W maju 1934 roku US Army opublikowała warunki, jakimi powinien odpowiadać potrzebny jej nowoczesny bombowiec wielosilnikowy. Wymagano, by mógł zabierać do 907kg bomb na trasie od 1640 do 3540km, przy zachowaniu prędkości od 322 do 402km/h. O ile według US Army określenie wielosilnikowy świadczyło o tym, że silników ma być więcej niż jeden, to Boeing zaproszony do przedstawienia swojej koncepcji przyjął do napędu Boeinga 299 ( następnie oznaczonego B-17 ) użycie czterech silników. Prace nad maszyną rozpoczęły się w połowie czerwca 1934 roku. 28 lipca 1935 roku Boeing 299 wystartował do pierwszego lotu. Ten odbył się na trasie 3380km ze średnią prędkością 406 km/h. Wieści o pozytywnych wynikach testów napawały Boeinga optymizmem. Z tym większą goryczą odebrano wiadomość, że 30 października 1935 roku prototyp rozbił się podczas startu. Przeprowadzone badanie przyczyn katastrofy ujawniło, że start odbywał się z zablokowanym układem sterowania (procedura normalna w czasie postoju samolotu). Mimo to, biorąc pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonych testów, armia zdecydowała się złożyć zamówienie na 13 sztuk YB-17 i jeden egzemplarz do prób statycznych. Prototyp, który uległ katastrofie był napędzany czterema silnikami Pratt-Whitney R-1680-E Hornet o mocy 750KM każdy. Jego skrzydło u nasady miało tak wysoki profil, że sięgało do połowy średnicy kadłuba o kołowym przekroju. Na spływie skrzydła znajdowały się klapy o dużej rozpiętości, co redukowało prędkość podczas startu i lądowania. Podwozie z tylnym kółkiem było chowane i wypuszczane elektrycznie. Uzbrojenie składało się z pięciu karabinów maszynowych, a masa ładunku bomb przenoszonych w kadłubowym luku sięgała 2177kg. Pierwszy lot YB-17 odbył się 2 grudnia 1936 roku. Samolot różnił się od prototypu użyciem silników gwiazdowych Wright GR-1820-39 Cyclon o mocy 930KM, przygotowaniem do lotu z załoga 9-osobową oraz szeregiem drobnych usprawnień. 12 samolotów zostało dostarczonych w okresie od stycznia do sierpnia 1937 roku. Znalazły się one na wyposażeniu 2 Bombardment Group w Langley Field w Virginii. 13 egzemplarz przekazano zgodnie z planem do Wright Field w celu dokończenia serii testów. Po tym jednak jak jeden z egzemplarzy Y-B17 wyszedł bez uszkodzeń z lotu w silnej turbulencji, zdecydowano się doprowadzić trzynasty egzemplarz już do standardu operacyjnego. Samolot ten mający oznaczenie U1B-17A napędzany był silnikami gwiazdowymi GR-1820-51 o mocy 1000KM, wyposażonymi w napędzane gazami spalinowymi turbosprężarki Moss/General Electric. Pierwszy lot tej maszyny odbył się 29 kwietnia 1938 roku. Doświadczenia z eksploatacji dowiodły przewagi takiego zespołu napędowego nad silnikami wolnossącymi i od tego momentu stosowano dla wszystkich kolejnych maszyn Flying Fortress wyłącznie silniki turbodoładowane. Po zamówieniu na YB-17 podpisano zatem kontrakt na budowę 39 sztuk B-17B - wariantu zbliżonego do pierwszej wersji jednak z silnikami turbodoładowanymi R-1820-65 o mocy 1200KM i zwiększona ilością karabinów maszynowych - do 7 sztuk. Pierwszy z samolotów wystartował 27 czerwca 1939 roku, a dostawa wszystkich została zakończona w marcu 1940 roku. B-17C był pierwszą wersją tego samolotu dostarczona do RAF-u w Wielkiej Brytanii. 20 pierwszych egzemplarzy wysłanych na początku 1941 roku otrzymało oznaczenie Fortress I. Trafiły one na wyposażenie 90 szwadronu, w którego składzie zostały pierwszy raz użyte operacyjnie 8 lipca 1941 roku podczas bombardowania Wilhelmshaven. Podczas następnych dwóch miesięcy samoloty B-17, odbywając 26 akcji okazały się jednak mało skuteczne, przy czym Amerykanie uważali, że wynikało to z niewłaściwego użycia nowych bombowców. Mimo, że Messerschmitty Bf-109 miały kłopoty z przechwyceniem B 17 podczas lotu na maksymalnej wysokości 9750m, to jednak okazało się, że podczas dziennych operacji nad terytorium Niemiec sama wysokość lotu nie była wystarczającą obroną, a co za tym idzie koniecznym okazało się zamontowanie silniejszego uzbrojenia. Do czasu wprowadzenia zmian w wyposażeniu lub do opracowania lepszych sposobów wykorzystania tych maszyn, zostały one wycofane z lotów nad Europą. Z nadejściem końca 1941 roku USA zostały włączone w działania wojenne. Początkowo na Pacyfiku, a później po powstrzymaniu gwałtownej ekspansji japońskiej. W Europie, gdzie alianci doszli do wniosku, że muszą skupić wysiłki w celu zakończenia wojny na starym kontynencie. W związku z tym duża liczba B-17, które miały znaleźć się na Dalekim Wschodzie, została skierowana ponownie do wielkiej Brytanii i zasiliła należąca do USAAF 8 Air Force. W 1940 roku Boeing otrzymał zamówienie na 42 sztuki B-17D. Różniły się one od B-17C tylko nieznacznie - wyposażono je w samouszczelniające zbiorniki paliwowe i dodatkowe opancerzenie kabin załogi. Maszyny zostały dostarczone w 1941 roku. Samoloty B-17E,F i G miały przekonstruowane i powiększone usterzenie, a od poprzedników odróżniały się głównie potężną płetwą statecznika pionowego. B-17 E i F były pierwszymi z tych bombowców, które weszły w skład wspomnianej wcześniej 8 Air Force w Europie. Były one w owym czasie najnowocześniejszymi maszynami B-17, a mimo to w dwóch głównych operacjach 17 sierpnia i 14 października 1943 roku przeciwko niemieckim celom strategicznym strącono aż 120 samolotów. Okazało się, że Fortress nie mogą sobie zapewnić wystarczającej osłony, niezależnie od tego w jak ciasnych formacjach będą wykonywały lot. Była to bolesna prawda, ale samoloty te istotnie były bezbronne w dziennych operacjach, o ile nie towarzyszyły im myśliwce eskortujące dalekiego zasięgu. Wiele z B-17 zostało zestrzelonych podczas ataku frontalnego i dlatego ostatnia wersja produkcyjna przekonstruowana została tak, by podobnym atakom samoloty mogły sprostać. W związku z tym B-17 G miały w dolnej części dziobu wieżyczkę mieszczącą dwa karabiny maszynowe 12,7 mm. Powiększyło to ilość uzbrojenia obronnego do 13 karabinów maszynowych. Nie dość, że większość B-17 używana była w Europie i na Bliskim Wschodzie, to samolot ten brał udział w walkach wszędzie tam, gdzie walczyły jednostki Stanów Zjednoczonych. Nad Pacyfikiem B-17 odegrały nieocenioną rolę, wykonując morskie loty patrolowe, zadania rozpoznawcze i klasyczne bombowe lub bliskiego wsparcia. Spośród wyprodukowanych łącznie prawie 13000 różnych B-17 ( z czego najwięcej w wersji F ), tylko kilkaset pozostało w służbie po zakończeniu II wojny światowej. Jednak te też wkrótce zostały wycofane ze służby. Dane techniczne (dla B-17G): Prędkość maksymalna: 510 km/h, pułap praktyczny 10670 m, promień operacyjny: 1760 km, uzbrojenie: stałe- 13 karabinów maszynowych kal. 12,7mm, podwieszane- maksymalnie do 5800kg, normalnie-2742kg bomb.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
