Pomimo przegranej w I wojnie światowej, niemiecki korpus oficerski w okresie międzywojennym nadal postrzegał główny środek do zwycięstwa w przyszłej wojnie w operacji ofensywnej. Wyciągnął zatem inne doświadczenia z Wielkiej Wojny, aniżeli jego francuski odpowiednik. Bazując na doświadczeniach z lat 1914-1918, między innymi na taktyce infiltracji stosowanej przez oddziały Stosstruppen, ale też dostrzegając intensywny rozwój lotnictwa i broni pancernej, część niemieckiego korpusu oficerskiego (np. gen. Heinz Guderian) opracowała teoretyczne założenia tzw. wojny błyskawicznej (niem. Blitzkrieg), czyli dążenie do powalenia przeciwnika jedną, decydującą operacją ofensywną prowadzoną w możliwie krótkim czasie i przy maksymalnym natężeniu sił i środków. Podług tej ofensywnej doktryny wojny był też szkolony niemiecki korpus oficerski w latach 30. XX wieku oraz w toku wojny światowej. Warto też dodać, że niemieccy oficerowie niemal wszystkich szczebli w toku II wojny światowej stosowali zasadę tzw. dowodzenia przez zadania (niem. Auftragstaktik), czyli nakreślali swym podwładnym zadanie do osiągnięcia oraz siły jakimi dysponowali, natomiast wykonanie zadania pozostwiali całkowicie w ich gestii. Taki model dowodzenia, opierający się na bardzo dobrze i jednolicie wyszkolonych oficerach, prowadził do tego, że armia niemiecka była wysoce elastyczna w działaniu i potrafiłą reagować szybciej na różnych szczebalch, aniżeli ich przeciwnicy (np. armia francuska w toku kampanii z 1940 r. czy armia sowiecka z 1941 r.). System ten zdał egzamin (zwłaszcza na niższych szczeblach) w toku całej II wojny światowej. Warto też dodać, że w niemieckim korpusie oficerskim z okresu II wojny światowej służyło wielu nieprzeciętnych dowódców, między innymi: Erich von Manstein, Heinz Guderian, Erwin Rommel czy Walter Model.
Bitwa o Berlin albo Operacja berlińska (ang. Battle of Berlin) to ostatnia bitwa lądowa z okresu II wojny światowej, która została stoczona w Europie. Jej głównym celem było zajęcia przez Armię Czerwoną stolicy III Rzeszy i tym samym, doprowadzenie do zakończenia działań wojennych. Ta gigantyczna batalia rozpoczęła się 16 kwietnia 1945 r., a zakończyła się 9 maja tego samego roku. Szacuje się, że po stronie niemieckiej wzięło w niej udział ok. 750 tys. żołnierzy, 1,5 tys. czołgów i dział szturmowych oraz ok. 2,2 tys. samolotów. Po stronie radzieckiej walczyło ok. 2,5 mln. żołnierzy, 6,3 tys. czołgów i dział szturmowych oraz ok. 7,5 tys. samolotów. Armia Czerwona skoncentrowała też do tej operacji niebywałą liczbę ok. 42 tys. dział i moździerzy! Początek operacji rozpoczął się od walk o wzgórza Seelow oraz walk pod Halbe. Wojska radzieckie w ciągu kilku dni od rozpoczęcia operacji podeszły do Berlina, rozpoczynając krwawe i ciężkie walki uliczne. Finalnie, bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem ZSRR, czego symbolami było zarówno samobójstwo Adolfa Hitlera w dniu 30 kwietni 1945 r., jak i zatknięcie radzieckiego sztandaru na Reichstagu. Warto dodać, że spory udział w operacji wzięły również wojska polskie działające w ramach 1. Armii Wojska Polskiego.
Panzergrenadier, to niemieckie określenie na formację grenadierów pancernych, czyli oddziały piechoty szkolone do walki w ścisłym współdziałania z własnymi czołgami. Określenie to zaczęto oficjalnie stosować od 1942 roku, kiedy to dywizje piechoty zostały przemianowane na dywizje grenadierów, a dywizje piechoty zmotoryzowanej na właśnie dywizje grenadierów pancernych. Warto dodać, że w latach 1937-1942 na określenie pułków piechoty służących w jednostkach pancernych stosowno określenie Schützen Regiment. Teoretycznie podstawowym wyposażeniem dywizji grenadierów pancernych miał być opancerzone transportery półgąsienicowe, zwłaszcza Sd.Kfz.251, ale ze względu na niewystarczającą produkcję bardzo często piechota ta była transportowana ciężarówkami. Standardowo dywizja grenadierów pancernych składała się z trzech pułków piechoty, po dwa bataliony w każdym pułku oraz liczne jednostki wsparcia w tym między innymi jednostki przeciwpancerne, przeciwlotnicze, saperskie czy łączności. Często wykorzystywano w tych formacjach działa samobieżne, taki jak np. StuG III. Warto dodać, że dywizje grenadierów pancernych były formowane nie tylko w Wehrmachcie, ale też w Waffen SS – za przykład niech posłuży Dywizja Totenkopf czy Dywizja Hohenstaufen.
Fallschirmjäger to zbiorcze określenie niemieckich jednostek powietrznodesantowych z okresu międzywojennego i II wojny światowej. Pierwszy oddział spadochronowy zorganizowano w nazistowskich Niemczech w 1936 r. – być może pod wpływem obserwacji poczynionych w toku radzieckich manewrów z roku poprzedniego. Pierwsze oddział spadochroniarzy powstał z inicjatywy Hermana Göringa i został przydzielony do Luftwaffe. Rok później (1937 r.) powstała pierwsza jednostka tego typu podporządkowana Wehrmachtowi, a dokładnie wojskom lądowym. W 1938 r. jednostki te połączono i rozbudowano tworząc 7. Dywizję Lotniczą pod dowództwem gen. Kurta Studenta. W jej skład wchodziła piechota spadochronowa, wojska szkolone do transportu szybowcami oraz piechota transportowana na pole walki samolotami. W toku II wojny światowej powstały kolejne jednostki Fallschirmjäger, m.in. w 1943 r. na bazie 7. Dywizji Lotniczej powstała 1. oraz 2. Dywizje Spadochronowe. W okresie 1939-1941 niemieccy Fallschirmjäger byli wykorzystywani zgodnie ze swym przeznaczeniem (np. w toku walk na Zachodzie Europy w 1940 roku), ale po wysokich stratach poniesionych w toku walk na Krecie w 1941 r. niemieckie wojska spadochronowe zaczęto wykorzystywać przed wszystkim jako elitarne jednostki piechoty, w której to roli sprawdziły się zresztą bardzo dobrze, zyskując wśród Aliantów przydomek „Zielonych Diabłów”.
Pierwszą jednostką paramilitarną, która miała w nazwie skrót SS (niem. Schutz Staffel) była osobista ochrona dyktatora III Rzeszy o nazwie Leibstandarte Adolf Hitler, która została oficjalnie sformowana w 1933 roku. Od 1934 r. SS był formacją niezależną, na której czele stał Heinrich Himmler. Z czasem sformowano dalsze jednostki SS, między innymi SS-Totenkopfverbände oraz SS-Verfügungstruppe. Warto dodać, że ta ostatnia była szkolona podobnie do regularnych jednostek piechoty Wehrmachtu. Na stosunkowo niewielką skalę jednostek SS użyto bojowo w czasie walk w Polsce w 1939 r. oraz w kampanii francuskiej w 1940 roku. Pierwsze jednostki przeznaczone od początku do walk na froncie utworzono w połowie 1940 r. nadając im określenie Waffen SS. Początkowo werbunek do nich był ochotniczy, przeprowadzany także wśród ludności nie-niemieckiej, ale z czasem zaczęto stosować obowiązkowy pobór. W ramach Waffen-SS sformowano wiele dywizji o różnej wartości bojowej. Niemniej kilka z nich (np. 1 Dywizję Pancerną SS LAH, 2 Dywizję Pancerną SS Das Reich czy 12 Dywizję Pancerną SS Hitlerjugend) można uznać za jednostki elitarne, o bardzo wysokiej wartości bojowej i często wyposażone w najlepszy dostępny sprzęt. Swe niemałe walory wykazały nie tylko na froncie wschodnim (1941-1945), zwłaszcza w toku walk pod Charkowem w 1943 r., ale też w toku bojów we Francji w 1944 roku. Inna sprawa, że jakość kadry dowódczej tych jednostek była w niejednym przypadku dyskusyjna, a wielu żołnierzy Waffen-SS dopuściło się w toku II wojny światowej zbrodni wojennych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
