PzKpfw I (Panzerkampfwagen I) był niemieckim czołgiem lekkim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1933 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1934-1939, kończąc się wytworzeniem ok. 2000 wozów. Czołg w wersji A był napędzany pojedynczym silnikiem Krupp M305 o mocy 57 KM. Jego uzbrojenie główne stanowiły 2 karabiny maszynowe MG 13 kal. 7,92 mm umieszczone w wieży.
Pierwsze prace nad PzKpfw I rozpoczęły się już w 1930 roku, kiedy to niemieckie Biuro Uzbrojenia, wbrew postanowieniom traktatu wersalskiego, zleciło prace nad pojazdem gąsienicowym przeznaczonym do zadań rozpoznawczych oraz transportu uzbrojenia. Bardzo szybko palmę pierwszeństwa w tych pracach przejęła firma Krupp, która wzorowała się na brytyjskich konstrukcjach koncernu Vickers, ale bez dostępu do angielskich technologii. W 1933 roku powstały pierwsze podwozia gąsienicowe, które później posłużyły do szkolenia kierowców, a produckaj seryjna ruszyła w 1934 roku kiedy Niemcy wypowiedzieli traktat wersalski. W jej toku powstały dwie podstawowe odmiany PzKpfw I: A i B. Wersja A była pierwszą produkowaną seryjnie, natomiast wersja B posiadała zmodernizowane zawieszenie i podwozie oraz nowy silnik – Maybach NL 38 TR. Na podwoziu tego wozu powstał także inne pojazdy, np: wóz dowodzenia (Panzerbefehlswagen I) czy niszczyciel czołgów Panzerjager I. Czołgi PzKpfw I zostały użyte bojowe w toku wojny domowej w Hiszpanii (1936-1939), w kampanii wrześniowej, kampanii w Norwegii (1940), we Francji (1940), na Bałkanach (1941) oraz – na niewielką skalę - w początkowym etapie wojny ze Związkiem Radzieckim (1941), będąc już wówczas pojazdami całkowicie przestarzałymi.
Renault R35 to francuski lekki czołg piechoty z okresu II wojny światowej, którego pierwsze prototypy zostały zaprezentowane w 1934 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1935-1940. W sumie w jej toku powstało ok. 1600 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji. Jako napęd służył pojedynczy silnik gaźnikowy Renault 447 o mocy 82 KM. Uzbrojenie stanowiła armata SA18 Le/21 albo SA38 Le/33 kal. 37 mm oraz jeden karabin maszynowy MAC31 kal. 7,5 mm.
Renault R35 został opracowany jako następca stworzonego jeszcze w czasie I wojny światowej wozu Renault FT-17 i od samego początku był przeznaczony do współpracy z jednostkami piechoty. Początkowo zakładano, że nowy czołg będzie uzbrojony jedynie w broń maszynową, jednak w toku testów wycofano się z tego pomysłu. Finalnie, Renault R35 posiadał jak na koniec lat 30. XX wieku dobre uzbrojenie (wersja z armatą SA38), umożliwiające podjęcie walki z właściwie każdym czołgiem niemieckim czy włoskim. Posiadał również bardzo dobre opancerzenie oraz nie najgorsze przyrządy obserwacyjne. Do minusów należały słabe osiągi, zwłaszcza niska prędkość maksymalna, silnik, który miał tendencję do przegrzewania się oraz spalał spore ilości paliwa i – chyba przede wszystkim – przeciążenie obowiązkami dowódcy czołgu, który nie był w stanie skutecznie dowodzić nim na polu walki. Wada ta była zresztą typowa dla wielu innych francuskich czołgów tego okresu. W 1940 roku przyjęto do uzbrojenia armii francuskiej model R40, który posiadał zmodyfikowany układ jezdny. Po upadku Francji w 1940 roku czołgi Renault R35 były wykorzystywane m.in.: przez wojska niemieckie i włoskie.
Valentine był brytyjskim czołgiem piechoty z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1940 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1940-1944. W sumie powstało ok. 8300 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji, co czyni jednym z najliczniej wyprodukowanym brytyjskich czołgów w okresie II wojny światowej. Valentine był napędzany – zależnie od wersji – albo silnikiem AEC A 190 o mocy albo silnikiem GMC 6004 o mocy od 130 do 210 KM. Uzbrojenie pojazdu to – zależnie od wersji – pojedyncza armata kal. 40 mm lub 57 mm lub 75 mm oraz dwa karabiny maszynowe kal.7,92 i 7,7 mm.
Czołg Valentine skonstruowano w oparciu o czołg szybki Cruiser Mk. II (A10) i w związku z ogromnymi stratami w sprzęcie poniesionymi przez armię brytyjską w kampanii francuskiej w 1940 roku bardzo szybko skierowano do produkcji seryjnej. Valentine cechował się stosunkowo słabym pancerzem, dużą masą, ale nadrabiał te braki przyzwoitą mobilnością, bardzo niskim stopniem awaryjności oraz niezłym potencjałem modernizacyjnym. Był również tani w produkcji co dodatkowo przesądziło o jego wytwarzaniu, aż do 1944 roku. W toku produkcji seryjnej powstało kilkanaście wersji tego czołgu. Jedną z pierwszych, szeroko produkowanych był Valentine Mk. III, który posiadał większą wieżą nić poprzednie wersje co zwiększyło załogę z 3 do 4 osób. Kolejną ważną odmianą był Valentine Mk. VIII z armatą 6-funtową ROQF kal. 57 mm, zamiast działa 40 mm. Ostatnią produkowaną seryjnie była wersja Valentine Mk. XI, która posiadała armatę ROQF kal. 75 mm i była najczęściej wykorzystywana jako czołg dowodzenia. Czołgi typu Valentine były wysyłane do ZSRR w ramach programu Lend-and-Lease, weszły też na wyposażenie armii kanadyjskiej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (PSZ).