PzKpfw IV (Panzerkampfwagen IV) był niemieckim czołgiem średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1936 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1938-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 8600 wozów. Czołg w wersji D był napędzany pojedynczym silnikiem Maybach HL 120 TRM o mocy 300 KM. Jego uzbrojenie stanowiła 1 armata KwK 37 L/24 kal. 75 mm oraz 2 karabiny maszynowe MG 34 kal. 7,92 mm.
PzKpfw IV powstał w wyniku konkursu ogłoszonego pod koniec 1934 roku przez niemiecki Departament Uzbrojenia na czołg średni o masie do 18 ton uzbrojonego w armatę kal. 75 mm. W rzeczonym konkursie wygrała firma Krupp, której pojazd skierowano do produkcji seryjnej – jak się miało okazać był to pojazd, który można śmiało nazwać „koniem roboczym” niemieckich wojsk pancernych w okresie II wojny światowej oraz jednym z najintensywniej rozwijanych i modernizowanych czołgów Wehrmachtu. W toku produkcji powstały liczne warianty PzKpfw IV. Chronologicznie pierwszą była wersja A, która była uzbrojona w krótkolufową armatę kal. 75 mm oraz posiadała silnik o mocy jedynie 230 KM. Szybko jednak pojawiły się wersje B i C w których dokonano kilku istotnych zmian: przede wszystkim zastosowano mocniejsze silniki (o mocy 265 KM w wersji B i Maybach HL 120 TRM o mocy 300 KM w wersji C – który był montowany w PzKpfw IV aż do 1945 roku), poprawiono też opancerzenie całego wozu. Prawdziwą rewolucją okazały się wersje F1 i F2, w których zwiększono pancerz czołowy do 60 mm, a uzbrojenie główne zmieniono na świetną, długolufową armatę KwK 40 L/43 kal. 75 mm, która pozwalała im w 1942 i 1943 roku zwalczać każdy czołg aliancki czy sowiecki. Najliczniej produkowanymi wersjami PzKpfw IV okazały się wersje G, H i J, które były bardzo podobne do wersji F1 oraz F2. Uzbrojenie główne nie uległo zasadniczym zmianom (nadal była to armata KwK 40), podobnie jak silnik i podwozie. Nieznacznie natomiast wzmocniono opancerzenie, a od początku 1943 roku montowano na nich ekrany pancerne (Schurzen). Na podwoziu czołgu PzKpfw IV powstały liczne inne pojazdy, jak na przykład działo szturmowe StuG IV, niszczyciel czołgów Nashorn czy samobieżne działko przeciwlotnicze Wirbelwind. Czołgi PzKpfw IV były używane na niemal wszystkich frontach II wojny światowej – od kampanii wrześniowej w 1939 roku, przez kampanię we Francji w 1940, operacje Barbarossa i Tajfun w 1941 roku, bitwę na Łuku Kurskim w 1943 r., po ostatnie operacje armii niemieckiej przeciwko ZSRR i aliantom zachodnim w okresie 1944-1945.
Bitwa o Caen 1944 została przeprowadzona w okresie od 6/7 czerwca do 19 lipca 1944 roku. Bitwa została stoczona pomiędzy wojskami niemiecko, a jednostkami przede wszystkim brytyjskimi i kanadyjskimi. Przyjmuje się, że w toku całej batalii po stronie państw Osi było w nią zaangażowanych 7 dywizji piechoty, 8 dywizji pancernych oraz 3 bataliony czołgów ciężkich. Po stronie alianckiej, w toku całej bitwy, wzięły w niej udział 3 dywizje pancerne oraz 11 dywizji piechoty. Powyższe liczby dotyczą jednostek biorących udział w bitwie w toku całego jej trwania (czerwiec-lipiec 1944), a tym samym jednorazowo były w nią zaangażowanie mniejsze siły – zwłaszcza na początku czerwca 1944 roku. Bitwa o Caen została stoczona tuż po wylądowaniu pierwszych wojsk alianckich w Normandii (operacja Overlord), a jej celem po stronie brytyjsko-kanadyjskiej było opanowanie tego ważnego miasta. Pierwotny plan aliancki zakładał opanowanie Caen już 6 czerwca 1944 roku, ale spalił on na panewce. Natomiast późniejsze próby okrążenia miasta podejmowane przez wojska brytyjsko-kanadyjskie pod komendą B. L. Montgomeryego, spotykały się z twardym i zdecydowanym oporem strony niemieckiej – zwłaszcza 12 Dywizji SS Hitlerjugend oraz 21 Dywizji Pancernej. W początkach lipca 1944 r., po serii nieudanych prób okrążenia, alianci zdecydowali się na atak frontalny na Caen. Przy zaangażowaniu znacznych sił powietrznych miasto został ostatecznie wyzwolone 19 lipca 1944 roku przez Aliantów.
Mercedes-Benz L 1500 to niemiecka, uniwersalna lekka ciężarówka z okresu II wojny światowej. Pierwsze egzemplarze tego pojazdu pojawiły się w 1941 roku, a produkcja seryjna trwałą w latach 1941-1944. W jej toku powstało ok. 9000 egzemplarzy tego samochodu wszystkich wersji Pojazd był napędzany pojedynczym silnikiem Daimler-Benz M 159 o mocy 60 KM.
Mercedes-Benz L 1500 został opracowany i był produkowany w dwóch wariantach: A oraz S. Pierwszy z nich (L 1500 A) cechował się niezabudowaną tylną częścią wozu i najczęściej służył w niemieckich siłach zbrojnych pod oznaczeniem Kfz.70 do przewozu żołnierzy – był w stanie przewieźć do 7 osób. W tej wersji był wykorzystywany na wielu frontach II wojny światowej, m.in.: na froncie wschodnim w latach 1942-1945, w Afryce Północnej czy we Włoszech w latach 1943-1945. Druga wersja (L 1500 S) posiadała zabudowaną tylną częścią pojazdu i była wykorzystywana jako klasyczna ciężarówka albo jako pojazd do zadań specjalistycznych – na przykład jako wóz strażacki.
Pierwsze czołgi w armii niemieckiej pojawiły się już u schyłku I wojny światowej – były to maszyny A7V. Po podpisaniu traktatu wersalskiego niemieckim siłom zbrojnym zabroniono rozwoju broni pancernej, ale strona niemiecka nie honorowała tych ograniczeń i potajemnie rozwijała broń pancerną. Natomiast po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 r. ów rozwój stał się już całkowicie oficjalny, a w 1935 r. sformowana 1. Dywizję Pancerną. W okresie 1935-1939 sformowano też dalsze dywizje, a ich głównym sprzętem były wozy Pz.Kpfw: I, II, III oraz IV. Pojedyncza dywizja pancerna w tym czasie była złożona z brygady czołgów dzielonej na dwa regimenty pancerne, brygady piechoty zmotoryzowanej oraz pododdziałów wsparcia, między: rozpoznawczego, artylerii, przeciwlotniczego czy saperów. Etatowo liczyła ok. 300 czołgów. Warto również dodać, że niemieckie wojska pancerne (niem. Panzerwaffe) były szkolone i przygotowywane do realizowania doktryny wojny błyskawicznej, a nie – tak jak w wielu ówczesnych armiach – do wspierania działań piechoty. Kładziono zatem nacisk w szkoleniu „pancerniaków” na wymienność funkcji, samodzielność w podejmowaniu decyzji przez oficerów i podoficerów oraz jak najlepsze opanowanie techniczne posiadanych czołgów. Wszystko to zaowocowało wielkimi sukcesami niemieckiej broni pancernej w Polsce w 1939 r., ale zwłaszcza na zachodzie Europy w 1940 roku. Także w toku walk w Afryce Północnej – zwłaszcza w okresie 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne okazywały się bardzo trudnym przeciwnikiem. Przed inwazją na ZSRR liczba niemieckich dywizji pancernych wzrosła niemal dwukrotnie, ale liczba czołgów w tych jednostkach zmalała do ok. 150-200 wozów. Także w toku walk na froncie wschodnim – zwłaszcza w latach 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne górowały wyszkoleniem i organizacją nad swym sowieckim przeciwnikiem. Jednak kontakt z takimi wozami jak T-34 czy KW-1 wymusił wprowadzenie do linii w 1942 i 1943 r. czołgów Pz.Kpfw V oraz VI. Rosnące straty na froncie wschodnim, jak również przegrane batalie – pod Stalingradem czy Kurskiem – sprawiły, że niemiecka Panzerwaffe została osłabiona. W jej strukturze pojawiły się bataliony czołgów ciężkich (z 3 kompaniami czołgów), a w 1943 r. powołano dywizje grenadierów pancernych. Dawała też o sobie znać coraz wyraźniejsza przewaga strony radzieckiej, a od 1944 r. – konieczność równoczesnej walki z wojskami radzieckimi na wschodzie oraz aliantami na zachodzie. Przyjmuje się również, że to wtedy (w latach 1944-1945) wyszkolenie niemieckich wojsk pancernych było słabsze, aniżeli w okresie wcześniejszym i nie stanowiło już tak istotnej przewagi po stronie niemieckiej, niż wcześniej. Ostatnimi, zakrojonymi na dużą skalę, operacjami niemieckiej Panzerwaffe były ofensywy w Ardenach (1944-1945) oraz na Węgrzech (1945 r.).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat