Armata 6-funtowa (ang. Royal Ordonance QF 6-pounder) to brytyjskie działo przeciwpancerne kal. 57 mm z okresu II wojny światowej oraz doby powojennej. Jej pierwsze prototypy powstały w 1940 roku, a produkcja seryjna wystartowała rok później i trwała do 1945 roku. Prędkość początkowa pocisku podkalibrowego z tego działa dochodziła do 914 m/s, przy donośności maksymalnej 4.600 metrów.
Armata 6-funtowa została opracowana i wdrożona do produkcji jako następczyni ppanc. armaty 2-funtowej. Działo zostało po raz pierwszy użyte bojowo w Afryce Północnej w kwietniu 1942. Istniały także inne wersje tej armaty, okrętowa QF 6-pdr 10 cwt oraz przeciwlotnicza QF 6-pdr 6 cwt. Oznaczenie "cwt" to angielska miara wagi wynosząca 112 funtów i w przypadku tej armaty określała ciężar lufy. Prace projektowe rozpoczęto w 1938r. , a sama armata była gotowa już w 1940 r., laweta do niej została zaprojektowana jednak dopiero w 1941 roku. Nowe działo było zdecydowanie lepsze od swojego poprzednika, miało wyraźnie lepszą przebijalność pancerza (z odległości 1000 m pomiędzy 60, a 140 mm w zależności od amunicji), a co najważniejsze była do niego dostępna amunicja burząca przez co mogło być używane nie tylko jako armata przeciwpancerna, lecz także jako działo piechoty.
W tym samym czasie kiedy powstała armata sześciofuntowa, standardowym działem przeciwpancernym w armii amerykańskiej była armata 37mm M1 która podobnie jak poprzednik QF 6-pounder w 1940 była już konstrukcją przestarzałą. Amerykanie zdecydowali się więc rozpocząć produkcję armaty brytyjskiej na licencji jako 57 mm M1, wersja amerykańska była praktycznie identyczna z brytyjską, różniła się tylko nieco dłuższą lufą w porównaniu z wersją brytyjską. Odmiana czołgowa tej armaty używana była między innymi przez czołgi piechoty Valentine VIII, IX, X czołgi Churchill III i IV, czołg szybki Crusader III oraz Centaur Mk.I oraz niektóre czołgi Cromwell. Armata 6-funtowa pozostawała w służbie aż do 1960 r. i poza intensywnym udziałem w II wojnie światowej brała też udział m.in.: w wojnie koreańskiej (1950-1953) czy kryzysie sueskim (1956).
Loyd Carrier był brytyjskim, lekkim transportem gąsienicowym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1940-1945. W sumie powstało ok. 26.500 egzemplarzy tego pojazdu. Loyd Carrier był napędzany silnikiem Ford UK-79E-6004 lub Ford EGAE o mocy – odpowiedno – 65 lub 85 KM. Pojazd nie posiadał stałego uzbrojenia.
Loyd Carrier powstał jako prywatna inicjatywa Viviana Loyda, inżyniera koncernu zbrojeniowego Vickers, który odszedł z niego w latach 30. XX wieku. Vivian Loyd opracował tani w produkcji, lekki oraz wielozadaniowy ciągnik gąsienicowy (właśnie Loyd Carrier), którym udało się zainteresować wysokich oficerów British Army. Przy projektowania nowego ciągnika położono przede wszystkim nacisk na jak największe obniżenie kosztów produkcji masowej i jej uproszczenie. Zaowocowało to wykorzystaniem ramy samochodu ciężarowego Ford o nośności 2 ton oraz wielu podzespołów z pojazdu Universal Carrier. W toku produkcji seryjnej powstały cztery podstawowe odmiany Loyd Carrier. Pierwsza była przeznaczona do transportu ludzi i lekkiego sprzętu – została oznaczona jako Tracked Personnel Carrier (TPC). Druga – oznaczona jako Carrier Tracked Towing (CTT) – była klasycznym ciągnikiem artyleryjskim dedykowanym działom kal. 40 i 57 mm. Była to również wersja produkowana w największej liczbie. Trzecia wersja – Carrier Tracked Cable Layer Mechanical (CTCLM) – była przeznaczona do układania kabli telefonicznych. Wreszcie ostatnia – Carrier Tracked Starting and Charging (CTSC) – była wersją pomocy technicznej dla oddziałów zmechanizowanych i pancernych. Wozy tego typu trafiły też na wyposażenie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (PSZ). Po zakończeniu Ii wojny światowej trafiły do uzbrojenia wielu państw, m.in.: Belgii, Holandii czy Kanady.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat