Armata 6-funtowa (ang. Royal Ordonance QF 6-pounder) to brytyjskie działo przeciwpancerne kal. 57 mm z okresu II wojny światowej oraz doby powojennej. Jej pierwsze prototypy powstały w 1940 roku, a produkcja seryjna wystartowała rok później i trwała do 1945 roku. Prędkość początkowa pocisku podkalibrowego z tego działa dochodziła do 914 m/s, przy donośności maksymalnej 4.600 metrów.
Armata 6-funtowa została opracowana i wdrożona do produkcji jako następczyni ppanc. armaty 2-funtowej. Działo zostało po raz pierwszy użyte bojowo w Afryce Północnej w kwietniu 1942. Istniały także inne wersje tej armaty, okrętowa QF 6-pdr 10 cwt oraz przeciwlotnicza QF 6-pdr 6 cwt. Oznaczenie "cwt" to angielska miara wagi wynosząca 112 funtów i w przypadku tej armaty określała ciężar lufy. Prace projektowe rozpoczęto w 1938r. , a sama armata była gotowa już w 1940 r., laweta do niej została zaprojektowana jednak dopiero w 1941 roku. Nowe działo było zdecydowanie lepsze od swojego poprzednika, miało wyraźnie lepszą przebijalność pancerza (z odległości 1000 m pomiędzy 60, a 140 mm w zależności od amunicji), a co najważniejsze była do niego dostępna amunicja burząca przez co mogło być używane nie tylko jako armata przeciwpancerna, lecz także jako działo piechoty.
W tym samym czasie kiedy powstała armata sześciofuntowa, standardowym działem przeciwpancernym w armii amerykańskiej była armata 37mm M1 która podobnie jak poprzednik QF 6-pounder w 1940 była już konstrukcją przestarzałą. Amerykanie zdecydowali się więc rozpocząć produkcję armaty brytyjskiej na licencji jako 57 mm M1, wersja amerykańska była praktycznie identyczna z brytyjską, różniła się tylko nieco dłuższą lufą w porównaniu z wersją brytyjską. Odmiana czołgowa tej armaty używana była między innymi przez czołgi piechoty Valentine VIII, IX, X czołgi Churchill III i IV, czołg szybki Crusader III oraz Centaur Mk.I oraz niektóre czołgi Cromwell. Armata 6-funtowa pozostawała w służbie aż do 1960 r. i poza intensywnym udziałem w II wojnie światowej brała też udział m.in.: w wojnie koreańskiej (1950-1953) czy kryzysie sueskim (1956).
BESA to brytyjski karabin maszynowy kalibru 7,92 mm z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Broń została opracowana w 1936 r., a weszła do produkcji krótko przed wybuchem II wojny światowej. Za jej opracowanie i produkcję odpowiadały zakłady The Birmingham Small Arms Company Limited (w skrócie: BSA). W sumie wyprodukowano ok. 40.000 sztuk tej broni wszystkich wersji. Całkowita masa niezaładowanego karabinu to 21 kilogramów, a jego długość to 1,1 metra, przy czym długość lufy wynosiła 0,74 metra. Maksymalna szybkostrzelność dochodziła do 750-850 strzałów na minutę, a prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tego karabinu dochodziła do ok. 820 m/s. Karabin był zasilany taśmy nabojowej liczącej do 225 pocisków. Prezentowana broń stanowi brytyjską modyfikację czechosłowackiego karabinu maszynowego ZB-53 produkowanego przez zakłady Zbrojovka Brno. Karabin, pomimo wad (był na przykład podatny na zacięcia związane z zabrudzeniem broni) wszedł do produkcji i był produkowany przez cały czas II wojny światowej. Karabin był montowany jako broń dodatkowa na wielu brytyjskich pojazdach pancernych, na przykład w czołgach Matilda II, Valentine, czy A-34 Comet.
