W toku II wojny światowej British Army sformowało w sumie 43 dywizje piechoty (ang. Infantry division). W chwili rozpoczęcia wojny etat dywizji liczył ok. 13.800 oficerów i żołnierzy, natomiast w 1944 r. liczba ta wzrosła do ok. 18.300 ludzi. Ta znaczna zmiana w etacie wynikała przede wszystkim ze wzrostu różnego rodzaju pododdziałów wsparcia, a nie zwiększenia liczby samych piechurów. W 1944 r. brytyjska dywizja piechoty składała się z trzech brygad piechoty, z których każda posiadała własną kwaterę, pluton sztabowy, 3 bataliony piechoty, pododdziały inżynieryjne. Warto dodać, że pojedynczy batalion piechoty posiadał ok. 780 oficerów i żołnierzy oraz posiadał liczne jednostki wsparcia (np. pluton moździerzy czy pluton rozpoznawczy). W składzie dywizji znajdowała się również de facto brygada artylerii z pięcioma pułkami artylerii (w tym jednym ppanc i jednym plot), batalion karabinów maszynowych i moździerzy oraz pododdziały rozpoznania, łączności czy saperów. Istotnym elementem zwiększającym mobilność brytyjskiej dywizji piechoty było jej pełen zmotoryzowanie. Podstawową broń strzelecką brytyjskiego piechura był karabin Lee Enfield No.1 albo No.4. Jako broń maszynową wykorzystywano między innymi pistolety maszynowe Sten, ręczne karabiny maszynowe Bren czy Kariny maszynowe Vickers. Najczęściej stosowaną bronią przeciwpancerną był armaty 2- i 6-funtowe kal. 40 i 57 mm, a później także armaty 17-funtowe kal. 76 mm. Z kolei podstawowym uzbrojeniem artylerii polowej była bardzo udana haubica Ordnance QF 25-pounder.
Bren to brytyjski, lekki karabin maszynowy kal. 7,7 mm z okresu międzywojennego, II wojny światowej oraz doby powojennej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1931 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1937 r. i trwała aż do 1971 roku. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 730 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna – do 500 strzałów na minutę. Masa pustej broni wynosiła 10,25 kilograma. Zasięg skutecznego strzału nie przekraczał 550 metrów, przy czym zasięg maksymalny broni dochodził do ok. 1700 metrów.
Karabin Bren stanowił w swej istocie modyfikację czechosłowackiego karabinu maszynowego ZB vz.26, który miał być produkowany licencyjnie w zakładach Royal Small Arms Factory w Enfield. W stosunku do pierwowzoru Brn odróżniał się kalibrem, konstrukcją komory zamkowej oraz uproszczonym procesem rozkładania broni. Był również celniejszy, choć osiągnięto to kosztem spadku szybkostrzelności teoretycznej. W toku II wojny światowej produkowano na potrzeby British Army zbliżone do siebie konstrukcyjnie wersje Mk. I, Mk. II oraz Mk. III. Natomiast w 1959 r. pojawiła się wersja L4, która wykorzystywała standaryzowany na potrzeby NATO nabój 7,62 x 51 mmm. Karabin Bren był uznawany za broń bardzo udaną i efektywną na polu walki. Został użyty bojowo nie tylko w toku II wojny światowej, ale też w czasie wojny koreańskiej (1950-1953) czy w toku wojny o Falklandy (1982).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat