940 szachownice malowano w środkowej części kadłuba samolotu, natomiast w Wielkiej Brytanii (1940-1945) szachownica była znacznie mniejsza i malowana w nosie maszyny.