Sd.Kfz 251 był niemieckim, średnim, półgąsienicowym transportem opancerzonym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1935 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1939-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 14500 sztuk. Sd.Kfz 251 był napędzany sześciocylindrowym silnikiem Maybach HL 42 TURKM o mocy 100 KM.
Sd.Kfz 251 został opracowany jako nowy, podstawowy transporter półgąsienicowy niemieckich sił zbrojnych. Jego konstrukcja została oparta o ciężki ciągnik Sd.Kfz.11, przy czym w adaptowanym podwoziu zmieniono kilka elementów: dodano nowy zbiornik paliwa, umiejscowienie kierownicy oraz przekonstruowano układ wydechowy. W toku produkcji seryjnej powstały cztery podstawowe wersje Sd.Kfz 251 (Ausf. A, B, C i D) różniły się jednak w swej istocie szczegółami związanymi z procesem produkcji (zwłaszcza wersja C) oraz nieco innym rozmieszczeniem elementów wewnątrz kadłuba. W okresie II wojny światowej powstało za to ponad 20 wariantów i wersji Sd.Kfz 251. Chronologiczne pierwszą był Sd.Kfz 251/1, który był wersją podstawową, uzbrojoną w dwa karabiny maszynowe MG34 lub MG42 i mogący przewieźć do 10 żołnierzy desantu. W 1941 roku powstała wersja Sd.Kfz 251/2 uzbrojona w moździerz kal. 80 mm. Pojawiła się również wersja Sd.Kfz 251/3, która była wozem łączności i komunikacji radiowej o różnych zestawach radiostacji i anten. W 1942 roku powstał wariant Sd.Kfz 251/9 Stummel uzbrojony w krótkolufową armatą StuK 37 kal. 75 mm. Ciekawszymi wersjami był Sd.Kfz 251/16 z dwoma miotaczami ognia czy Sd.Kfz 251/20 UHU wyposażony w emiter promieniowania podczerwonego i przeznaczony do namierzania celów w nocy. Wozy Sd.Kfz 251 wszystkich wersji służyły przede wszystkich w dywizjach pancernych i grenadierów pancernych na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej: od kampanii wrześniowej (1939), przez kampanię we Francji (1940), walki na Bałkanach i w Afryce Północnej (1941-1943) po walki na froncie wschodnim (1941-1945) i zachodnim (1944-1945).
Niemcy (najpierw jako Republika Weimarska, a później już jako III Rzesza) chociaż stanowiły jedną z największych gospodarek Europy międzywojennej nie cechowały się oszałamiającym stopniem motoryzacji swego społeczeństwa. Osławiony projekt samochodu dla ludu (niem. Volkswagen) wystartował krótko przed wybuchem II wojny światowej i tak naprawdę – dla celów cywilnych – zaczął funkcjonować dopiero po 1945 roku. Także niemiecki przemysł niemiecki jako całość wyraźnie ustępował jeżeli chodzi o wydajność czy stosowane techniki produkcyjne swemu amerykańskiemu konkurentowi. Należy też pamiętać o konieczności importowania znacznych ilości ropy naftowej przez ówczesne Niemcy. Wszystko to wpływało rzecz jasna na stopień motoryzacji Wehrmachtu. Z jednej strony posiadał on w pełni zmechanizowane i zmotoryzowane dywizje pancerne oraz lekkie. Także kilka rodzajów pododdziałów wsparcia w dywizjach piechoty (zwłaszcza artyleria oraz łączność) było w pełni lub w większości zmotoryzowanych, ale nadal głównym środkiem transportu zaopatrzenia w Wehrmachcie była trakcja konna. Co więcej, pomimo prób unifikacji niemieckiego parku samochodowego i wprowadzenia udanych ciężarówek (np. Opel Blitz) oraz wozów terenowych (np. Schiwamwagen czy Kübelwagen), liczba typów samochodów używanych w Wehrmachcie była znaczna. Wpływało to rzecz jasna na tempo napraw, transportu, itd. Wbrew zatem utartym poglądom, trudno nazywać cały Wehrmacht w czasie II wojny światowej armią w pełni zmotoryzowaną czy zmechanizowaną. Na tym polu wyraźnie ustępował on British Army oraz US Army.
Kfz.2 to niemiecki, lekki, wojskowy samochód terenowy z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Produkcja wozu trwała w latach 1936-1943. W jej wyniku powstało ok. 13.000 samochodów tego typu. Napęd – najczęściej - zapewniał pojedynczy silnik 4-cylindrowe Stöewer o pojemności 2 litrów i mocy 50 KM. Długość samochodu wynosiła ok. 3,9 m, przy rozstawie osi rzędu 2,4 metra. Kfz.2 został zaprojektowany i był produkowany przez zakłady Stöewer, ale później produkcję licencyjną podjęły też zakłady BMW oraz Hanomag. Co ciekawe, pojazdy wyprodukowane w poszczególnych zakładach różniły się od siebie np. jednostką napędową. W przeważającej części wyprodukowane egzemplarze posiadały napęd na wszystkie koła. Wozy posiadały również nadwozie z tylko trzema drzwiami: dwoma po lewej stronie i pojedynczymi drzwiami po prawej. Pojazdy tego typu były wykorzystywane przede wszystkim jako pojazdy łączności radiowej (niem. Funkkraftwagen). Samochody Kfz.2 służyły właściwie na wszystkich frontach II wojny światowej, między innymi w toku walk na froncie wschodnim.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat