HMS Basilisk (H11) był brytyjskim niszczycielem, pod którego stępkę położono w sierpniu 1929 r., wodowano w sierpniu 1930 r., a do służby w Royal Navy przyjęto w 1931 roku. Długość całkowita okrętu w chwili wodowania wynosiła 98,5 m, szerokość 9,8 m, przy wyporności standardowej rzędu ok. 1.380 ton. Z kolei prędkość maksymalna dochodziła do 35 węzłów. Na uzbrojenie okrętu w chwili wodowania składały się : 4 pojedyncze działa Mark IX kal. 120 mm, 2 zestawy armat przeciwlotniczych QF Mark II kal. 40 mm, 8 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm oraz do 20 bomb głębinowych.
HMS Basilisk (H11) był jednym z 9 niszczycieli należących do klasy B (ang. B class). Projekt tego typu niszczycieli był nieznaczną modyfikacją projektu klasy A, który z kolei wywodził się z doświadczeń wyniesionych z eksploatacji jednostek HMS Amazon oraz HMS Ambuscade. W stosunku do tych dwóch ostatnich jednostek, okręty klasy B były mniejsze oraz wyraźnie tańsze w budowie. Jednocześnie posiadały dalszy zasięg pływania. Posiadały też wyraźnie udoskonalone zdolności ZOP (zwalczania okrętów podwodnych) co wyrażało się poprzez: montaż sonaru oraz możliwość zabierania zdecydowanie większej liczby bomb głębinowych. Nie posiadały jednak możliwości trałowania danego obszaru z min.
HMS Basilisk (H11) został zbudowany w stoczni John Brown and Company w Clydebank na terenie Szkocji w ramach programu rozbudowy Royal Navy z 1928 roku. Koszt jego budowy opiewał na ok. 220.000 funtów szterlingów. W I połowie lat 30. XX wieku stacjonował w basenie Morza Śródziemnego w ramach 4. Flotylli Niszczycieli. W okresie 1936-1937 patrolował – z przerwami – wody okalające Hiszpanię, w związku z toczącą się tam wojną domową. W pierwszych miesiącach II wojny światowej realizował zadania konwojowe na Morzu Północnym oraz Kanale La Manche. W kwietniu i maju 1940 r. wziął udział w kampanii norweskiej, natomiast pod koniec maja tego samego roku został skierowany do wspierania ewakuacji żołnierzy alianckich w ramach operacji Dynamo. W toku tych działań został zatopiony przez niemieckie lotnictwo w dniu 1 czerwca 1940 roku.
HMS Blanche (H47) był brytyjskim niszczycielem, pod którego stępkę położono w lipcu 1929 r., wodowano w maju 1930 r., a do służby w Royal Navy przyjęto w 1931 roku. Długość całkowita okrętu w chwili wodowania wynosiła 98,5 m, szerokość 9,8 m, przy wyporności standardowej rzędu ok. 1.380 ton. Z kolei prędkość maksymalna dochodziła do 35 węzłów. Na uzbrojenie okrętu w chwili wodowania składały się : 4 pojedyncze działa Mark IX kal. 120 mm, 2 pojedyncze armaty przeciwlotnicze kal. 40 mm, 8 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm oraz do 20 bomb głębinowych.
HMS Blanche (H47) był jednym z 9 niszczycieli należących do klasy B (ang. B class). Projekt tego typu niszczycieli był nieznaczną modyfikacją projektu klasy A, który z kolei wywodził się z doświadczeń wyniesionych z eksploatacji jednostek HMS Amazon oraz HMS Ambuscade. W stosunku do tych dwóch ostatnich jednostek, okręty klasy B były mniejsze oraz wyraźnie tańsze w budowie. Jednocześnie zostały nieznacznie lepiej uzbrojone oraz posiadały dalszy zasięg pływania. Posiadały też wyraźnie udoskonalone zdolności ZOP (zwalczania okrętów podwodnych) co wyrażało się poprzez: montaż sonaru oraz możliwość zabierania zdecydowanie większej liczby bomb głębinowych. Nie posiadały jednak możliwości trałowania danego obszaru z min. HMS Blanche (H47) niemal natychmiast po wejściu do służby, aż do 1936 r. operował w basenie Morza Śródziemnego, a później trafił do Home Fleet. Jednak niedługo później skierowano go na wody okalające Hiszpanię w celach patrolowych, w związku z toczącą się tam wojną domową (1936-1939). HMS Blanche (H47) zatonął w dniu 13 listopada 1939 r. w wyniku wejścia na minę morską.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat