Carro Armato M14/41 to włoski czołg średni z okresu II wojny światowej. Jego produkcja seryjna była realizowana w latach 1941-1942, a w jej toku powstało ok. 750-800 pojazdów tego typu. Wóz liczył sobie ok. 4,92 m długości, ok. 2,3 m szerokości, przy wysokości rzędu ok. 2,35 metra. Masa bojowa wynosiła 14,5 tony. Napęd zapewniał pojedynczy, 8-cylindrowy silnik SPA 8TB M41 o mocy do 145 KM, który pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej na drodze rzędu 33 km/h. Uzbrojenie główne stanowiła armata Cannone da 47/32 mod. 1935 kal. 47 mm, a dodatkowe – aż 4 karabiny maszynowe Breda kal. 8 mm.
Carro Armato M14/41 został opracowany na potrzeby włoskich sił zbrojnych, jako ewolucyjne rozwinięcie czołgu M13/40. W stosunku do swego poprzednika posiadała przede wszystkim: jednostkę napędową o większej mocy i poprawionej niezawodności mechanicznej, nieznacznie poprawiony pancerz kadłuba, jak również przeprojektowany kadłub. Carro Armato M14/41 nadal jednak powielał istotne błędy swego poprzednika – był raczej zawodny mechanicznie, nie posiadał ergonomicznie zaprojektowanego wnętrza, co utrudniało pracę załodze, jak również posiadał pancerz podatny na penetrację przez większość alianckich armat przeciwpancernych z tego czasu. Wozy tego typu służyły przede wszystkim w Afryce Północnej w latach 1941-1943, ustępując alianckim czołgom M3 Lee/Grant czy M4 Sherman. W 1942 r. opierając się na podwoziu M14/41 rozpoczęła się produkcja dział samobieżnych Semovente M40 da 75/18 . Warto dodać, że pewna ilość czołgów M14/41 została przejęta przez Niemców w 1943 r., a co najmniej kilka spośród nich wykorzystano do tłumienia Powstania Warszawskiego w 1944 roku.
Królestwo Włoch przystąpiło do II wojny światowej w 1940 roku, od konfliktu zbrojnego z Francją i Wielką Brytanią. Głównym rodzajem lądowych, włoskich sił zbrojnych była piechota, która w chwili rozpoczęcia wojny liczyła 59 dywizji. Warto dodać, że włoski dywizje piechoty w 1938 roku przeszły głęboką reorganizację. Pojedyncza dywizja po takiej reorganizacji była nazywane z włoska „divisione binaria”. Owa reorganizacja polegała na wprowadzeniu dywizji złożonej z dwóch pułków piechoty, zamiast trzech, co było stosowane na przykład w armii niemieckiej. Nadto, włoska dywizja piechoty posiadała też (po 1938 r.) regimenty artylerii wsparcia, batalion moździerzy, batalion saperski oraz kompanię dział przeciwpancernych. Do tego dochodził rzecz jasna również jednostki sztabowe, łączności, itd. Pojedynczy pułk piechoty włoskiej liczył najczęściej 3 albo 5 batalionów. Jako broń wsparcia wykorzystywano we włoskim pułku: 24 ciężkie karabiny maszynowe, 108 lekkich karabinów maszynowych, 6 moździerzy kal. 81 mm, aż 54 lekkie moździerze kal. 45 mm oraz 4 lekkich dział piechoty (Cannone da 65/17) kal. 65 mm. Na wyposażeniu regimentu artylerii znajdowało się 36 dział kal. 100 oraz 75 mm. Najczęściej miały one trakcje konną. Warto dodać, że nieco inną strukturę miały dywizje stacjonujące w Libii, bowiem posiadały one trzy regimenty piechoty (każdy z kompanią artylerii) oraz regiment artylerii, złożony jednak tylko z dział kal. 77 mm. Dywizja taka liczyła ok. 7400 ludzi. W toku walk w Afryce Północnej dążono do zwiększenia stopnia zmotoryzowania włoskich dywizji piechoty, co jednak przyniosło jedynie ograniczony skutek.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
