Armia Czerwona w latach 20. i – zwłaszcza – latach 30. XX wieku przechodziła gwałtowny rozwój, jeżeli idzie o zwiększanie swoich etatów, jak również o rosnące nasycenie broniami technicznymi, przede wszystkim bronią pancerną. Nadal jednak, podstawowym i liczebnie największym elementem Armii Czerwonej była piechota. Intensywny rozwój ilościowy tego rodzaju broni rozpoczął się już na przełomie lat 1929/1930. W 1939 r., jeszcze przed agresją na Polskę piechota radziecka była uformowana w 173 dywizje (tzw. dywizje strzeleckie), z których większość zgrupowano w 43 korpusach. Warto dodać, że po kampanii wrześniowej 1939 r. liczba ta jeszcze wzrosła. Radziecka dywizja strzelecka w 1941 r. liczyła etatowo trzy pułki strzeleckie (każdy po trzy bataliony), pułk artylerii, po dywizjonie artylerii przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz bataliony rozpoznawczy i łączności. W sumie liczyła ok. 14.500 ludzi. Jednak do 1945 r. etat ten przeszedł znaczne zmiany prowadząc do dywizji liczącej ok. 11.500-12.000 ludzi, złożonej z trzech pułków piechoty, brygady artylerii złożonej z trzech pułków, dywizjonu artylerii samobieżnej oraz wielu jednostek wsparcia, między innymi: broni przeciwpancernej, przeciwlotniczej czy łączności. Zdecydowanie zwiększyło się również nasycenie jednostek piechoty bronią maszynową – na przykład pistoletami maszynowymi PPsZ 41, a później PPsZ 43.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Bitwa o Charków została rozegrana w dniach od 21 lutego do 18 marca 1943 roku. Przyjmuje się, że po stronie niemieckiej w batalii wzięło udział ok. 70.00 żołnierzy, natomiast po stronie sowieckiej – ok. 340 tys. żołnierzy. Po stronie niemieckiej dowodził feldmarszałek Erich von Manstein, natomiast po stronie sowieckiej – marszałek Filip Golikow. Geneza bitwy charkowskiej z 1943 r. sięga niemieckiej klęski pod Stalingradem z lutego 1943 r. oraz przejścia Armii Czerwonej do ofensywy w kierunku zachodnim na obszarze dzisiejszej południowo-zachodniej Rosji, która to ofensywa była wymierzona w niemiecką Grupę Armii „Południe”. Na początku lutego 1943 r. wojska radzieckie wyzwoliły między innymi Charków, Kursk i Biełgorod. Jednocześnie jednak, pomimo sukcesów, wojska radzieckie zostały mocno rozciągnięte, szwankowała ich logistyka, a przede wszystkim poniosły w toku działań ofensywnych stosunkowo wysokie straty. W zaistniałej sytuacji, pomimo znaczącej przewagi liczebnej wroga, wojska niemieckie (siłami zwłaszcza wojsk pancernych – między innymi II Korpusu Pancernego SS) podjęły ofensywę i w okresie od 21 do 28 lutego 1943 r. okrążyły i zniszczyły wojska Armii Czerwonej walczące na południe od Charkowa. W dniu 4 marca II Korpus wkroczył do miasta, odbijając je z rąk sowieckich do 15 marca, a trzy dni później został odbity Biełgorod. Bitwa charkowska doprowadziła do ustabilizowania frontu wschodniego aż do batalii na Łuku Kurskim w lipcu 1943 roku. W toku walk Sowieci stracili ok. 80.000 ludzi, podczas gdy strona niemiecka – ok. 11.000 ludzi.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
