Valentine był brytyjskim czołgiem piechoty z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1940 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1940-1944. W sumie powstało ok. 8300 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji, co czyni jednym z najliczniej wyprodukowanym brytyjskich czołgów w okresie II wojny światowej. Valentine był napędzany – zależnie od wersji – albo silnikiem AEC A 190 o mocy albo silnikiem GMC 6004 o mocy od 130 do 210 KM. Uzbrojenie pojazdu to – zależnie od wersji – pojedyncza armata kal. 40 mm lub 57 mm lub 75 mm oraz dwa karabiny maszynowe kal.7,92 i 7,7 mm.
Czołg Valentine skonstruowano w oparciu o czołg szybki Cruiser Mk. II (A10) i w związku z ogromnymi stratami w sprzęcie poniesionymi przez armię brytyjską w kampanii francuskiej w 1940 roku bardzo szybko skierowano do produkcji seryjnej. Valentine cechował się stosunkowo słabym pancerzem, dużą masą, ale nadrabiał te braki przyzwoitą mobilnością, bardzo niskim stopniem awaryjności oraz niezłym potencjałem modernizacyjnym. Był również tani w produkcji co dodatkowo przesądziło o jego wytwarzaniu, aż do 1944 roku. W toku produkcji seryjnej powstało kilkanaście wersji tego czołgu. Jedną z pierwszych, szeroko produkowanych był Valentine Mk. III, który posiadał większą wieżą nić poprzednie wersje co zwiększyło załogę z 3 do 4 osób. Kolejną ważną odmianą był Valentine Mk. VIII z armatą 6-funtową ROQF kal. 57 mm, zamiast działa 40 mm. Ostatnią produkowaną seryjnie była wersja Valentine Mk. XI, która posiadała armatę ROQF kal. 75 mm i była najczęściej wykorzystywana jako czołg dowodzenia. Czołgi typu Valentine były wysyłane do ZSRR w ramach programu Lend-and-Lease, weszły też na wyposażenie armii kanadyjskiej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (PSZ).
Brytyjska 8 Armia została sformowana we wrześniu 1941 roku na terenie Afryki Północnej z sił stacjonujących w Egipcie. Do listopada tego samego roku był złożona z dwóch korpusów – XIII oraz XXX. W jej skład wchodziły między innymi: 2 Nowozelandzka Dywizja Piechoty, 4 Indyjska Dywizja Piechoty, 7 Dywizja Pancerna (słynne Szczury Pustyni) czy 1 Południowoafrykańska Dywizja Piechoty. Pod koniec 1942 r. liczyła ok. 220.000 ludzi sformowanych w 10 dywizji oraz kilka samodzielnych brygad. Ósma Armia przeszła swój chrzest bojowy w czasie walk o Tobruk w listopadzie 1941 roku. Później, w latach 1941-1943 walczyła w Afryce Północnej, odnosząc bardzo ważne zwycięstwo w toku bitew pod El Alamein, a później bijąc wojska Osi w Libii i Tunezji. Warto dodać, że jej dowódcą od sierpnia 1942 r. do grudnia 1943 r. był Bernard Law Montgomery – jeden z najlepszych brytyjskich dowódców II wojny światowej. W latach 1943-1945 Ósma Armia walczyła na terenie płw. Apenińskiego biorąc udział w lądowaniu na Sycylii oraz w desancie w południowych Włoszech. Jej żołnierze przedzierali się później przez Linię Gotów oraz Linię Gustawa, jak również walczyli pod Monte Cassino w 1944 roku. To właśnie w skład 8 Armii wchodził II Korpus Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem gen. Andersa. W 1945 r. Ósma Armia walczyła już w Dolinie Padu, a później wkroczyła do Austrii gdzie zakończyła swój szlak bojowy w czasie II wojny światowej.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
