Grumman F4F Wildcat był amerykańskim, pokładowym samolotem myśliwskim w układzie średniopłata z podwoziem chowanym w locie, w konfiguracji klasycznej z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Jego oblot miał miejsce we wrześniu 1937 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało ok. 7900 maszyn tego typu. Samolot, w wersji F4F-3, liczył sobie 8,76 m długości, przy rozpiętości skrzydeł rzędu 11,58 metra. Masa startowa sięgała ok. 3365 kilogramów. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Pratt and Whitney R-1830-76 Twin Wasp o mocy 1200 KM. Z kolei prędkość maksymalna dochodziła do 533 km/h. Uzbrojenie pokładowe składało się z 4 karabinów maszynowych Browning AN/M2 kal. 12,7 mm.
Grumman F4F Wildcat został opracowany na potrzeby US Navy, w celu zastąpienia w linii maszyny Grumman F3F. Co ciekawe, pierwotnie miał być samolotem dwupłatowym, ale wyraźne dążenie marynarki wojennej USA do pozyskania maszyny jednopłatowej doprowadziło do rewizji całego projektu. Finalnie, po serii prób i testów, powstał solidny myśliwiec o sporej odporności na uszkodzenia i dobrze chroniący pilota, jednocześnie jednak ustępował on swemu głównemu konkurentowi w wojnie na Pacyfiku, czyli Mitsubishi A6M Zeke pod względem: prędkości maksymalnej oraz wznoszenia, jak również wyraźnie na polu manewrowości. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji rozwojowych, w tym między innymi: F4F-3 (wersja z silnikiem Pratt and Whitney R-1830-76 Twin Wasp), F4F-4 (wersja ze skrzydłami składanymi na boki, lepszym opancerzeniem oraz silniejszym uzbrojeniem pokładowym) czy FM-1/FM-2 (zmodernizowane wersje produkowane w zakładach General Motors). Samoloty F4F Wildact były również dostarczane Wielkiej Brytanii, gdzie nosiły oznaczenie Martlet i nie rzadko były poddawane modernizacjom.
Myśliwce F4F wzięły udział w bitwie o Atlantyk czy w toku operacji Torch w listopadzie 1942 r., ale ich głównym rejonem działań był Pacyfik, gdzie wzięły udział między innymi: w obronie Midway w 1942 r. oraz w bitwie na Guadalcanal w okresie 1942-1943. Od 1943 roku były systematycznie zastępowane w linii przez F6F Hellcat, nadal jednak służyły na lotniskowcach eskortowych jako myśliwce i myśliwce bombardujące. W tej roli wzięły udział w bataliach na Filipinach w 1944 r. oraz o Okinawę w 1945 roku.
Bell P-39 Airacobra to amerykański, jednosilnikowy, samolot myśliwski o konstrukcji metalowej z usterzeniem klasycznym w układzie dolnopłata z podwoziem trójkołowym. Oblot prototypu miał miejsce 6 kwietnia 1938 roku, produkcja seryjna trwała w latach 1940-1944. Mimo swego konwencjonalnego wyglądu Bell P-39 Airacobra był unikalną konstrukcją wśród myśliwców US Army w okresie II wojny światowej, pierwszym z przednim kółkiem. To rozwiązanie było podyktowane koniecznością zabudowania ciężkiego uzbrojenia w nosowej części samolotu, co z kolei odpowiadało oczekiwaniom połowy lat trzydziestych związanym z zapewnieniem dużej siły ognia. Na początku 1935 roku kierownictwo firmy Bell Aircraft Corporation było obecne na pokazie działka American Armament Corporation - T9 kaliber 37mm. Oszołomione rezultatami pokazu, doprowadziło do rozpoczęcia prac konstruktorskich nad samolotem myśliwskim wykorzystującym działko T9 strzelające przez piastę śmigła i dodatkowo wyposażonym w dwa karabiny maszynowe 12,7mm zabudowane w nosowej części kadłuba i zsynchronizowane z obrotami śmigła. Podjęta decyzja o ulokowaniu działka w nosie maszyny narzuciła umieszczenie silnika we wnętrzu kadłuba. Napęd na śmigło przekazywany był długim wałem przeprowadzonym pod podłogą kabiny. Taka zabudowa silnika, prawie dokładnie w środku ciężkości samolotu pociągała za sobą konieczność użycia podwozia trójkołowego z przednim kółkiem. Pierwsze duże zamówienie na 369 P-39 zostało złożone we wrześniu 1940 roku, a dostawy rozpoczęły się mniej więcej siedem miesięcy później. W podobnym czasie z linii produkcyjnej zaczęły schodzić pierwsze egzemplarze eksportowe zamówione przez Brytyjczyków. Miały one zastąpić wysłużone maszyny Hawker Hurricane. Ostatecznie największym odbiorcą zagranicznym okazał się być jednak Związek Radziecki, który otrzymał około 4700 samolotów, gdzie łączna liczba zmontowanych P-39 wszystkich wersji nieznacznie przekroczyła liczbę 9500. Dane techniczne (wersja P-39Q): długość: 9,2m, rozpiętość skrzydeł: 10,4m, wysokość: 3,8m, prędkość maksymalna: 605km/h, prędkość wznoszenia: 19m/s, zasięg maksymalny: 840km, pułap praktyczny: 10700m, uzbrojenie: stałe- 4 karabiny maszynowe M1919 kal.7,62mm, 2 karabiny maszynowe M2 kal.12,7mm oraz 1 działko M4 kal.37mm, podwieszane-do 230 kg bomb.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat