Lee-Enfield to brytyjski, ręczny karabin powtarzalny z przełomu XIX i XX wieku oraz obu wojen światowych kalibru 7,7 mm. Pierwsze prototypy tego karabinu pojawiły się w pierwszej połowie lat 90. XIX wieku, a broń weszła do produkcji w 1895 roku. W jej toku powstało ponad 14 milionów sztuk tej broni! Prędkość początkowa pocisku dochodziła do 744 m/s, a zasięg skutecznego strzału wynosił ok. 500 m, przy zasięgu maksymalnym strzału rzędu ok. 2750 metrów. Masa broni – w wersji No. 4 - to 4,11 kilograma.
Karabin Lee-Enfield został opracowany w celu zastąpienia w linii karabinu Lee-Metford, który bazował jeszcze na prochu czarnym. Choć ten ostatni był udanym karabinem, to jednak postanowiono jak najszybciej wprowadzić do British Army karabin wykorzystujący proch bezdymny, nadal jednak rzecz jasna zasilany magazynkiem i będący bronią powtarzalną. W efekcie powstał karabin Lee-Enfield, podobny do swego poprzednika, ale posiadający zupełnie nową lufę. Nowe karabiny przeszły swój chrzest bojowy w toku wojny burskiej (1899-1902), które wykazały pewne ich mankamenty. W efekcie powstał Short, Magazine, Lee-Enfield Mk I (SMLE Mk I), przyjęty do służby w 1903 r., a krótko później wprowadzono do służby SMLE Mk III (1907 r.). Ten ostatni wariant dowiódł swej bardzo wysokiej wartości w toku I wojny światowej. W 1931 r. powstała kolejna wersja karabinu, oznaczona jako No.4 Mk. I, które jednak na naprawdę masową skalę zaczęły trafiać do British Army od 1942 r. W tym samym roku powstała też wersja uproszczona - No.4 Mk. I*. W 1944 r. powstała wersja przeznaczona dla wojsk walczących w dżungli (No.5 Mk. I). O jakości karabinu może świadczyć fakt, że po modernizacjach, pozostawał w British Army aż do 1955 roku!
