MP 40 (niem. Maschinenpistole 40), potocznie nazywany „Schmeiserem” to niemiecki pistolet maszynowy kal. 9 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1940 r. i trwała do 1944 roku. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 380-400 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna do 500-550 strzałów na minutę. Skuteczny zasięg strzału z broni dochodził do 150-200 metrów. Masa broni załadowanej to 4,61 kilograma.
MP 40 został opracowany na potrzeby niemieckich sił zbrojnych w celu zastąpienia przestarzałych pod koniec lat 30. XX wieku pistoletów maszynowych MP 18 oraz MP 28, ale przede wszystkim jako znacznie bardziej uproszczone i bardziej niezawodne rozwinięcie pistoletu MP 38, przy zachowaniu niemal wszystkich jego bardzo korzystnych właściwości balistycznych. Natomiast główna zmiana konstrukcyjna dotyczyła komory zamkowej, która była znacznie tańsza w produkcji, a jednocześnie minimalizowała ryzyko zacięcia się broni. Finalnie, MP 40 okazał się udaną bronią, stosowaną przez Wehrmacht na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej. Warto dodać, że za głównego konstruktora MP 40 uważa się dość powszechnie Heinricha Vollmera, ale swój udział przy tworzeniu tej broni mieli również Hugo Schmeisser oraz Berthold Geipel. Natomiast za wytwarzanie MP 40 odpowiadały przede wszystkim zakłady Steyr-Mannlicher, ale też Erma Werke czy Haenel.
W jednostkach frontowych Armii Czerwonej w toku wojny niemiecko-radzieckiej 1941-1945 służyły jednostki rozpoznawcze nazywane Razwiedczikami (w j. rosyjskim, pisanym alfabetem łacińskim to Voyennaya Razvyedka). Oddziały te były przydzielane przede wszystkim do jednostek piechoty w sile batalionu na dywizję, kompanii na brygadę oraz plutonu na pułk. Struktura organizacyjna jednostek Razwiedczików nie odbiegała w znaczący sposób od formacji regularnej piechoty. Natomiast ich rola na polu walki była diametralnie inna. Formacje te były bowiem traktowane jako, swoiste „oczy i uszy” dowódcy formacji, której podlegały. Warto dodać, że ich żołnierze byli znacznie lepiej wyszkoleni od regularnych oddziałów piechoty, a do ich zadań należało zbieranie informacji na tyłach wroga czy obserwowanie jego ruchów i przemarszów. Warto dodać, że po 1943 r. Razwiedczicy stosowali mundury pokryte plamami maskującymi, a na ich wyposażenie dominowała lekka broń maszynowa, np. pistolet maszynowy PPsZ oraz lekki karabin maszynowy Diegtariewa kal. 7,62 mm. Często jednak walczyli też sprzętem zdobycznym.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
