Bitwa pod Smoleńskiem została stoczona pomiędzy 6 lipca, a 5 sierpnia 1941 roku i była jedną z ważniejszych bitew operacji Barbarossa. Po stronie radzieckiej udział w niej wzięło w sumie ok. 580 tys. żołnierzy. Dowodzili nimi między innymi: Siemion Timoszenko czy Gieorgij Żukow. Po stronie niemieckiej walczyło ok. 430 tys. żołnierzy, dowodzonych chociażby przez Fedora von Bocka, Hermana Hotha czy Heinza Guderiana. Bitwa pod Smoleńskiem jest uważana za pierwszą, tak sporą bitwę w toku operacji Barbarossa, która opóźniła postępy wojsk niemieckich oraz w toku której strona radziecka podjęła skoncentrowany i w miarę skoordynowany kontratak na nacierające wojska niemieckie. Finalnie jednak, zakończyła się przygniatającym, taktycznym sukcesem strony niemieckiej, która wzięła do niewoli (wg. różnych źródeł) ok. 280-350 tys. żołnierzy radzieckich, zawdzięczając swe zwycięstwo przede wszystkim zdecydowanie lepszemu dowodzeniu oraz organizacji własnych wojsk. Z drugiej jednak strony, także Wehrmacht poniósł w bojach pod Smoleńskiem nie małe straty w ludziach i sprzęcie, które będą później odczuwalne w toku realizacji operacji Tajfun.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
